Σε ένα μεγάλο θέατρο γεμάτο κόσμο παίζεται μία μοντέρνα εκδοχή της Ορέστειας.
Ξαφνικά μία ομάδα μαυροφόρων νεαρών, που οπλοφορούν, εισβάλουν και διακόπτουν την παράσταση.
Ανεβαίνουν στη σκηνή και καλούν το κοινό να συμμετέχει….
Πραγματικότητα/Αναπαράσταση – Ψέμα, Ζωή/Τέχνη – Θύμα/Θύτης – Δημιουργός/Δημιούργημα – όλοι οι ρόλοι και οι έννοιες αυτές μπερδεύονται και γίνονται δυσδιάκριτα τα μεταξύ τους όρια.
Ο πολυβραβευμένος Γιώργος Ζώης περνά στις ταινίες μεγάλου μήκους μετά τις επιτυχημένες μικρού που προηγήθηκαν (Casus belli, Τίτλοι Τέλους).
Εμπνέεται εν μέρει από την πραγματικά εισβολή Τσετσένων εξτρεμιστών σε θέατρο της Μόσχας το 2002 και παρουσιάζει έναν προβληματισμό πάνω στην απραξία/απάθεια του ανθρώπου/θεατή, απέναντι στα όσα διαδραματίζονται μπρος στα μάτια του.
Επιπλέον δεν ξέρει τι να πιστέψει και τι όχι… ποιος είναι ποιος και τι κάνει… ένα ανακάτωμα το οποίο βέβαια υπάρχει ακόμη πιο βαθιά και ανοιχτά στις κοινωνίες του σήμερα.
Δυστυχώς, όμως, μπερδεμένη είναι και η ταινία.
Χαρακτηριστική και πειστική είναι η παρουσία του αρχηγού των «εισβολέων» (Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου) και όλοι οι ηθοποιοί φέρουν εις πέρας αυτά που καλούνται, όμως το “Interruption” πάσχει αισθητά…
Ειδικά ο αφηγηματικός του ρυθμός, η καθαρότητα και η δομή του, οι ιδέες του είναι όλες συγκεχυμένες, βαρυφορτωμένες και περίπλοκες.
Κυλάει βασανιστικά αργά η ταινία, ο εκνευριστικός μεταμοντέρνος ευρωπαϊζων φορμαλισμός είναι και εδώ παρών, όπως στις περισσότερες art ελληνικές ταινίες των τελευταίων ετών, και πολύ γρήγορα χάνει την επικοινωνία με το θεατή του.
Αυτό συμβαίνει όχι μόνο λόγω των παραπάνω μειονεκτημάτων, μα και εξαιτίας της πόζας και του «δήθεν» που διακατέχει την ταινία και δημιουργεί άθελα μία ατμόσφαιρα «πολύ κακό για το τίποτα».
Αντικειμενικά όμως, ο Ζώης δείχνει να μπορεί να χειρίζεται μία μεγαλύτερη παραγωγή και διαθέτει σκέψη και «ματιά», που στο μέλλον πιθανόν να μας δώσει κάτι πραγματικά καλοφτιαγμένο και περισσότερο επιτυχημένο στο να το επικοινωνήσει…
Στους κινηματογράφους από 28 Ιανουαρίου.
Γιώργος Κόνιαρης.
1.jpg)
