Η αληθινή ιστορία της αποκάλυψης του σκανδάλου κακοποίησης ανηλίκων από ιερείς στη Βοστόνη, από τη δημοσιογραφική ομάδα της εφημερίδας Boston Globe το 2001.
Καλογυαλισμένο ώρες-ώρες αλλά κυρίως συναρπαστικό, το Spotlight προσφέρει μια ίσως ντεμοντέ για τις μέρες απόλαυση, με τους δημοσιογράφους παλαιάς κοπής να ψάχνουν μήνες ολόκληρους προκειμένου να διασταυρώσουν ένα στοιχείο τους πριν το δημοσιεύσουν.
Η σκιά του All the President’s Men (ταινία του 1976 που αφορά την αποκάλυψη του σκανδάλου Watergate οδηγώντας τον πρόεδρο Nixon σε παραίτηση) πλανάται πάνω από το Spotlight, το οποίο πάντως σε κάθε περίπτωση συνεχίζει τη μακρά αμερικάνικη κινηματογραφική παράδοση των μαχητών δημοσιογράφων που δεν μασάνε πότε και με τίποτα (βλέπε The Insider, Good Night and Good Luck, Parallax View και ένα σωρό άλλα).
Η ταινία εκτυλίσσεται σε μια περίοδο περίπου έξι μηνών ξεκινώντας από το καλοκαίρι του 2001 όταν καταφθάνει στα γραφεία της εφημερίδας ο νέος διευθυντής σύνταξης Marty Baron (Live Schreiber, Creed).
Αντιλαμβανόμενος ότι οι καταγγελίες πως ο Αρχιεπίσκοπος της Βοστόνης όχι μόνο γνώριζε αλλά προστάτευε κιόλας τους ιερείς που κατηγορούνταν πως ασελγούσαν επί σειρά ετών σε ανηλίκους έχουν πολύ «ψωμί», αναθέτει στην ερευνητική ομάδα της εφημερίδας ονόματι Spotlight, να ψάξει το θέμα όσο δεν πάει.
Η ομάδα λοιπόν αποτελούμενη από τον αρχισυντάκτη Walter Robinson (Michael Keaton, Birdman) και τους δημοσιογράφους Sacha Pfeiffer (Rachel McAdams, Southpaw), Micheal Rezendes (Mark Ruffallo, Avengers: Age of Ultron) και Matt Caroll (Brian D’Arcy James, Admission) πέφτει με τα μούτρα στη δουλειά αρχίζοντας την έρευνα.
Ξεκινάνε ψάχνοντας θύματα που θα ήθελαν να μιλήσουν, έρχονται σε επαφή με τον ιδιόρρυθμο δικηγόρο Mitchell Garabedian (Stanley Tucci, The Hunger Games: Mockingjay - Part 2) ο οποίος έχει αναλάβει την εκπροσώπηση πολλών εξ΄ αυτών, καταλαβαίνουν πως πολλοί υψηλά ιστάμενοι γνωρίζουν αλλά δεν μιλάνε, συνειδητοποιούν πως άλλοι δικηγόροι που ασχολήθηκαν στο παρελθόν με την υπόθεση όπως ο Eric McLeish (Billy Crudup, Eat Pray Love), έπαιξαν έναν αμφιβόλου ηθικής ρόλο και δεν δείχνουν σε καμιά περίπτωση διατεθειμένοι να κάνουν πίσω ή να ξεχάσουν το θέμα, ακόμα και όταν εν μέσω έρευνας τους τυχαίνει η 11η Σεπτεμβρίου και όλο αυτό μοιάζει να είναι εντελώς εκτός επικαιρότητας.
Μεγάλο μέρος της έντασης της, η ταινία την αντλεί από την απογυμνωμένη εξιστόρηση του πως οι δημοσιογράφοι της Boston Globe αποκάλυψαν τη συγκάλυψη ενός τέτοιου συνταρακτικού γεγονότος.
