Από τις καλύτερες, "χαλαρές" ταινίες που έχω δει τον τελευταίο καιρό, το Funuke συνδυάζει πετυχημένα το κοινωνικό-οικογενειακό δράμα με την μαύρη κωμωδία και την εφηβική περιπέτεια.
Στηρίζεται κυρίως στην πολύ καλή σκηνοθεσία και στους χαρακτήρες, οι οποίοι πραγματικά ποικίλλουν.
Η ΥΠΟΘΕΣΗ
To σενάριο βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Yukiko Motoya και περιστρέφεται γύρω από τρία αδέρφια και τη σύζυγο του ενός, που αναγκάζονται να έρθουν αντιμέτωποι με τις διαφορές τους, το παρελθόν τους, αλλά και τους εαυτούς τους, με αφορμή τον θάνατο των γονιών τους και την επιστροφή στο σπίτι της μεγάλης αδερφής, Sumika.
Αυτή αποδεικνύει από την αρχή πόσο εγωκεντρική και κακομαθημένη είναι, κάνοντας φανερό πως ο μόνος λόγος επιστροφής της είναι να πάρει το μερίδιο της από την κληρονομιά και να διασφαλίσει πως η οικογένεια θα συνεχίσει να χρηματοδοτεί την ουσιαστικά αποτυχημένη καριέρα της στην ηθοποιία, που εξασκεί στο Τόκιο.
Ο μεγάλος αδερφός της, Shinji, ο οποίος δουλεύει ως ξυλοκόπος, της εξηγεί πως δεν μπορεί απλά να πάρει το μερίδιο της και πως η οικογένεια δεν έχει πλέον την οικονομική άνεση να της στέλνει συνεχώς λεφτά.
Εκείνη τότε αποφασίζει να μείνει, μην έχοντας ουσιαστικά άλλη επιλογή.
Η μικρότερη αδερφή, Kyomi, η οποία εργάζεται με ημιαπασχόληση, έχει πραγματικό ταλέντο στον σχεδιασμό manga και μάλιστα στο παρελθόν είχε κερδίσει ένα διαγωνισμό ως πρωτοεμφανιζόμενη, αλλά πλέον φαινομενικά τα έχει παρατήσει, ενώ φαίνεται να αποτελεί και το αγαπημένο θήραμα της Sumika, η οποία την βασανίζει συνεχώς.
Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά βρίσκεται η σύζυγος του Shinji, Machiko, η οποία μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο στο Τόκιο και παντρεύτηκε στην επαρχία, αναζητώντας την απλή, καθημερινή οικογενειακή ζωή.
Πλέον όμως βρίσκεται στη μέση των οικογενειακών εντάσεων, ανήμπορη ουσιαστικά να αντιδράσει, χωρίς να χάνει όμως την έμφυτη καλοσύνη της και προσπαθώντας μόνιμα να ηρεμήσει τους υπόλοιπους.
Δυστυχώς για αυτήν ο πόλεμος είχε ξεκινήσει πολύ πριν τον ερχομό της, όπως μαθαίνουμε στη συνέχεια.
Τέσσερα χρόνια πριν, μια έντονη κουβέντα ανάμεσα στην Sumika και τον πατέρα της, ο οποίος προσπαθούσε να της εξηγήσει πως δεν υπήρχε οικονομική δυνατότητα να την συντηρούν όσο έμενε στο Τόκιο, μετατράπηκε σε βίαιο καυγά, αφήνοντας τον Shinji με μια πληγή από μαχαίρι στο κεφάλι και την Kyomi εμφανώς επηρεασμένη από τα γεγονότα.
Η μικρή τότε αποφασίζει να σχεδιάσει ένα manga, βασισμένο στη ζωή της οικογένειας, όπου παρουσιάζει την Sumika, η οποία είχε ήδη αρχίσει να κάνει σεξ επί πληρωμή για να μπορέσει να φύγει στο Τόκιο, ως πραγματικό δαίμονα.
To υποβάλλει μάλιστα σε έναν διαγωνισμό, κερδίζει βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου, κάτι που έχει όμως ως αποτέλεσμα όλοι στο χωριό να μάθουν τι συμβαίνει με την οικογένεια.
Όπως είναι φυσικό, όλοι οργίζονται μαζί της και κυρίως η Sumika, η οποία δεν της το συγχωρεί ποτέ.
Τα υπόλοιπα θα σας αφήσω να τα παρακολουθήσετε μόνοι σας.
ΑΝΑΛΥΣΗ
Σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας, ο Daihachi Yoshida, ο οποίος κάνει πραγματικά καλή δουλειά και στους δύο τομείς.
Σίγουρα παίρνει τα εύσημα για την μεταφορά στην οθόνη τόσο διαφορετικών χαρακτήρων, που αποτελούν όμως την ίδια οικογένεια, και τόσο διαφορετικών θεμάτων, όπως η αστυφιλία, η ενδοοικογενειακή βία, οι οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες της ζωής στην ύπαιθρο, η βιομηχανία του θεάματος, ο υπόκοσμος κτλ.
