Ρομαντικό-μεταφυσικό δράμα από τον Ιάπωνα σκηνοθέτη Kyioshi Kurosawa (απλή συνωνυμία με τον μεγάλο Akira Kurosawa), ο οποίος με την ταινία αυτή κέρδισε βραβείο σκηνοθεσίας στο τμήμα Un Certain Regard στις Κάννες του 2015.
Η Mizuki (Eri Fukatsu, Villain) είναι δασκάλα πιάνου που ζει μια μάλλον βαρετή και μονότονη ζωή, έχοντας χάσει τον άντρα της εδώ και τρία χρόνια.
Ένα απόγευμα όμως ο νεκρός σύζυγος ονόματι Yusuke (Tadanobu Asano, Thor: The Dark World), εμφανίζεται μπροστά της με σάρκα και οστά και την προσκαλεί σε ένα ταξίδι, στο οποίο της υπόσχεται να της γνωρίσει τα μέρη και τους ανθρώπους με τους οποίους έχει συναναστραφεί κατά την περίοδο της απουσίας του.
Έτσι γνωρίζουμε μέσα από μικρές και φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους ιστορίες τον ηλικιωμένο διανομέα εφημερίδων που πενθεί τον θάνατο της συζύγου του, τους νεαρούς ιδιοκτήτες εστιατορίου που έχουν χάσει την κόρη τους και ούτω καθεξής καθώς το οδοιπορικό τους συνεχίζεται.
Όσο όμως το συμπαθές ζεύγος των πρωταγωνιστών προχωράει στο ταξίδι του κατά το οποίο η πραγματικότητα μπερδεύεται με τον κόσμο του ονείρου και οι νεκροί με τους ζωντανούς, τόσο αυξάνονται τα χασμουρητά του άμοιρου θεατή.
Γιατί η ταινία του Kurosawa είναι ένα βασανιστήριο κανονικό, που διαρκεί μάλιστα 120 γεμάτα και ατέλειωτα λεπτά.
Απορούσα πως είναι δυνατόν ένα φιλμ σαν κι αυτό να κερδίζει βραβείο σε ένα φεστιβάλ σαν των Καννών (και μάλιστα αυτό της σκηνοθεσίας), όταν πέραν μιας δυο πολύ καλών σκηνών όπως αυτής προς το τέλος (για όσους αντέξουν) με την μικρή μαθήτρια του πιάνου, σεναριακά χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα, καθώς η όποια συνοχή πηγαίνει από πολύ νωρίς περίπατο.
Οι επιτροπές βέβαια που απονέμουν τα βραβεία γνωρίζουν πάντα καλύτερα από έναν ταπεινό κινηματογραφόφιλο.
Ο Kurosawa θέλει να γυρίσει μια ταινία για τον αβάσταχτο πόνο που προέρχεται από τον θάνατο των αγαπημένων προσώπων και τη διαχείριση της οδύνης της απώλειας, δεν καταφέρνει όμως παρά να φτιάξει έναν αφόρητα στυλιζαρισμένο και ανούσιο καμβά εικόνων, ο οποίος δεν έχει κανένα υπόβαθρο ικανό να κεντρίσει το ενδιαφέρον.
Στο τέλος, όποιος πολύ δυνατός καταφέρει να φτάσει ως εκεί, θα αναρωτηθεί εάν είναι ζωντανός ή τα τίναξε σε κάποιο από τα εκατόν είκοσι λεπτά πλήξης που έχουν προηγηθεί...
Στους κινηματογράφους από 11 Φεβρουαρίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
