Ο Adonis Johnsson (Michael B. Jordan, Fantastic 4), γιος του Apollo Creed, προσπαθεί να γίνει πετυχημένος μποξέρ, αλλά δεν τα καταφέρνει.
Μέχρι που μετακομίζει και ζητάει από τον Rocky Balboa (Sylvester Stallone, Grudge Match) να τον προπονήσει, ο οποίος παρά τους αρχικούς δισταγμούς του, δέχεται να τον αναλάβει.
Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Ryan Coogler μετά το Fruitvale Station, με πρωταγωνιστή και πάλι τον Michael B. Jordan.
Το Creed είναι η μεγαλύτερη έκπληξη της χρονιάς.
Η ταινία που πας να δεις έχοντας χαμηλές προσδοκίες, αλλά που είναι τόσο καλή τελικά.
Στα πρώτα λεπτά η ταινία είναι συνηθισμένη.
Ένα παιδί χωρίς γονείς, που μπλέκει σε φασαρίες και του αρέσει το μποξ.
Στη συνέχεια, όμως, τα πράγματα αλλάζουν.
Το Creed είναι μια ιστορία που έχουμε δει πολλές φορές, αλλά ο τρόπος κινηματογράφησής της είναι αυτό που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει.
Το Creed έχει δυναμισμό και πολύ ρυθμό.
Μπορεί να είναι πάνω από δύο ώρες η διάρκεια, αλλά είναι γεμάτη, έχει δράση και κρατάει τον θεατή μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Η ιστορία έχει αρκετό ενδιαφέρον, θέλεις να δεις τι θα γίνει παρακάτω, φαντάζεσαι πως θα εξελιχθεί, αλλά παρ’ όλα αυτά έχεις και λίγη αγωνία.
Δένεσαι με τους χαρακτήρες και με την ιστορία τους.
Υπάρχει και το απαραίτητο love story ανάμεσα στον πρωταγωνιστή και την Tessa Thompson (Selma), στο οποίο δίνεται ο κατάλληλος χώρος και χρόνος μέσα στην ταινία και το ζευγάρι έχει πολύ χημεία.
Ακόμα και η μουσική είναι πολύ προσεγμένη, έχοντας και πιο “πιασάρικα” συνηθισμένα τραγούδια, αλλά και λίγο πιο εναλλακτικά και ιδιαίτερα.
Όλα τα παραπάνω οφείλονται βέβαια στον Ryan Coogler, ο οποίος παίρνει στα σοβαρά την ταινία, την σκηνοθετεί όμορφα και γίνεται ένας σκηνοθέτης που θέλεις να δεις ποιο θα είναι το επόμενο βήμα του.
Οι σκηνές στο ρινγκ είναι εντυπωσιακές και όλη η ταινία είναι καλοστημένη.
Ωραία πλάνα, σφιχτό μοντάζ και πολύ καλή φωτογραφία.
Κάτι άλλο που επίσης ξεχωρίζει στο Creed είναι οι ερμηνείες.
Με καλύτερο τον Michael B. Jordan, ο οποίος μπορεί να γίνει ένας σπουδαίος ηθοποιός, αν του δοθούν οι κατάλληλοι ρόλοι.
Δίνει μια μετρημένη ερμηνεία, με πολύ δυναμισμό και αρκετό συναίσθημα.
Φαίνεται να είναι ο κατάλληλος για τον ρόλο, τον οποίο κάνει δικό του, γεμίζει την οθόνη και είναι ο σημαντικότερος λόγος για να δεις την ταινία.
Αλλά και ο Sylvester Stallone είναι πολύ καλός.
Γίνεται πολύ συμπαθής, μέχρι και γλυκός.
Η ερμηνεία του δεν είναι, βέβαια, για υποψηφιότητα για Όσκαρ (το οποίο φαίνεται ότι θα πάρει), αλλά δεν παύει να είναι καλή.
Το Creed δεν στοχεύει μόνο στην εμπορική επιτυχία, αλλά και την καλλιτεχνική.
Είναι, βέβαια, προβλέψιμο, ακολουθεί τους “κανόνες” των αθλητικών ταινιών.
Ξέρεις πώς θα ξεκινήσει, ποιο εμπόδιο θα συναντήσει ο ήρωας στον δρόμο του, ότι θα έχει έναν εχθρό, μια ανατροπή κτλ.
Σου κρατάει, όμως, το ενδιαφέρον με έναν ωραίο τρόπο και δεν θες να τελειώσει.
Μέχρι που μαθαίνεις ότι θα βγει και δεύτερο μέρος…
Στους κινηματογράφους από 28 Ιανουαρίου.
Χριστίνα Φακίνου.
1.jpg)
