Ο σκηνοθέτης Tom Hooper του προ πενταετίας Οσκαρικού θριάμβου «Ο λόγος του Βασιλιά», επιστρέφει με μια ακόμη αληθινή ιστορία ελπίζοντας να επαναλάβει την ίδια επιτυχία.
Άλλο πράγμα όμως οι γαλαζοαίματοι και άλλο οι τρανσέξουαλ.
Η ταινία διηγείται την ιστορία της Lili Elbe , ζωγράφου από το Βέιλε της Δανίας και πρωτοπόρου στο θέμα της διεμφυλικότητας.
Γεννημένη σαν Einar Wegener, ήταν από τους πρώτους που τόλμησαν επέμβαση αλλαγής φύλου στα τέλη της δεκαετίας του '20.
Υπάρχει δηλαδή πολύ ψωμί για τον Hooper εδώ: κοινωνικό θέμα ιδιαιτέρως σοβαρό, πακέτο με τέχνη, συνεπικουρούμενα από καλούς ηθοποιούς και εξαιρετική παραγωγή.
Αυτός όμως καταφεύγει σε μια καλογυαλισμένη και εντελώς επίπεδη ανάλυση του θέματος, σαν να μην ήθελε να ενοχλήσει και πολύ, έτσι ώστε να είναι προσιτός σε μεγαλύτερο μέρος του κοινού.
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του David Ebershoff, το φιλμ μας μεταφέρει στην Κοπεγχάγη του 1925 συστήνοντας μας τον ζωγράφο Einar Wegener (Eddie Redmayne, Jupiter Ascending) και την επίσης ζωγράφο σύζυγό του Gerda Wegener (Alicia Vikander, Burnt).
Γρήγορα μπαίνει στο ζουμί της υπόθεσης, με την πάλη του Einar σχετικά με την σεξουαλική ταυτότητα του και την αμέριστη συμπαράσταση που τυγχάνει από τη σύζυγο του.
Αυτό είναι και το επίκεντρο της υπόθεσης - η σχέση των δύο συζύγων - με την Gerda να αποδεικνύεται ιδιαίτερα ανοιχτόμυαλη για την εποχή (και όχι μόνο για αυτήν εδώ που τα λέμε).
Μπορεί ο Redmayne να έχει να αντιμετωπίσει έναν ρόλο- πρόκληση που θέλει θάρρος, η Vikander όμως διαχειρίζεται άψογα την αρχική έκπληξη και δυσφορία για την μεταμόρφωση του συζύγου της σε Lili, καθώς και την δέσμευση της να μείνει για πάντα δίπλα του.
Η αλήθεια είναι πως την πρώτη φορά που βλέπουμε τον Einar να δοκιμάζει τα ρούχα της γυναίκας του, το όλο θέμα μοιάζει με καρικατούρα.
Πολύ γρήγορα όμως, με ένα πολύ σοβαρό βλέμμα που ρίχνει καθώς δοκιμάζει ένα καλσόν, γίνεται φανερό πως ο Redmayne είναι ιδιαίτερα ταλαντούχος και τελικά δίνει μια ερμηνεία πρώτης γραμμής.
Δεν φτάνουν όμως αυτοί οι δύο, ούτε τα καταπληκτικά κουστούμια, ούτε το όπως πάντα εξαιρετικό μουσικό score του καλύτερου σύγχρονου συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής Alexandre Desplat.
O Hooper αδυνατεί να βουτήξει στα βαθιά και να εξηγήσει τα πως και τα γιατί μιας τόσο δραματικής μεταμόρφωσης.
Για λόγους εμπορικότητας ( ή και έλλειψης ικανότητας) μας σερβίρει μια καλολουστραρισμένη εκδοχή του θέματός του, με βάθος ανάλογο των εκπομπών στυλ Τατιάνας.
Η ερωτική περιπέτεια της Lili με τον Henrik - ο Ben Whishaw (In The Heart Of The Sea), ο οποίος μέσα στο 2015 έχει παίξει θαρρείς σε όλες τις ταινίες - είναι για να περνάει η ώρα, αφού στέκει μετέωρη χωρίς να προφέρει τίποτα το ουσιαστικό.
Το ίδιο και η εμφάνιση του Hans - ο Matthias Schoenaerts (Far from the Madding Crowd) ο οποίος από την άλλη θαρρείς πως παίζει σε όλες τις ταινίες εποχής - φίλου από τα παλιά της Lily όταν αυτή ήταν ακόμη Einar, o οποίος γοητεύεται όμως από τη Gerda.
Οι σκηνές που μοιράζονται οι δύο σύζυγοι είναι μακράν ό,τι πιο ενδιαφέρον υπάρχει.
Δεν αλλάζουν όμως το γεγονός ότι το Κορίτσι από τη Δανία είναι μια ταινία από την οποία έχει αφαιρεθεί οποιοδήποτε στοιχείο πρόκλησης ή έκπληξης, όπως θα άρμοζε στο θέμα της.
Δεν θα νιώσεις ότι έχασες την ώρα σου βλέποντάς το, αλλά δεν θα γίνεις και σοφότερος σε ό,τι έχει να κάνει τόσο με τη ζωή της Lili Elbe, όσο και με τη διεμφυλικότητα.
Σε ό,τι έχει να κάνει μάλιστα με το τελευταίο, αν και δεν μου αρέσει γενικά να κάνω συγκρίσεις άσχετων μεταξύ τους ταινιών, το Transamerica του 2005 απέχει έτη φωτός.
Στους κινηματογράφους από 28 Ιανουαρίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
