Η Atletico Pabarile είναι μία πολύ κακή ποδοσφαιρική ομάδα της τρίτης κατηγορίας στη Σαρδηνία, που δεν φαίνεται να μπορεί να κερδίσει ούτε έναν αγώνα.
Οι παίκτες της είναι ατάλαντοι, υπέρβαροι, κουτσοί ή ανήλικοι και ο προπονητής τυφλός.
Στην πόλη, όμως, επιστρέφει ο Matzutzi (Jacopo Cullin), ένας νεαρός που ζούσε χρόνια στην Αργεντινή, και μπαίνει κι αυτός στην ομάδα.
Έτσι, η ομάδα αρχίζει να κερδίζει τον έναν αγώνα μετά τον άλλον και ακόμα και οι πρωταθλητές της κατηγορίας, Montecrastu, αρχίζουν να ανησυχούν.
Και από την άλλη έχουμε τον Cruciani (Stefano Accorsi), έναν φιλόδοξο διαιτητή που μόλις ξεκινάει την διεθνή του καριέρα, μέχρι που εμπλέκεται σε ένα σκάνδαλο διαφθοράς.
Πρόκειται για μια ιταλική κωμωδία ενός νέου στον χώρο
σκηνοθέτη, του Paolo Zucca.
Για μια διαχρονική ιστορία για την στρογγυλή θεά και την λατρεία του κόσμου προς αυτή, τον έρωτα και το πεπρωμένο.
Για μια διαχρονική ιστορία για την στρογγυλή θεά και την λατρεία του κόσμου προς αυτή, τον έρωτα και το πεπρωμένο.
Και σκέφτεσαι, «Θα πάω εγώ τώρα να δω ιταλική ταινία και
μάλιστα ασπρόμαυρη;»
Ναι!
Είναι μια ταινία που, ειδικά το ελληνικό κοινό, μπορεί να το κερδίσει αμέσως.
Ιταλική κωμωδία σε όλο της το μεγαλείο.
Με έξυπνο χιούμορ, αστείες καταστάσεις, αλλά και ενδιαφέρουσα ιστορία.
Μια αλλαγή από τις αμερικάνικες κωμωδίες τις οποίες έχουμε χορτάσει.
Στην αρχή φαίνεται σαν να είναι τρεις διαφορετικές ιστορίες.
Αυτή της ομάδας της Atletico Pabarile, αυτή του διαιτητή Cruciani, αλλά και η ιστορία δύο αντρών που ζητάνε εκδίκηση καίγοντας ο ένας την αποθήκη του άλλου και σκοτώνοντας τα πρόβατά τους.
Οι ιστορίες, όμως, αυτές ενώνονται όμορφα στο τέλος, ολοκληρώνοντας τον κύκλο της ταινίας.
Από την αρχή καταλαβαίνεις ότι πρόκειται να παρακολουθήσεις μια ενδιαφέρουσα ταινία.
Ναι!
Είναι μια ταινία που, ειδικά το ελληνικό κοινό, μπορεί να το κερδίσει αμέσως.
Ιταλική κωμωδία σε όλο της το μεγαλείο.
Με έξυπνο χιούμορ, αστείες καταστάσεις, αλλά και ενδιαφέρουσα ιστορία.
Μια αλλαγή από τις αμερικάνικες κωμωδίες τις οποίες έχουμε χορτάσει.
Στην αρχή φαίνεται σαν να είναι τρεις διαφορετικές ιστορίες.
Αυτή της ομάδας της Atletico Pabarile, αυτή του διαιτητή Cruciani, αλλά και η ιστορία δύο αντρών που ζητάνε εκδίκηση καίγοντας ο ένας την αποθήκη του άλλου και σκοτώνοντας τα πρόβατά τους.
Οι ιστορίες, όμως, αυτές ενώνονται όμορφα στο τέλος, ολοκληρώνοντας τον κύκλο της ταινίας.
Από την αρχή καταλαβαίνεις ότι πρόκειται να παρακολουθήσεις μια ενδιαφέρουσα ταινία.
Και στην συνέχεια επιβεβαιώνεσαι.
Με μια εκθαμβωτική ασπρόμαυρη φωτογραφία και μια εξαιρετική σκηνοθεσία, το L’ arbitro είναι μια απλή ταινία που καταφέρνει για αυτόν ακριβώς τον λόγο να κερδίσει τον θεατή.
Το έξυπνο στήσιμο των πλάνων βοηθάει κι αυτό στο χιούμορ της ταινίας.
Πιο αστεία σκηνή, εκείνη που η ομάδα βάζει το πρώτο της γκολ και οι παίκτες πανηγυρίζουν με πάθος πηγαίνοντας προς τις εξέδρες ...και μετά βλέπουμε ότι οι θεατές είναι τρεις παππούδες, δύο γιαγιάδες και τρεις κατσίκες.
Με μια εκθαμβωτική ασπρόμαυρη φωτογραφία και μια εξαιρετική σκηνοθεσία, το L’ arbitro είναι μια απλή ταινία που καταφέρνει για αυτόν ακριβώς τον λόγο να κερδίσει τον θεατή.
Το έξυπνο στήσιμο των πλάνων βοηθάει κι αυτό στο χιούμορ της ταινίας.
Πιο αστεία σκηνή, εκείνη που η ομάδα βάζει το πρώτο της γκολ και οι παίκτες πανηγυρίζουν με πάθος πηγαίνοντας προς τις εξέδρες ...και μετά βλέπουμε ότι οι θεατές είναι τρεις παππούδες, δύο γιαγιάδες και τρεις κατσίκες.
Μία από τις πιο αξιομνημόνευτες σκηνές, είναι επίσης εκείνη που όλη η ομάδα έχει συγκεντρωθεί για να μιλήσουν για τον επερχόμενο αγώνα.
Όλη η σκηνή είναι στημένη σαν τον μυστικό δείπνο.
Στα συν και η πολύ ενδιαφέρουσα μουσική.
Η ταινία είναι απλή, χωρίς φαμφάρες και υπερβολές.
Είναι προσεγμένη και πολύ κοντά στην ελληνική ιδιοσυγκρασία.
Με αναφορές στην κουλτούρα του ποδοσφαίρου, διηγείται ιστορίες που έχουν πράγματι συμβεί.
Είναι σατιρική και ταυτόχρονα ειρωνική, που τελικά δεν ασχολείται αποκλειστικά με το ποδόσφαιρο, αλλά και με τον τρόπο λειτουργίας της σημερινής κοινωνίας.
Σύμφωνα με την εταιρεία, η ταινία θα κυκλοφορούσε στις 10 Δεκέμβρη, αλλά απροειδοποίητα πήγε για τις 17 Δεκεμβρίου.
Η ταινία είναι απλή, χωρίς φαμφάρες και υπερβολές.
Είναι προσεγμένη και πολύ κοντά στην ελληνική ιδιοσυγκρασία.
Με αναφορές στην κουλτούρα του ποδοσφαίρου, διηγείται ιστορίες που έχουν πράγματι συμβεί.
Είναι σατιρική και ταυτόχρονα ειρωνική, που τελικά δεν ασχολείται αποκλειστικά με το ποδόσφαιρο, αλλά και με τον τρόπο λειτουργίας της σημερινής κοινωνίας.
Σύμφωνα με την εταιρεία, η ταινία θα κυκλοφορούσε στις 10 Δεκέμβρη, αλλά απροειδοποίητα πήγε για τις 17 Δεκεμβρίου.
Χριστίνα Φακίνου.
1.jpg)
