Ο Deadpool είναι ο τελευταίος (μέχρι τον επόμενο) ήρωας της Marvel από την ομάδα των X-Men που βρίσκει το δρόμο του στη μεγάλη οθόνη.
Προσοχή όμως: δεν είναι ο συνηθισμένος σούπερ ήρωας.
Στην πραγματικότητα δεν είναι καν ήρωας.
Ήρθε πάντως για να ανανεώσει το κουρασμένο είναι αλήθεια είδος των υπερηρωικών ταινιών.
Κάτι που γίνεται φανερό από τους τίτλους αρχής του φιλμ – εάν μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε έτσι – που υπό τους ήχους του pop-country κλασικού τραγουδιού “Angel of the morning”, σε βάζουν στο κλίμα των όσων θα ακολουθήσουν.
Ο σκηνοθέτης Tim Miller δεν ενδιαφέρεται να φτιάξει έναν ήρωα σε στυλ Thor, Captain America, Hulk ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο (βάλτε όποιον άλλον θέλετε, ο κατάλογος είναι ατελείωτος).
Αντιθέτως φτιάχνει ένα ασεβές ας πούμε φιλμ, γεμάτο ειρωνεία, γραφική βία, ατέλειωτες αναφορές στην πρόσφατη ποπ κουλτούρα, με ατάκες που δεν χαρίζονται σε κανέναν (ούτε... στην ίδια την ταινία) και που σε κάνουν ώρες-ώρες να νομίζεις ότι βλέπεις stand up comedy, με γερές δόσεις παρωδίας και αυτοσαρκασμού.
Δεν είναι λοιπόν το super hero blockbuster που απευθύνεται στο ανήλικο κοινό που έχει συνηθίσει να βλέπει (και καλά κάνει) τον Superman και τον Batman να σώζουν με απόλυτη σοβαρότητα τον κόσμο.
Χώρια που οι πιτσιρικάδες είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν πιάσουν τα μισά αστεία, μιας και πάρα πολλά από αυτά απευθύνονται σε ενήλικες (τι να λένε άραγε οι Wham και οι Limp Bizkit που αναφέρονται στην ταινία μεταξύ άλλων, σε έναν δωδεκάχρονο;).
Διαβάζοντας βέβαια κανείς την υπόθεση του φιλμ, δεν προϊδεάζεται για αυτό που θα δει μιας και μοιάζει με τον ορισμό της τυπικής σoυπερηρωικής ταινίας.
Ο Wade Wilson (Ryan Reynolds, Woman in Gold) είναι ένας αμφιβόλου ηθικής και κάπως εξυπνάκιας μισθοφόρος, που γίνεται αντικείμενο αποτυχημένου πειράματος από μια μυστηριώδη οργάνωση, το οποίο τον αφήνει φριχτά παραμορφωμένο μεν, με την ικανότητα δε να θεραπεύει τάχιστα τις πληγές του όντας πλέον μεταλλαγμένος.
Φοράει μια κόκκινη ελαστική στολή, υιοθετεί το όνομα Deadpool και βάζει σκοπό της ζωής του να εκδικηθεί τον Ajax - όχι την ποδοσφαιρική ομάδα του Άμστερνταμ έτσι; - αλλά έναν επίσης μεταλλαγμένο τύπο που δεν νιώθει καθόλου πόνο, ο οποίος γεννήθηκε με το όνομα Francis Freeman (Ed Skrein, The Sweeney) και που για κάποιο μυστήριο λόγο δεν του αρέσει καθόλου να τον φωνάζουν με αυτό.
Υπάρχει βέβαια και η γυναίκα της υπόθεσης, η μνηστή του Wade ονόματι Vanessa Carlysle (Morena Baccarin, Spy), την οποία παράτησε λόγω του ατυχήματός του, αφήνοντας την να πιστεύει πως είναι νεκρός και που θα ήθελε φυσικά να την ξανακερδίσει (ποιος δεν θα ήθελε δηλαδή την Baccarin;)
Στην πορεία συνασπίζεται με δύο συντρόφους από τους X-Men, τον Colossus (Stefan Kapicic, Big Miracle) και την Negasonic Teenage Warhead (Brianna Hildebrad), με τους οποίους όμως περισσότερο σπάει πλάκα παρά τους χρειάζεται στην πραγματικότητα.
Ο Ryan Reynolds (ο οποίος είχε πρωτοπαίξει τον ρόλο σε μια σύντομη και σε εντελώς διαφορετικό πνεύμα εμφάνιση στο X-Men Origins: Wolverine του 2009) παίρνει την εκδίκησή του για την κακή του προηγούμενη υπερηρωική προσπάθεια με το Green Lantern του 2011 («παρακαλώ μην φτιάξετε τη στολή πράσινη» λέει σε μια στιγμή, αναφερόμενος κατευθείαν στην παταγώδη αποτυχία της συγκεκριμένης ταινίας).
Εντελώς μέσα στο πνεύμα του ρόλου, με εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ και αυτοσαρκαζόμενος όσο δεν πάει, δίνει ρέστα σαν Deadpool τόσο όσο όταν πετάει φαρμακερά βέλη για όλους και για όλα - από τον David Beckham μέχρι τον Liam Neeson - όσο και στις σκηνές που μοιράζεται με την τυφλή οικονόμο του Blind Al (Leslie Uggams), αλλά και τον κολλητό του φίλο Weasel (T.J. Miller, Seeking a Friend for the end of the world).
Ακόμα και η αναπόφευκτη μάχη του τέλους, παρά την προβλέψιμη κατάληξή της κρατιέται στο ύφος της ταινίας, με τον Deadpool να μην χάνει ποτέ το κέφι του, ακόμα και όταν συνειδητοποιεί πως ξέχασε τα όπλα του στο...ταξί που τον μετέφερε στο μέρος που θα λύσει τις διαφορές του με τον Ajax και την βοηθό του Angel Dust (Gina Carano, Furious 6).
Εν κατακλείδι, μετά τους Guardians of the Galaxy (μιας και ο Iron Man έχασε τον δρόμο στην πορεία), έχουμε ένα ακόμα διασκεδαστικότατο super hero blockbuster, με τη διαφορά ότι εδώ δεν λαμβάνεται απολύτως τίποτα στα σοβαρά, κάτι που για εμένα σε αυτήν την περίπτωση είναι καλοδεχούμενο.
Στο κάτω-κάτω κόμικ είναι.
Στους κινηματογράφους από 18 Φεβρουαρίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
