Την παραμονή των Χριστουγέννων, ο Sam (Kev Adams) και ο καλύτερος του φίλος, ο Khalid (William Lebghil, Έρωτας με τη πρώτη μπουνιά), μεταμφιέζονται σε Άη Βασίληδες με σκοπό να σουφρώσουν ό,τι μπορούν από τη Γκαλερί Λαφαγιέτ.
Όμως πολύ γρήγορα ο Sam βρίσκεται ασφυκτικά περικυκλωμένος από μια ομάδα παιδιών και αναγκάζεται να τους διηγηθεί μια ιστορία, την ιστορία του Αλαντίν... ή τουλάχιστον τη δική του εκδοχή.
Μπαίνοντας στο πετσί του ρόλου, ο Sam ξεκινάει έτσι ένα ταξίδι στην καρδιά της Βαγδάτης, την πόλη με τις χίλιες και μία χάρες...
Όμως πίσω από το πολύχρωμο φολκλόρ, ο λαός υπομένει την τυραννία του φοβερού Βεζίρη (Jean Paul Rouve, Οι Απίστευτες Περιπέτειες της Αντέλ), που είναι γνωστός για την αγριότητα και τη βρωμερή του ανάσα.
Ο Αλαντίν, ο νεαρός κλέφτης, θα προσπαθήσει να χαλάσει τα διαβολικά σχέδια του Βεζίρη, να σώσει τον Khalid και να κερδίσει την καρδιά της πριγκίπισσας Shallia (Vanessa Guide, Με τον Μπαμπά ή την Μαμά;).
Την σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Arthur Benzaquen, ενώ το σενάριο έχει γράψει ο Daive Cohen.
Ο Αλαντίν είναι ένα παραμύθι που γράφτηκε εκατοντάδες χρόνια πριν, αλλά που, όπως αναφέρει και ο σκηνοθέτης, παραμένει πάντα σύγχρονο και επίκαιρο.
Ένα άσημο αγόρι που γίνεται πρίγκιπας και που ανατρέπει τις κοινωνικές καταβολές του.
Δυστυχώς, όμως, δεν πρόκειται για μια σοβαρή ταινία που σέβεται την ιστορία.
Η ταινία προσπαθεί να ακολουθήσει την πετυχημένη συνταγή του Αστερίξ, χωρίς όμως να τα καταφέρνει πολύ καλά.
Ένα από τα θετικά, είναι τα εντυπωσιακά σκηνικά.
Οι εξωτερικοί χώροι στη Βαγδάτη, αλλά και τα καλοφτιαγμένα παλάτια.
Τα κοστούμια είναι καλά, με όμορφες παραδοσιακές ενδυμασίες της Ανατολής.
Αλλά και η ιστορία έχει κάποιο ενδιαφέρον με λίγη δράση, αν και δεν είναι ωραία δοσμένη.
Ενδιαφέρον έχουν οι αναφορές στο σήμερα, την τεχνολογία και τη σύγχρονη κουλτούρα, όπως το Star Wars.
Οι νέες περιπέτειες του Αλαντίν είναι μια κακή ταινία.
Με ανώριμο χιούμορ και αδιάφορα ειδικά εφέ.
Το καστ είναι μέτριο, με κάποιες συμπαθητικές παρουσίες, αλλά τον βασικό πρωταγωνιστή να φαίνεται ακατάλληλος για τον ρόλο, αφού κάποιες φορές γίνεται έως και αντιπαθητικός.
Φαίνεται ότι η ταινία έγινε απλά για να γίνει.
Οι συντελεστές δεν δείχνουν να αντιμετωπίζουν την ταινία και την ιστορία με σοβαρότητα κι αυτό θα κάνουν και οι θεατές με την ταινία.
Στους κινηματογράφους από 11 Φεβρουαρίου.
Χριστίνα Φακίνου
1.jpg)
