Τρεις διαφορετικές ιστορίες αγάπης με φόντο τρεις διαδοχικές δεκαετίες, σε δύο γειτονικά βαλκανικά χωριά όπου μαίνεται εδώ και χρόνια το διεθνικό μίσος.
Μια ταινία για τους κινδύνους, αλλά και την παντοτινή δύναμη του απαγορευμένου έρωτα.
Στην πρώτη ιστορία, που τοποθετείται το 1991, μια ιστορία αγάπης υπονομεύεται από την τρέλα, τη σύγχυση και τον φόβο που κυριαρχούν στην ατμόσφαιρα πριν τον πόλεμο, θυμίζοντας και λίγο Ρωμαίο και Ιουλιέτα.
Στη δεύτερη ιστορία, που τοποθετείται το 2001, ο πόλεμος έχει τελειώσει αλλά δυο ερωτευμένοι αδυνατούν να κάνουν τη σχέση τους κανονική: τα σημάδια του πολέμου είναι ακόμη φρέσκα και δεν θεραπεύονται τόσο εύκολα.
Στην τρίτη ιστορία, που τοποθετείται το 2011, όλα βρίσκονται στα χέρια δύο ερωτευμένων νέων, αν μπορούν να απελευθερωθούν από το παρελθόν τους, χωρίς να τους κυριαρχούν η καχυποψία και το κακό που δεν έχουν εξαφανιστεί εντελώς από την ατμόσφαιρα.
Πρόκειται για τη νέα ταινία του Dalibor Matanic, η οποία κέρδισε το Βραβείο της Επιτροπής στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα, στο Φεστιβάλ των Καννών.
Ήταν η πρόταση της Κροατίας για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας το 2016.
Οι ιστορίες διαδραματίζονται σε παρόμοιο μέρος, στα κατεστραμμένα χωριά του πολέμου, ενώ οι ήρωες είναι πάντα στην ίδια ηλικία, γύρω στα 20.
Αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον, καθώς βλέπεις πώς ίδια ηλικιακά ζευγάρια συμπεριφέρονται και αντιμετωπίζουν τις ίδιες σχεδόν καταστάσεις σε διαφορετικές εποχές.
Αλλά η κάθε ιστορία έχει το δικό της ενδιαφέρον.
Η πρώτη, είναι πιο αθώα, πιο γλυκιά, σε συνδυασμό με τα αγνά τοπία της επαρχίας.
Η δεύτερη είναι λίγο πιο άγρια και ωμή, ενώ η τρίτη είναι σκληρή, αλλά και λυτρωτική.
Το αν έχουν ή όχι happy end έχει την σημασία του.
Η ταινία, όμως, στην ουσία είναι μία ιστορία.
Το Zvizdan κερδίζει κυρίως σε δύο κατηγορίες.
Στην σκηνοθεσία και τις ερμηνείες.
Έχει πανέμορφα πλάνα, με καλοστημένα κάδρα, αλλά και υπέροχη φωτογραφία, κυρίως στις εξωτερικές σκηνές.
Πολύ όμορφα και με πολύ ενδιαφέρον είναι τα υποβρύχια πλάνα, που υπάρχουν σε συγκεκριμένη στιγμή και στις 3 ιστορίες και έχουν την σημασία τους.
Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών απογειώνουν την ταινία.
Δυνατές και αληθινές ερμηνείες, από τους Tihana Lazovic και Goran Markovic.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η επιλογή της μουσικής από εποχή σε εποχή, καθώς και το γεγονός ότι όλες η ιστορίες λαμβάνουν μέρος το καλοκαίρι.
Η μουσική δένει, επίσης, την μία ιστορία με την άλλη.
Στα αρνητικά είναι η διάρκεια, 2 ώρες και 3 λεπτά, αφού θα μπορούσε να είναι λίγο πιο μαζεμένη.
Αλλά και ενώ η ανάπτυξη και το χτίσιμο των ιστοριών είναι ωραίο, η τρίτη ιστορία γίνεται υπερβολική σε κάποια σημεία.
Ο σκηνοθέτης ανέφερε ότι η ταινία ασχολείται με την ισλαμοφοβία, τον νέο-ναζισμό, τον σοβινισμό, τον ρατσισμό αλλά και την απόρριψη κάθε εθνότητας μεταναστών στις περιοχές αυτές.
«Πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος για να κάνεις μια ταινία που να μιλάει για όλα αυτά, είναι να γυρίσεις μια ιστορία αγάπης, η οποία διαπερνάται από όλα τα συναισθήματα: την αντιπαράθεση, τη δυσανεξία, την αποδοχή, τον φόβο, το μίσος, την αγάπη, την ελπίδα και τη συγχώρεση»
Στους κινηματογράφους από 25 Φεβρουαρίου.
Χριστίνα Φακίνου.
1.jpg)
