Γαλλικό δράμα, ντεμπούτο στη σκηνοθεσία του σεναριογράφου και βασικού συνεργάτη του Jacques Audiard τα τελευταία χρόνια, Thomas Bidegain, ο οποίος ξεκινάει την δεύτερη καριέρα του με ελπιδοφόρο τρόπο.
Η ιστορία αρχίζει το 1994, όταν κατά τη διάρκεια φεστιβάλ σε μικρή πόλη της Βόρειας Γαλλίας, σε στυλ Αμερικάνικος Νότος, ροντέο, μουσική country κτλ (εξ’ου και ο τίτλος, που πάντως είναι μάλλον άστοχος) η έφηβη κόρη μιας τετραμελούς οικογένειας εξαφανίζεται.
Γρήγορα ο πατέρας Alain (Francois Damiens, The Brand New Testament) αντιλαμβάνεται ότι μάλλον το έχει σκάσει με τον μουσουλμάνο φίλο της προς άγνωστη κατεύθυνση.
Ξεκινάει λοιπόν ένα ασταμάτητο οδοιπορικό, ακολουθώντας ό,τι πιθανά και απίθανα στοιχεία έρχονται στην διάθεσή του προκειμένου να την ανακαλύψει, έχοντας πάντα δίπλα του τον γιο του Georges ή αλλιώς Kid όπως τον αποκαλεί ο ίδιος (Finnegan Oldfield).
Τα χρόνια περνάνε, καταλαβαίνουμε ότι εν τω μεταξύ ο Alain ακολουθεί κατά κανόνα λάθος ενδείξεις στην προσπάθεια του να βρει την κόρη του, η γυναίκα του τον έχει εγκαταλείψει και ο γιος του που ήταν πιτσιρικάς όταν η αδελφή του χάθηκε, έχει γίνει έφηβος.
Αυτό που ξεκινάει σαν 'ντετέκτιβ στόρι' με αποχρώσεις σωματεμπορίας ή απαγωγής, γίνεται στην πορεία κατανοητό ότι δεν είναι απλά κάτι τέτοιο.
Ο Bidegain δανείζεται την βασική σεναριακή ιδέα του σπουδαίου γουέστερν του John Ford, «The Searchers» (Η αιχμάλωτη της ερήμου ο ελληνικός τίτλος), στο οποίο ο John Wayne ψάχνει μανιωδώς την ανιψιά του, η οποία έχει απαχθεί από τους Ινδιάνους.
Εδώ η «σύγκρουση» των διαφορετικών κόσμων αφορά τη Δύση και το Ισλάμ.
Έξυπνα ο Bidegain πιάνει την ιστορία του από το 1994 - από τα ας πούμε χρόνια της αθωότητας στις σχέσεις των δύο κόσμων - και καταλήγει περίπου στις μέρες μας, δίνοντας μας το στίγμα της κάθε εποχής μέσα από ημερομηνίες σταθμούς για τις σχέσεις Δύσης/Ισλάμ, όπως οι Δίδυμοι Πύργοι και οι τρομοκρατικές επιθέσεις σε τραίνο στη Μαδρίτη και το μετρό του Λονδίνου.
Σε καμιά περίπτωση όμως δεν καταφεύγει στην εύκολη εκμετάλλευση και τη φτηνή προπαγάνδα, αλλά αντιθέτως ισορροπεί εξαιρετικά ανάμεσα στην καταγγελία της ισλαμοφοβίας και τη δημιουργία κλίματος που θεωρητικά προωθεί κάτι τέτοιο.
Δεν είναι βέβαια και όλα τέλεια, αφού υπάρχουν ένα-δυο σεναριακές ευκολίες στο κομμάτι που διαδραματίζεται στο Πακιστάν, στο οποίο κάνει μάλιστα την εμφάνισή του για κανά δεκάλεπτο ο John C. Reilly (The Lobster), υποδυόμενος έναν μυστήριο Αμερικάνο πράκτορα ή κάτι τέτοιο.
Ο πατέρας Alain σε αντίθεση με τον αντίστοιχο ρόλο του John Wayne στο The Searchers, είναι ένας μάλλον αντιπαθητικός τύπος.
Οξύθυμος και με έντονες ρατσιστικές τάσεις, δεν μπορεί σχεδόν ποτέ να δει καθαρά τι έχει συμβεί και καταλήγει να κυνηγάει φαντάσματα.
Ο γιος του Georges από την άλλη είναι χαρακτηριστικά ψύχραιμος και δείχνει να έχει συνειδητοποιήσει ότι η αδελφή του ίσως να μην ενδιαφέρεται να έχει πια σχέσεις με την οικογένεια της.
Δεν ανακαλύπτει τον τροχό ο Bidegain, ούτε έχει φτιάξει μια ταινία πρωτοποριακή για τον κινηματογράφο.
Καταφέρνει όμως να διηγηθεί μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, να έχει ένα απρόσμενο twist στο μέσο της και να φτιάξει τελικά ένα φιλμ από το οποίο φαίνεται η βούλησή του να ασχοληθεί με περίπλοκα θέματα μεν, χωρίς να εκβιάζει συναισθηματικά το θεατή δε.
Φαίνεται απλό, αλλά δεν είναι και πολύ συνηθισμένο στις μέρες μας.
Στους κινηματογράφους από 4 Φεβρουαρίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
