Μέσα του 14ου αιώνα, Φλωρεντία.
Ενώ ο «Μαύρος Θάνατος» αποδεκατίζει τη μισή Ευρώπη, δέκα νέοι άνθρωποι αποφασίζουν να ξεφύγουν της πανώλης, απομονωμένοι στην εξοχή.
Εκεί θα περάσουν δέκα μέρες, διηγούμενοι από μία ιστορία αγάπης κάθε μέρα.
Οι Paolo και Vittorio Taviani (Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει – Χρυσή Άρκτος στο φεστιβάλ του Βερολίνου) εμπνέονται από μερικές συναρπαστικές ιστορίες του «Δεκαήμερου» του Βοκάκιου και παρουσιάζουν μία σπονδυλωτή ταινία, μιλώντας για την αγάπη, τον έρωτα, το πεπρωμένο και την ίδια τη ζωή.
Άλλοτε το ύφος τους είναι αλέγκρο, πικάντικο και σκωπτικό κι άλλοτε γίνεται συγκινητικό, τραγικό και τρυφερό, όπως ακριβώς και το κλασσικό έργο του συγγραφέα.
Σίγουρα οι σπουδαίοι αυτοί δημιουργοί βρίσκονται μακριά από τις ένδοξες μέρες του τα τελευταία χρόνια.
Αν εξαιρέσει κανείς το αναγνωρισμένο και πολυβραβευμένο «Cesare deve morire», οι περισσότερες πρόσφατες ταινίες τους κινούνται σε μέτρια επίπεδα.
Έτσι συμβαίνει και εδώ.
...Πέραν του ότι υπάρχει και το «φάντασμα» του «Δεκαήμερου» του Παζολίνι, που δημιουργεί ακούσιες και έμμεσες συγκρίσεις, που αναδεικνύουν νικητή το φιλμ του 1971.
Υπάρχουν ορισμένες όμορφες κι ενδιαφέρουσες στιγμές από πλευράς υποκριτικής, δραματουργίας και εικαστικής, μα η γενικότερη αίσθηση που αφήνει είναι μίας –σίγουρα- άνισης και πολύ φορτωμένης και απλωμένης ταινίας που σύντομα ξεχειλώνει και κουράζει με τους ρυθμούς της.
Τα κοστούμια και τα σκηνικά είναι μεν λιτά και αναπαραστατικά, αλλά θυμίζουν έντονα και ευρωπαϊκές τηλεταινίες περιορισμένου budget.
Η δε φωτογραφία έχει συνήθως ένα παράξενο λευκό που ψευτίζει και δείχνει φτηνό, εκτός αν αποτελεί προσπάθεια αναβίωσης του flat και απλωτού φωτός της ζωγραφικής, από την κλασσική περίοδο της Αναγέννησης.
Και σε αυτήν όμως την περίπτωση το εικαστικό αποτέλεσμα απογοητεύει.
Στο cast βρίσκουμε το Flavio Parenti (To Rome With Love), τον Michelle Riondino (Dormant Beauty), τον Ricardo Scamarcio (Burnt), τη Kasia Smutniak (From Paris With Love) και άλλους.
Στους κινηματογράφους από 31 Δεκεμβρίου.
Γιώργος Κόνιαρης.
1.jpg)
