Ο Νanni Moretti, ο πιο άξιος εκπρόσωπος του σύγχρονου ιταλικού κινηματογράφου επιστρέφει και είναι ξανά σε φόρμα.
Βοηθάει ίσως το κάπως αυτοβιογραφικό ύφος της ταινίας του, αφού οι καλύτερες του δουλειές έχουν έντονα τέτοια στοιχεία.
Αναφέρομαι βέβαια στο “Αγαπημένο μου ημερολόγιο” του 1993 και την καλύτερη ταινία της καριέρας του κατά τη γνώμη μου, το αριστουργηματικό “Το Δωμάτιο του γιου μου”, νικήτρια του Χρυσού Φοίνικα στις Κάννες το 2001.
(Η οποία είχε την ατυχία στη χώρα μας να ξεκινήσει να προβάλλεται την εβδομάδα της επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους με αποτέλεσμα να περάσει απαρατήρητη τότε.
Αυτή η νέα του ταινία και καλύτερη του από τότε πέφτει πάνω στο Star Wars, την πιο αναμενόμενη ταινία από… καταβολής κόσμου, οπότε δυστυχώς, πιθανότατα το μενού θα έχει μια από τα ίδια.
Άμα δεν σε πάει, δεν σε πάει με τίποτα ρε συ Nanni.)
Πρωταγωνίστρια και alter ego του εδώ είναι η Margherita (Margherita Buy), χωρισμένη μητέρα με μία έφηβη κόρη και σκηνοθέτης στη Ρώμη του σήμερα, που γυρίζει τη νέα της ταινία με τίτλο Noi Siamo Qui (Είμαστε εδώ), ένα εργατικό δράμα με θέμα τη επικείμενη εξαγορά εργοστασίου και την αναπόφευκτη απώλεια θέσεων εργασίας.
H πίεση που αισθάνεται κάθε μέρα στα γυρίσματα αυξάνεται από το γεγονός ότι η αγαπημένη της μητέρα Ada (Giulia Lazzarini) νοσηλεύεται με πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας, σε μια μάλλον μη αναστρέψιμη για αυτήν κατάσταση (σημ. ο Moretti έχασε τη μητέρα του κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της προηγούμενής του ταινίας Habemus Papam το 2011).
Οι τύψεις που νιώθει για τη μη συνεχή παρουσία της στο πλευρό της μητέρας της, κάπως μετριάζονται από τον ιδιαίτερα ψύχραιμο αδελφό της Giovanni (ο ίδιος ο Moretti που κρατάει δεύτερο ρόλο για τον εαυτό του), ο οποίος έχει παρατήσει την καλοπληρωμένη του δουλειά για να είναι δίπλα της.
Το κερασάκι στην τούρτα των προβλημάτων της Margherita, βάζει ο Βarry Haggins (John Turturo, Exodus: Gods and Kings), Αμερικάνος σταρ ηθοποιός που έρχεται να πρωταγωνιστήσει στην ταινία της και αποδεικνύεται κάθε άλλο παρά τέτοιος.
Φλερτάρει με την καρικατούρα ο Turturo αλλά τελικά καταφέρνει να αποφύγει τον σκόπελο, υποδυόμενος τον υπερφλύαρο και αλαζόνα ηθοποιό, που ξεχνάει μόνιμα τις ατάκες του και που σαν μεγαλύτερο παράσημο στην καριέρα του έχει την …παρολίγο συμμετοχή του σε ταινία του Staley Kubrick.
Προσφέρει μάλιστα και ένα από τα highlight του φιλμ, στην άκρως γουντιαλενική σκηνή που πρέπει να οδηγάει και να μιλάει με τον συνοδηγό του, κάτι που μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο.
Η αναμφίβολα όμως σταρ της ταινίας είναι η Margherita Buy.
Είναι καταπληκτική, δίνοντας ερμηνεία επιπέδου πεντάδας Όσκαρ (και τελικής επικράτησης εδώ που τα λέμε).
Η Buy παίρνει όλο το φιλμ στις πλάτες της υποδυόμενη υποδειγματικά τη γυναίκα που κατακλύζεται από ένα σωρό πιέσεις, τόσο επαγγελματικές όσο και οικογενειακές.
Γιατί δεν είναι μόνο η νοσηλεία της μητέρας της, αλλά και η σχέση της με την κόρη της Livia (Beatrice Mancini) που νοιώθει παραμελημένη από αυτήν, αλλά και με τον σύντροφο της ηθοποιό Vittorio (Enrico Ianniello), εκ των πρωταγωνιστών της ταινίας της.
Η Margherita δεν μπορεί αρχικά να αποδεχτεί την αλήθεια ότι αυτές είναι οι τελευταίες μέρες που θα περάσει με την μητέρα της, καταφεύγοντας στην εύκολη λύση του κατηγορώ εναντίων των γιατρών.
Η γεμάτη ενοχές και φόβο σχέση μαζί της, αποτυπώνεται τόσο στο παρόν, όσο και με χαρακτηριστικά flashback από το παρελθόν και δίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να αποφεύγονται οι εύκολοι συναισθηματισμοί.
Η καθηγήτρια Λατινικών μάνα της (η μητέρα του Moretti ήταν κι αυτή εκπαιδευτικός) είναι ένας αξιαγάπητος και μειλίχιος άνθρωπος που δείχνει να έχει μια άριστη σχέση με την εγγονή της, στην οποία προσπαθεί να εμφυσήσει τη σοφία της και την αγάπη της για τα Λατινικά (παρόλο που όπως είναι φυσικό η εγγονή δεν μπορεί να καταλάβει ποιο είναι το νόημα των Λατινικών τη σήμερον ημέραν).
Το κομμάτι της ταινίας μέσα στην ταινία, δουλεύει ίσως λιγότερο καλά από το καθαρά δραματικό, προσφέρει όμως μια ευκαιρία στον Moretti να κάνει ένα «εύκολο» ίσως, καυστικό όμως σχόλιο για τον κόσμο του Hollywood του σήμερα, με μερικές αστείες σκηνές σε ύφος slapstick comedy.
Για τη δε Margherita είναι τελικά ένας τρόπος να ξεφύγει από την στενάχωρη καθημερινότητα της, αφού ο αρχικός της εκνευρισμός με τον Bruno, διαδέχεται μια πιο ανάλαφρη αντιμετώπιση του προβλήματος του.
‘Ισως αυτός να είναι και ο στόχος του Moretti, να δείξει ότι το χιούμορ μπορεί να γίνει πηγή δύναμης, τέτοια που να βοηθάει να ξεπερνιούνται οι δύσκολες καταστάσεις
Σε κάποια στιγμή μάλιστα μας κλείνει το μάτι, βάζοντας την ανιψιά του Livia να μαθαίνει να οδηγάει σκούτερ, το σήμα κατατεθέν της ταινίας του «Αγαπημένο μου Ημερολόγιο» που τον έκανε ευρύτερα γνωστό.
Χώρια που δείχνει φοβερό μουσικό γούστο διαλέγοντας το Famous Blue Raincoat του Leonard Cohen να ακουστεί σε μια σκηνή στην αρχή της ταινίας.
Στους κινηματογράφους από 24 Δεκεμβρίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