Εξίσου δύσκολη είναι και η εναλλαγή ανάμεσα στα διάφορα στυλ, που όπως είπαμε και στον πρόλογο, εκτείνονται από την κωμωδία ως το δράμα.
Ο Yoshida όμως, καταφέρνει να κρατήσει μια εξαιρετικά δύσκολη ισορροπία, χωρίς να κάνει την ταινία ούτε"βαριά", ούτε όμως ανάλαφρη.
Εφόσον λοιπόν φέρνει σε πέρας ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα, του αξίζουν συγχαρητήρια.
Δεν ήταν τυχαία η βράβευσή του στο φεστιβάλ της Yokohama ως καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης.
Να αναφέρω τέλος, ότι μου άρεσε πολύ το ότι παρουσίασε το flashback για το τι έχει προηγηθεί νωρίς στη διάρκεια του φιλμ και δεν άφησε να αιωρείται μια απορία για ποιο λόγο φέρονται έτσι ο ένας στον άλλο, όπως συμβαίνει συνήθως, κυρίως στις δυτικές παραγωγές.
Ως Sumika, η Erika Sato, η οποία αποτελεί αναμφίβολα ένα από τα ατού της ταινίας.
Αποδίδει με πειστικότητα μια πλειάδα χαρακτηριστικών, όλων αρνητικών, όπως το πόσο κακομαθημένη είναι, έχοντας συνεχώς παράλογες απαιτήσεις, πονηριά, εκρήξεις θυμού, βία προς τα μέλη της οικογένειας, εκπόρνευση, σχέσεις με τη μαφία κ.α.
Ενίοτε κάποια από αυτά τα παρουσιάζει και με μια κωμική νότα, ακολουθώντας το γενικότερο μοτίβο του φιλμ.
Ουσιαστικά κλέβει την παράσταση από την πρώτη κιόλας σκηνή που εμφανίζεται, σίγουρα και λόγω της εμφάνισής της.
Σε γενικές γραμμές, υπέροχα απαίσια.
Ως Machiko, η Hiromi Nagasaku (Rebirth), η οποία υποδύεται με μεγάλη πειστικότητα, έναν χαρακτήρα που είναι το ακριβώς αντίθετο της Sumika.
Ευγενική σε σημείο δουλικότητας, καλόπιστη σε σημείο αγαθοσύνης και με μια μόνιμη διάθεση να μπει ανάμεσα σε όλους τους καυγάδες των μελών της οικογένειας και να τους σταματήσει.
Ουσιαστικά είναι ο κύριος εκπρόσωπος του κωμικού στοιχείου του φιλμ, αν και με μία δόση πικρίας, που παρουσιάζεται όμως σε ελάχιστες σκηνές.
Μπορούμε να πούμε, πως με την απόδοση της κάνει για την ταινία, ό,τι η Erika Sato με την εμφάνιση της.
Αξίζει επίσης να αναφέρουμε, πως πήρε το βραβείο καλύτερης ηθοποιού για β' ρόλο, στα περισσότερα από τα μεγάλα φεστιβάλ της χώρας.
Ως Shinji ο Masatoshi Nagase και ως Kyomi η Aimi Satsugawa.
Και οι δύο είναι αρκετά καλοί, με την δεύτερη να έχει κάπως δυσκολότερο ρόλο.
Δεν εντυπωσιάζουν, αλλά δεν χρειάζεται κιόλας, μιας και η ταινία δεν περιστρέφεται γύρω τους.
Είναι πάντως και οι δύο αρκετά λειτουργικοί, ενώ την μικρή βιβλιοφάγο-σχεδιάστρια, είναι σίγουρο πως θα την συμπαθήσουν οι περισσότεροι (εικ 9).
Η αισθητική του Funuke θυμίζει manga σχετικά συχνά, κάτι το οποίο δεν είμαι ακριβώς σίγουρος αν ανήκει στα πλεονεκτήματα του.
Σε γενικές γραμμές πάντως τεχνικά είναι αρκετά καλό και η γενικότερη απεικόνιση του βουκολικού σκηνικού της ιαπωνικής επαρχίας αρκετά ακριβής.
Μου άρεσε πολύ η εναλλαγή όλων των χαρακτήρων από θύτες σε θύματα και αντίστροφα, γεγονός που συνιστά ρεαλιστική απεικόνιση της ανθρώπινης φύσης, μιας και κανένας δεν είναι ούτε απόλυτα καλός ούτε απόλυτα κακός (μάλλον).
Συνοψίζοντας, η ταινία είναι σχετικά εύπεπτη, έχει πολύ καλή ροή, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, εναλλαγές ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία, που κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο και θεωρώ πως θα την απολαύσουν οι περισσότεροι.
Όμορφα και χαλαρά.
* Με ενόχλησε λίγο, οφείλω να ομολογήσω, το όλο ανάλαφρο του στυλ.
Παλαιότεροι σκηνοθέτες, όπως o Imamura ή ο Wakamatsu, θα το είχαν παρουσιάσει ως σκοτεινό δράμα με βία και φόνους, ενώ άλλοι, όπως ο Miike ή ο Sono, θα τελείωναν σίγουρα την ιστορία σε ένα λουτρό αίματος.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
