Ο αριστοκράτης κύριος Μαλαπάρτε (Γιάννης Μπέζος, Το Τανγκό των Χριστουγέννων) δίνει μία δεξίωση στην πολυτελή του βίλα, όπου συγκεντρώνεται όλη η μπουρζουαζία και οι «ακόλουθοί» της.
Η έλευση ενός Ιταλού τεχνοκρίτη (Λάκης Λαζόπουλος, Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι) θα προκαλέσει αναστάτωση, όταν θα διαδώσει τη φήμη περί υπάρξεως ενός σπάνιου πίνακα του Ρέμπραντ στην κατοχή του οικοδεσπότη.
Πολιτικοί, πρέσβεις, καλλιτέχνες, μισθοφόροι, ο διευθυντής της Αστυνομίας, διπλωμάτες, συνοδοί πολυτελείας και πολλές άλλες καρικατούρες, σουρεάλ προσωπικότητες και γενικώς εκπρόσωποι του ελιτισμού, του Συστήματος, της αμοραλιστικής εξουσίας και της σοβαροφάνειας δίνουν το «παρών» στο σκηνικό της νέας ταινίας του Νίκου Παναγιωτόπουλου (Δεσμά Αίματος).
Σκοπός είναι να σαρκαστεί και να σατιριστεί ο μικρόκοσμος του «δήθεν», η μεγαλοαστική και αριστοκρατική τάξη και οι άρχοντες του ιμπεριαλισμού.
Παράλληλα γίνονται κάποια σχόλια περί της σχέσης των δύο φύλων, περί των λεπτών και σαφών ορίων πραγματικού/επίπλαστου – είναι/φαίνεσθαι και της φούσκας όλης αυτής της κοσμικής ζωής, περί πολιτικών και κοινωνικών θεμάτων και φυσικά περί βίας/καταπίεσης.
Ο σκοπός επιτυγχάνεται; Όχι!
Η ταινία είναι αφιερωμένη στους αδελφούς Μαρξ, στον Μπουνιουέλ και στον Άντον Τσέχοφ – χωρίς όμως να τιμά πραγματικά κι ούτε καν να τηρεί τα στοιχειώδη προτερήματα που είχαν αυτοί οι μεγάλοι δημιουργοί.
Το στόρι είναι σχετικά πρωτότυπο –για τα ελληνικά δεδομένα- αλλά εξ αρχής μετατρέπεται σε ένα χοντροκομμένο και κακόγουστο αστείο χωρίς ρυθμό και ταχύτητα (βασικοί κανόνες της κωμωδίας).
Τα λιγοστά γκαγκς (βγαλμένα από τα χρόνια του σλάπστικ και του μπουρλέσκ) είναι τουλάχιστον κακοστημένα.
Η σκηνοθεσία και το μοντάζ της ταινίας κινούνται σε πολύ χαμηλά επίπεδα κι είναι κρίμα γιατί έχει επιστρατευθεί ένα all-star καστ με σπουδαίους ηθοποιούς ακόμη και σε cameo/guest star εμφανίσεις (π.χ. Δ. Καταλειφός, Γ. Κοτανίδης).
Η μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη καταφέρνει εν μέρει να σώσει κάποια προσχήματα, αλλά χρησιμοποιείται υπερβολικά κι έτσι χάνει την ουσία της.
Οι ηθοποιοί σχεδόν χωρίς καθοδήγηση καταφέρνουν με τις δικές τους προσπάθειες και εκτόπισμα να κρατήσουν κάπως τα «μπόσικα».
Οι σκηνές, που θα έπρεπε να αποτελούσαν το μεγάλο χαρτί της ταινίας, έχουν σκηνοθετηθεί και αποδοθεί τόσο κακότεχνα και άτσαλα που προσβάλουν το βιογραφικό των συντελεστών και τη νοημοσύνη και αισθητική του μέσου θεατή.
Εν ολίγοις αν η «ελίτ» του καλλιτεχνικού/κινηματογραφικού κόσμου της χώρας συνεργάζεται για να βγάλει ένα έργο και μας προσφέρει αυτό τον κάκιστο χαβαλέ, τότε όχι απλά ο ελληνικός κινηματογράφος έχει πεθάνει…αλλά του κάνουμε ήδη τα σαράντα και δεν το ξέρουμε.
Γιώργος Κόνιαρης.
1.jpg)
