Ένας κυνηγός κεφαλών και η "λεία" του βρίσκουν καταφύγιο σε μία καλύβα στα χιονισμένα βουνά του Ουαϊόμινγκ.
Αποκλεισμένοι εκεί, καλούνται να συνυπάρξουν με διάφορους "μισητούς" χαρακτήρες, έχοντας αντικρουόμενα συμφέροντα.
Ο Τζον 'Κρεμάλας' Ρουθ (Kurt Russell) μεταφέρει τη διαβόητη αιχμάλωτό του (Jennifer Jason Leigh, Greenberg) στη φυλακή του Red Rock.
Καθ' οδόν συναντούν τον επιλοχία Μ. Ουόρρεν (Samuel L. Jackson, Avengers: Age of Ultron) και τον αμφιβόλων προθέσεων Κρις Μάννιξ (Walton Goggins, Machete Kills).
Όλοι μαζί θα καταλήξουν σε μία καλύβα στη μέση του πουθενά στα παγωμένα όρη του Ουαϊόμινγκ.
Στην "παρέα" αυτή, που ήδη μυρίζει μπαρούτι, προστίθενται άσπονδοι εχθροί, σύμμαχοι, μυστήριοι τύποι και όλοι μαζί υποχρεώνονται να περάσουν "ειρηνικά" το διάστημα μέχρι να κοπάσει η χιονοθύελλα.
Αδύνατον...
Ο Quentin Tarantino συνεχίζει τους καλπασμούς του στο είδος του γουέστερν, μετά τον Django, παρουσιάζοντας μία απολαυστική περιπέτεια/θρίλερ (με την αρχική του σημασία) αντλώντας στοιχεία από το "The Thing" (1982) του Carpenter, το δικό του "Reservoir Dogs" (1992) και λίγο από τους "Δέκα Μικρούς Νέγρους" της Agatha Christie (επιτρέψτε μου να προσθέσω).
Φυσικά ο καταιγισμός σινεφίλ αναφορών συνεχίζει κι εδώ να χαρακτηρίζει το έργο του - όχι μόνο στο σενάριο - αλλά και στο ντεκουπάζ, στη δημιουργία των χαρακτήρων του, στις μουσικές του επιλογές και στην επιλογή του καστ.
Η σκηνοθεσία του διαθέτει τη γνωστή του μαεστρία, το πάντρεμα στιβαρού κλασσικού αμερικανικού κινηματογράφου και μοντέρνων ρευμάτων, δυναμικότητά, φαντασία και παιγνιώδη διάθεση.
Χωρίς ωστόσο να εισάγει κάτι καινούριο.
Το δυνατό σημείο του σεναρίου είναι κυρίως οι συναρπαστικά απρόβλεπτοι χαρακτήρες του (είτε χάρτινοι είτε πιο "τρισδιάστατοι") και οι έξυπνοι, μελετημένοι διάλογοί του - διαποτισμένοι με το ιδιαίτερό του χιούμορ.
Ορισμένα εκνευριστικά γνωρίσματα του ύφους του βέβαια δεν αλλάζουν και εξακολουθούν να δεσπόζουν στη νέα του ταινία, καταντώντας ενίοτε ενοχλητικό για όσους δεν είναι τυφλοί του "ακόλουθοι".
Οι "Μισητοί 8" σφύζουν από νεύρο, βία (γραφική και παιδιάστικη συχνά πυκνά), σασπένς, ειρωνεία, εκπλήξεις, στιλιζάρισμα, macho ύφος, κοινωνικά-πολιτικά σχόλια και έναν αρκετά βαθύ προβληματισμό γύρω από την έννοια του δικαίου και της δικαιοσύνης, η οποία βέβαια ξεχνιέται μετά από τρεις και πλέον ώρες ταινίας και υπερτονισμού της σκηνοθετικής δεξιοτεχνίας.
Όσο κι αν δείχνει ο Tarantino πως σε ορισμένα σημεία ίσως ωριμάζει, ο παλιμπαιδισμός τους και το τεράστιο εγώ του πάντα θα τον χαρακτηρίζουν.
Η φωτογραφία του Robert Richardson (Hugo, Inglorious Basterds, The Aviator) είναι εξαιρετική και συμβάλει καθοριστικά στην εικαστική γοητεία και ομορφιά του φιλμ (γυρισμένο σε φιλμ 70mm κυρίως).
Η μουσική του γερόλυκου Ennio Morricone βαστάει γερά την ατμόσφαιρα και το μοντάζ παρ' ότι υπηρετεί τις επιταγές του σκηνοθέτη, σίγουρα θα μπορούσε να περιορίσει την τελική διάρκεια και να προσδώσει λίγη ακόμη ταχύτητα στη ροή.
Από ένα σημείο και μετά το όλο θέμα πλατειάζει και απλώνει και το ενδιαφέρον μας καταφέρνει να το κρατήσει (όχι κι απολύτως αμείωτο όμως) το ταραντιν-ικό σύμπαν και οι καλοδουλεμένες, απολαυστικές ερμηνείες των ηθοποιών.
Εν ολίγοις πρόκειται για ένα απολαυστικό γουέστερν που δεν αλλάζει τίποτα στο είδος.
Δεν κουβαλάει τίποτα το καινοτόμο στην άμαξά του, ακόμη κι αν δεν πρόκειται για κάποια πραγματικά σημαντική στιγμή στη φιλμογραφία του Tarantino, όμως, θα διασκεδάσετε και θα χορτάσετε σινεμά.
Στους κινηματογράφους από 7 Ιανουαρίου.
Γιώργος Κόνιαρης.
1.jpg)
