Τρεις διαφορετικές ερωτικές ιστορίες μεταξύ έξι ανθρώπων διαφορετικών εθνικοτήτων, διαδραματίζονται στην Αθήνα της κρίσης και της βίας.
Ένας νεαρός Σύριος (Tawfeek Barhom)και μία Ελληνίδα σπουδάστρια (Νίκη Βακάλη) ερωτεύονται και εκείνη τον ακολουθεί σε πείσμα του ρατσιστή πατέρα της.
Ένας χωρισμένος, καταθλιπτικός άντρας γύρω στα 40 και στέλεχος πολυεθνικής εταιρίας (Χριστόφορος Παπακαλιάτης, Αν...) ερωτεύεται, εν αγνοία του, τη Σουηδέζα προϊσταμένη του (Andrea Osvart, Aftershock), που μόλις ήρθε από το εξωτερικό για να κάνει …απολύσεις και να εφαρμόσει ένα είδος «τρόικας».
Και εν τέλει μία μεσήλικη μικροαστή νοικοκυρά (Μαρία Καβογιάννη), που ‘χει παραιτηθεί από τη ζωή της, συναντά τυχαία ένα Γερμανό ιστορικό φιλέλληνα (J.K. Simmons, Terminator: Genisys) στο σούπερ μάρκετ κι ερωτεύονται και αποφασίζουν να ζήσουν και να κάνουν ένα βήμα παραπάνω, αλλά…
Πράγματι, τα πράγματα είναι περίπου τόσο άσχημα όσο ακούγονται.
Ενώ η βασική ιδέα του έρωτα ως πράξη επαναστατική και βαθιά πολιτική, που δε γνωρίζει σύνορα και δεσμά και μπορεί να απελευθερώσει το άτομο και να φέρει τις μεγάλες αλλαγές στην ατομική και συλλογική συνείδηση, είναι πανανθρώπινη και ενδιαφέρουσα και όμορφη, γίνεται – μέσω του σεναρίου και των χαρακτήρων – ένα διαφημιστικό διαρκείας ή μία τηλεταινία με πιο κινηματογραφική προοπτική.
Η ταινία είναι σαφώς τεχνικά άρτια κι έχει δαπανηθεί ένα σεβαστό μπάτζετ.
«Δεν χωρεί αμφιβολία περί τούτου».
Όμως το σενάριο και η ματιά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη είναι γεμάτα μελό, διδακτισμό, μασημένα «κοινωνικά» μηνύματα, που προσφέρονται απλόχερα και φάτσα φόρα στο θεατή (σε περίπτωση που δεν έχει καταλάβει «τι θέλει να πει ο ποιητής»), κακογραμμένους ανά σημεία διαλόγους, αστειάκια τηλεοπτικά και ένα περιτύλιγμα επιχρυσωμένο με αμφιβόλου ποιότητας την ουσία του περιεχομένου.
Επιστρατεύονται σπουδαίοι ηθοποιοί [Μηνάς Χατζησάββας (Miss Violence), J.K. Simmons, Μαρία Καβογιάννη, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (Ζητείται Ψεύτης)], οι οποίοι ναι μεν υπηρετούν επάξια αυτό που καλούνται να κάνουν ...αλλά ειλικρινά δεν περιμένει κανείς πως θα δει έναν Οσκαρικό ηθοποιό (ο J.K. Simmons για την ταινία Χωρίς Μέτρο), που κατάφερε η παραγωγή να τον φέρει από την Αμερική, να τον κλείσουμε να παίζει σε ένα σούπερ μάρκετ με εξόφθαλμη τη διαφήμιση και το σήμα του ΒΕΡΟΠΟΥΛΟΥ σε κάθε μεριά του κάδρου με την πρώτη ευκαιρία!!!
Η συνεχής παρουσία των χορηγών στα πλάνα υποτιμά τη νοημοσύνη του θεατή και προσβάλει την αισθητική του.
Οι καταστάσεις που ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας είναι σχηματικές, άγαρμπα δοσμένες – παρ ότι είναι πολύ καλές οι προθέσεις τους – και έχουν την αφέλεια μία μέτριας τηλεοπτικής σειράς των 90’s και ίσως και λίγο από μερικά αποτυχημένα δράματα του ’70.
(Σουηδέζα τουρίστρια – ψυχρό διευθυντικό στέλεχος – κάτι σε Μέρκελ στο πιο σέξυ όμως, ερωτεύεται τον θερμόαιμο Έλληνα κι αλλάζει και η ίδια και γίνεται πιο ανθρώπινη!!!).
Το αποκορύφωμα όλων βέβαια που βγάζει από τα ρούχα του κάθε νοήμονα θεατή, που σέβεται τα λεφτά του εισιτηρίου που δίνει και έχεις και βασικές κάποιες απαιτήσεις από αυτό που βλέπει, είναι πως ο δημιουργός θέλει να μας πείσει, ότι το μεγαλύτερο όνειρο μίας μέσης μικροαστής – έστω και παραιτημένης και παντρεμένης με ακροδεξιό - νοικοκυράς που γνωρίζει επιτέλους έναν έρωτα και μία ζεστασιά στη ζωή της, είναι…να τρέξει χαμογελαστή και με ένα καροτσάκι να τσουλάει τον εραστή της σε ένα άδειο σούπερ μάρκετ τη νύχτα!!!
Ενώ βέβαια σε ένα travelling της κάμερας θα φαίνονται σε πρώτο πλάνο και στο βάθος οι ηθοποιοί …καμιά τριανταριά μπουκάλια ενός δημοφιλούς ουίσκι …με την ετικέτα να κοιτάζει στην τσέπη του θεατή.
Κατά τα άλλα, η φωτογραφία είναι καλή για το ύφος της ταινίας, όπως και οι μουσικές επιλογές και ο – προσφάτως εκλιπών - σπουδαίος ηθοποιός Μηνάς Χατζησάββας έχει μία πολύ δυνατή ερμηνευτικά σκηνή, όπως και η Καβογιάννη, που υποδύεται τη γυναίκα του.
Οι προθέσεις του δημιουργού είναι καλές και το μήνυμα που δίνει ευπρόσδεκτο, αλλά δεν….
Στους κινηματογράφους από 17 Δεκεμβρίου.
Γιώργος Κόνιαρης.
1.jpg)
