Μια οδυνηρή τραγωδία μητέρας και γιου, σε σκηνοθεσία του Ιρλανδού Lenny Abrahamson, βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Emma Donoghue, που με τη σειρά της έχει εμπνευστεί από την περιβόητη υπόθεση του Αυστριακού Josef Frtitzl.
Η υπόθεση του Room είναι απλή και βάναυση: μια νεαρή γυναίκα γνωστή αρχικά μόνο ως Ma (Brie Larson, Trainwreck), ζει με τον πεντάχρονο γιο της Jack (Jacob Tremblay, The Smurfs 2), σε ένα δωμάτιο δέκα τετραγωνικών μέτρων, εξοπλισμένο με μπανιέρα, νιπτήρα, κρεβάτι, ντουλάπα, κουζίνα και έναν φεγγίτη.
Σταδιακά μαθαίνουμε ότι η Ma απήχθη εφτά χρόνια πριν, γυρίζοντας σπίτι της από το σχολείο, από έναν τύπο που τον αποκαλεί Old Nick (Sean Bridgers, Dark Places) και ο οποίος την επισκέπτεται καθημερινά προμηθεύοντας την με τρόφιμα και ότι άλλο χρειάζεται.
Ο Jack είναι αποτέλεσμα των συστηματικών βιασμών που έχει υποστεί κατά την φυλάκισή της στο κλειδαμπαρωμένο δωμάτιο, που μόνο ο Old Nick μπορεί να ανοίγει.
Το πρώτο μισό της ταινίας διαδραματίζεται εξ’ολοκλήρου μέσα στον περιορισμένο χώρο του Δωματίου.
Η ιδέα που έχει ο Jack για τον κόσμο είναι εντελώς δική του.
Γι’ αυτόν όλο το σύμπαν είναι το Δωμάτιο, αδυνατώντας να αντιληφθεί ότι υπάρχει μια διαφορετική πραγματικότητα έξω από τον φεγγίτη.
Το δεύτερο μισό του φιλμ εκτυλίσσεται στον «κανονικό» κόσμο, αφού η Ma βάζει μπρος ένα σχέδιο διαφυγής από τα βασανιστήρια που βιώνει και που επιτυγχάνεται χάρη στον Jack.
H Joy λοιπόν όπως είναι το όνομα της, επιστρέφει στο πατρικό της σπίτι (όπου στο δωμάτιο της δεσπόζει μια αφίσα των White Stripes –λέτε γι’ αυτό να ονόμασε το παιδί της Jack;) για να επανασυνδεθεί με τη μητέρα της (Joan Allen, The Bourne Legacy) και τον πατέρα της (William H. Macy, The Sessions).
Εκεί μαθαίνει ότι οι δυο τους έχουν χωρίσει (ένα διαζύγιο που σύμφωνα με την αντίδραση του πατέρα της στην επιστροφή της, μάλλον έχει τις ρίζες του στην εξαφάνισή της) και η μητέρα της συζεί με τον νέο της σύντροφο Leo (Tom McCamus, The Samaritan).
Παραδόξως το πρώτο μέρος της ταινίας που είναι γυρισμένο αποκλειστικά στο Δωμάτιο, λειτουργεί καλύτερα από το δεύτερο.
Η Brie Larson (το μεγάλο φαβορί για το Όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου) είναι εξαιρετική στο ρόλο της βασανισμένης μητέρας, που πρέπει όμως να κρύψει την αλήθεια από το παιδί της γιατί πολύ απλά αυτή είναι αδύνατον να εξηγηθεί.
Από κoντά και ο πιτσιρικάς Jacob Tremblay (η απουσία του όποιου από τις πεντάδες των αντρικών ερμηνειών είναι το αληθινό σκάνδαλο των Όσκαρ και όχι αυτή του Will Smith όπως βασικά ήθελε να μας πείσει η γυναίκα του, βάζοντας για σάλτσα την μη ύπαρξη μαύρων υποψηφίων φέτος).
Ο Jack εμφανίζεται να είναι ως επί το πλείστον χαρούμενος, μην μπορώντας να καταλάβει τι συμβαίνει όταν αυτός κοιμάται στην ντουλάπα και μην γνωρίζοντας ποιος είναι στην πραγματικότητα ο Old Nick.
Με την παιδιάστικη προσέγγιση των πραγμάτων, σε συνδυασμό με την άγνοια του, δέχεται πως το Δωμάτιο είναι όλος ο κόσμος και αυτό του αρκεί.
Το δεύτερο μισό, του «πραγματικού» κόσμου (αφού έχει προηγηθεί η κάπως άτσαλα σκηνοθετημένα είναι η αλήθεια απόδραση του Jack από το Δωμάτιο), επικεντρώνεται περισσότερο στην Joy και την επίπονη προσπάθεια επανένταξης της.
Όχι πως είναι κακό ή αδιάφορο, αφού η προσπάθεια του Jack να γνωρίσει τη νέα του ζωή με τα καλά και τα στραβά της και η αγωνία της Joy εάν θα τα καταφέρει και με τι κόστος, είναι ιδιαίτερα συγκινητική.
Απλά κατά τη γνώμη μου οι χαρακτήρες των γονιών δεν αξιοποιούνται όσο θα μπορούσαν (ειδικά αυτός του Macy), ενώ και το κομμάτι με τα media μοιάζει κάπως αποσπασματικό.
Αυτά όμως δεν ακυρώνουν με τίποτα τη δύναμη της ταινίας, που παρά το θέμα της δεν γίνεται σκληρή ή σαδιστική προς τον θεατή, δίνοντας έτσι έναν έξτρα πόντο στον σκηνοθέτη Abrahamson μιας και καταφέρνει να αποφύγει το «εύκολο» συναίσθημα.
Τελικά το Room μέσα στη ζοφερότητά του μεταφέρει ένα μήνυμα αγάπης : ακόμα και μέσα σε τέσσερις τοίχους δυο άνθρωποι μπορούν να φτιάξουν έναν κόσμο ελπίδας και αφοσίωσης, αρκεί να νοιάζονται πραγματικά ο ένας για τον άλλον.
Στους κινηματογράφους από 4 Φεβρουαρίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
