Ρομαντική κομεντί βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο της Liz Tuccillo, εκ των βασικών σεναριογράφων της σειράς Sex and the City.
Εάν το φιλμ ήταν σαν κάποιο από τα τηλεοπτικά επεισόδια, κανένα πρόβλημα.
Το θέμα είναι ότι δυστυχώς φέρνει περισσότερο προς τις αντίστοιχες ταινίες.
Τέσσερις λοιπόν γυναίκες στη σύγχρονη Νέα Υόρκη (που αλλού;), προσπαθούν να κατανοήσουν και να εξερευνήσουν τον κόσμο των σχέσεων με το αντίθετο φύλο.
Για την καθεμιά από αυτές καταλαβαίνεις τι μέρος του λόγου θα είναι με το που διαβάσεις το όνομά της στο καστ, σε στυλ «παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου» όπου με το που έβλεπες π.χ. το όνομα του Κώστα Χατζηχρήστου, ήξερες ότι θα κάνει τον βλάχο επαρχιώτη που έρχεται στην Αθήνα για να πιάσει την καλή.
Εδώ λοιπόν έχουμε την Leslie Mann (The Other Woman) να υποδύεται την Meg, σαραντάρα workaholic γιατρό, ιδιαίτερα συναισθηματική, που δεν μπορεί να ξεπεράσει το κέρατο από τον πρώην της και που θέλει να γίνει μητέρα.
Την αδελφή της Alice υποδυόμενη από την Dakota Johnson (Black Mass), που παρατάει τον δικό της και κατεβαίνει στην Νέα Yόρκη προς αναζήτηση νέων εμπειριών.
Την Lucy της Alison Brie (Sleeping With Other People), μια νευρωτική και ανασφαλή γυναίκα που φοβάται όσο τίποτα άλλο την απόρριψη κι έχει μάλιστα κατασκευάσει έναν δικό της αλγόριθμο – βοήθημα για την ανακάλυψη του τέλειου άντρα.
Την τετράδα συμπληρώνει η Rebel Wilson (Night at the Museum: Secret of the Tomb) σαν Robin, η οποία είναι η ακομπλεξάριστη χοντρή (για χιλιοστή φορά) που κάνει τάχα ότι δουλεύει σε δικηγορική εταιρεία, ενώ το μόνο που την ενδιαφέρει είναι τα πάρτι και οι ξεπέτες.
Βάλτε σε όλα αυτά τον γόη μπάρμαν που γνωρίζει τα πάντα για τις γκόμενες και αμολάει τις αμπελοφιλοσοφίες με ρυθμό οπλοπολυβόλου, τον μαύρο χήρο πατέρα γιάπη (εδώ το τερμάτισαν το θέμα) που προσπαθεί ακόμα να ξεπεράσει τον θάνατο της γυναίκας του και τον συνεσταλμένο κι ευγενή τύπο που δεν έχει κανένα πρόβλημα να μένει με το μωρό στο σπίτι και η γυναίκα του να δουλεύει, κι έχετε την σχεδόν πλήρη εικόνα.
Η οποία εικόνα όμως για να συμπληρωθεί, περιλαμβάνει: καλοκαίρι στη Νέα Υόρκη με πάρτι σε ταράτσες και πικ νικ στο Central Park, Χριστούγεννα στη Νέα Υόρκη με μοναχικούς περιπάτους στα χιόνια, Saint Patrick ‘s Day στη Νέα Υόρκη (εντάξει αυτό δεν το περίμενα) με τρελά πάρτι και άφθονο αλκοόλ (αυτό το περίμενα).
Φυσικά η παρέλαση των κλισέ δεν είναι από μόνη της κατακριτέα.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά είναι δοσμένα με έναν αφόρητα βαρετό και γλυκανάλατο τρόπο, που δεν σώζεται ούτε από τις τρεις-τέσσερις διάσπαρτες έξυπνες ατάκες, ούτε από την μία πραγματικά αστεία σεκάνς στην αρχή, με την Robin να «διδάσκει» την Alice πως θα πηγαίνει ατσαλάκωτη στην δουλειά μετά από ξενύχτι.
Δεν μπόρεσα σε κανένα σημείο τελικά να καταλάβω πως γίνεται μια ταινία που λέγεται “How to be Single”, να ξοδεύει τόσο πολύ χρόνο στην αναζήτηση του τέλειου έτερου ήμισυ.
Να έπαιζε τουλάχιστον κι ο Χατζηχρήστος κάτι θα γινόταν.
Στους κινηματογράφους από 11 Φεβρουαρίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
