Όταν οι παραγωγοί σε εμπιστεύονται, αυτό φαίνεται στο αποτέλεσμα.
Μπορείς να κάνεις μερικά πράγματα, είτε σε ταινίες είτε σε σειρές, που αρχικά φαίνονται λάθος.
Τελικά μπορεί να είναι, μπορεί όμως και να πρωτοπορήσεις.
Αφορμή για όλα τα παραπάνω είναι το Fargo που φαίνεται ότι, ό,τι και να θέλουν να «γυρίσουν», θα το κάνουν και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει.
Θέλεις UFO σε ένα γκανγκστερικό δράμα εποχής;
No prob!
Στην δεύτερη season της ανθολογίας Fargo, μπαίνουμε για ακόμα μια φορά στον ευγενικά παρανοϊκό μικρόκοσμο της Dakota και Minesota.
Σε αυτήν την season παρακολουθούμε τα γεγονότα που ο Lou Silverson (Patrick Wilson, Insidious: Chapter 2) είχε αναφέρει για μια στιγμή στην πρώτη season, τη Σφαγή του Sioux Falls.
Αντιμέτωποι είναι η τεράστια εταιρεία παράνομων δραστηριοτήτων από το Kansas City (Fargo), με την μαφιόζικη οικογενειακή επιχείρηση των Gerhardts.
Στη μέση αυτής της μάχης επικράτησης βρίσκεται το αφελές ζευγάρι των Blumquists.
H Peggi (Kirsten Dunst, The Two Faces of January) και ο Ed (Jesse Plemmons, Bridge of Spies) είναι ένα ζευγάρι που θα μείνει στην ιστορία.
Αφελείς μέχρι το κόκαλο, αγαθοί με την κακή έννοια, ο τέλειος τρόπος να δείξεις «τους ανθρώπους από το χωριό».
Τίποτα δεν συμβαίνει έξω από τον μικρόκοσμο τους, έξω από την ανάγκη τους για να εκπληρώσουν στόχους ζωής όπως η αγορά του χασάπικου και η εσωτερική ολοκλήρωση.
Τυχαία γεγονότα θα φέρουν αυτό το ζευγάρι στη μέση μιας διαμάχης μεταξύ γκάνγκστερ.
Ο τρόπος που προσπαθούν να το διαχειρηστούν είναι απίστευτος και για αυτό ευθύνονται τόσο η Kirsten Dunst με τον Jesse Plemmons που τους ερμηνεύουν, όσο και το καταπληκτικό σενάριο του Noah Hawley.
Πέρσι δύο ήταν οι σειρές που τάραξαν τα νερά.
Η μία ήταν το True Detective και η άλλη η «Coen-ικη» σειρά που καταφέρνει σε μικρές ιστορίες να χωράει over the top χαρακτήρες και καταστάσεις τραβηγμένες από τα μαλλιά.
Με το δεύτερο γύρο το Fargo απόδειξε ότι βρίσκεται εδώ για μεγάλα πράγματα, παραδίδοντας μια ακόμα καλύτερη season.
Χωρίς να έχω να πω πολλά για την υπόθεση θα εστιάσω στο feeling.
Η σειρά είναι φτιαγμένη για να σε μεταφέρει στη δεκαετία του 70’.
Ιδιαίτερα το μοντάζ και το transition μεταξύ των σκηνών θυμίζει «παλιό».
Στην αρχή μπορεί να σου ξενίσει, αλλά στην πορεία θα το δεις να χρησιμοποιείται ευρηματικότατα.
Τέλος η μουσική.
Τα OST αποτελούνται από original κομμάτια και εκτελέσεις που έχω ακούσει από πολλούς ότι θα έδιναν τα λεφτά τους για να αγοράσουν, αν το FX αποφάσιζε να τα κυκλοφορήσει.
Αγαπημένο μου το Drumline του 8ου επεισοδίου που σε έπιανε από το λαιμό και δεν σε άφηνε να πάρεις ανάσα καθώς έβλεπες τα όσα διαδραματίζονταν.
Γενικά το Fargo είναι μια σειρά που καλύτερα να κάνεις για αυτήν μια spoiler συζήτηση παρά μια παρουσίαση.
Δεν έχω να πω κάτι άλλο, κάτσε δες στην είναι μια από τις δύο καλύτερες σειρές του 2015.
Τις υπόλοιπες στο Top 10 που ετοιμάσαμε με τον Κώστα στο Podcast που έρχεται σε μερικές μέρες.
Τάσος Σαμπάρ.
1.jpg)