Ο σκηνοθέτης Tom McCarthy (που μετά το θλιβερό από κάθε άποψη The Cobbler επιστρέφει στις καλές στιγμές του παρελθόντος) δεν ενδιαφέρεται να μας δείξει την προσωπική ζωή των πρωταγωνιστών του.
(Μια ενδιαφέρουσα σημείωση είναι πως ο ίδιος ο McCarthy έχει παίξει στην 5η σεζόν της αριστουργηματικής τηλεοπτικής σειράς The Wire, έναν δημοσιογράφο όχι ακριβώς πρότυπο για τον εν λόγω κλάδο).
Αποφεύγει τέτοιες αχρείαστες ίσως λεπτομέρειες που πιθανόν θα απορύθμιζαν την ταινία (εκτός από ένα-δυο νύξεις εδώ κι εκεί όπως για την εν διαστάσει σύζυγο του Rezendes) και επικεντρώνεται μόνο στη δημοσιογραφική δουλειά της ομάδας.
Και επειδή είμαστε ακόμα στην αρχή της εποχής του Internet, αυτό σημαίνει μια σειρά από πρόσωπο με πρόσωπο συνεντεύξεις, χτένισμα των δικαστικών αρχείων, ψάξιμο στις βιβλιοθήκες και άλλα τέτοια που αποτελούσαν μέρος μιας επίπονης δημοσιογραφικής έρευνας, η οποία στην σημερινή πραγματικότητα του Διαδικτύου μάλλον τείνει να εκλείψει.
Ο McCarthy έχει την τύχη να συνεργάζεται με ένα έξοχο καστ, από το οποίο ξεχωρίζει ο Mark Ruffalo (υποψήφιος για Όσκαρ β ρόλου σε μία από τις συνολικά έξι συνολικά υποψηφιότητες του φιλμ μεταξύ των οποίων και για καλύτερη ταινία).
Ο δημοσιογράφος Rezendes του Ruffalo δεν είναι καθόλου ένας διασκεδαστικός τύπος.
Εργασιομανής (λόγος για τον οποίο η γυναίκα του τον έχει παρατήσει) και τύπος που δεν μασάει τα λόγια του, είναι ο αμείλικτος ρεπόρτερ που δεν του περνάει με τίποτα από το μυαλό να κάνει πίσω σε ό,τι έχει να κάνει με θέματα διαφθοράς και υποκρισίας.
Οι σκηνές που μοιράζεται με τον Tucci είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες της ταινίας.
Σε εξαιρετικά επίπεδα και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές, με την McAdams να δοκιμάζεται σε δραματικό ρόλο (και να κερδίζει κι αυτή υποψηφιότητα για Όσκαρ), η οποία παρότι υποδύεται το νεότερο μέλος της ομάδας, δείχνει να έχει το τσαγανό που χρειάζεται η περίσταση και με τον Keaton στο ρόλο του έμπειρου δημοσιογράφου που έχει φάει τα ρεπορτάζ με το κουτάλι και που παρά το ένοχο μυστικό που κουβαλάει, πείθει σε κάθε στιγμή γιατί οι υπόλοιποι συνάδελφοί του τον σέβονται τόσο.
Καλοδεχούμενη πάντα για εμένα και η παρουσία του John Slattery (Ant-Man), στον ρόλο εδώ ενός εκ των διευθυντών της Boston Globe.
Παρά το ιδιαιτέρως καυτό θέμα του, το Spotlight δεν ολισθαίνει σε καμιά περίπτωση προς τον συναισθηματισμό ή την εξοργιστική καταγγελία.
Η επαγγελματική νηφαλιότητα είναι σχεδόν πανταχού παρούσα.
Το σύνθημα άλλωστε δίνει η κεφαλή της εφημερίδας Liev Schreiber που σου δίνει την εντύπωση πως δεν διατίθεται να ανεβάσει τον τόνο της φωνής του ποτέ και για κανέναν λόγο.
Η αλήθεια του Spotlight θα λάμψει όχι μέσω καυγάδων και έντασης, αλλά θα τυπωθεί απλά στο χαρτί.
Στους κινηματογράφους από 25 Φεβρουαρίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
