Τρίτη και προτελευταία ταινία της σειράς που βασίζεται στα best seller νεανικής λογοτεχνίας επιστημονικής φαντασίας της Veronica Roth.
Βασισμένη στο τελευταίο βιβλίο της σειράς το οποίο κόπηκε στη μέση σε στυλ Hunger Games ώστε να προκύψουν δύο ταινίες (η τέταρτη και τελειωτική το καλοκαίρι του 2017), και σκηνοθετημένη από τον Robert Schwentke, πιθανότατα θα ικανοποιήσει τους φίλους των προηγούμενων φιλμς του franchise αφού ελάχιστα διαφέρει από αυτά, αλλά δεν νομίζω να προσελκύσει νέους οπαδούς.
Η ιστορία ξεκινάει από εκεί ακριβώς που τελείωσε το περυσινό Insurgent, με το σύστημα των φατριών να έχει καταρρεύσει και την Evelyn (Naomi Watts, St. Vincent) να ηγείται της πόλης του Σικάγο, απολαμβάνοντας της προστασίας ενός στρατού εικοσάρηδων ντυμένων με δερμάτινα που μοιάζουν με απολυμένους κομπάρσους του Matrix.
Eίναι η πιο κατάλληλη λοιπόν στιγμή για τους γενναίους και ερωτευμένους Tris (Shailene Woodley, The Fault in our Stars) και Four (Theo James, Underworld: Awakening) να πηδήξουν τον φράχτη που προστατεύει την πόλη και να ανακαλύψουν τι κρύβεται στην άλλη πλευρά.
Για περίπου μισή ώρα η ταινία είναι σχετικά διασκεδαστική, αφού η σεκάνς του περάσματος στον άγνωστο έξω κόσμο είναι αρκετά καλά ενορχηστρωμένη, με την Tris και τους φίλους της να μοιάζουν με αλπινιστές του μέλλοντος καθώς σκαρφαλώνουν στον τοίχο, ενώ χτίζει ένα κάποιο ενδιαφέρον για το τι θα επακολουθήσει.
Μόλις όμως η παρέα που συμπληρώνεται από τους Zoe Kravitz (Mad Max: Fury Road), Ansel Elgort (Carrie) και Miles Teller (Fantastic Four) οι οποίοι επαναλαμβάνουν τους ρόλους των προηγουμένων ταινιών, φτάνει στον τελικό της προορισμό, αρχίζουν τα προβλήματα.
Και καλά να ήταν μόνο δικά τους.
Το πιο σημαντικό είναι ότι γίνονται και δικά μας, μιας και τα χασμουρητά από εκείνο το σημείο και μετά αρχίζουν να δίνουν και να παίρνουν.
Γιατί όταν φτάνουν στο φουτουριστικό Γραφείο Γενετικής Πρόνοιας που διοικείται από τον David (Jeff Daniels, The Martian) και μαθαίνουν πως η αγαπημένη τους πόλη του Σικάγο δεν είναι παρά μέρος ενός τεράστιου πειράματος, ξεκινάει ένα φεστιβάλ ασυναρτησιών, φιλοσοφιών της πλάκας για την ισότητα των ανθρώπων και ουρανοκατέβατων λύσεων, που κάνουν την όποια εσωτερική λογική να πηγαίνει περίπατο.
Ο ένας τους μαθαίνει να πετάει αεροπλάνο στο πι και φι ενώ ως τότε είναι αμφίβολο εάν έχει ξαναδεί πως είναι αυτό το πράγμα, ούτε καν σε φωτογραφία.
Κάθε τρεις και λίγο κάποιος θα πει «νομίζω πως θα είμαστε εντάξει» οπότε ξέρεις αμέσως πως αυτό δεν θα συμβεί (τουλάχιστον όχι αμέσως μιας και οι λύσεις όπως είπα έρχονται στο λεπτό και κατά παραγγελία).
Βάλτε σε όλα αυτά τον Miles Teller να κάνει τον άνετο εξυπνάκια που λέει αστεία τα οποία ρίχνουν σημαντικά τη θερμοκρασία της κινηματογραφικής αίθουσας και τον Jeff Daniels να έχει ένα ύφος λες και του είπαν πως γυρίζουν σκηνές για το επόμενο Dumb and Dumber και περίπου καταλαβαίνετε τι συμβαίνει.
Με το τελειωτικό χτύπημα μάλιστα να έρχεται με το εντελώς άνευρο και με σχεδόν ανύπαρκτο plot twist φινάλε, εάν έλεγα πως μετράω ήδη μέρες για το επόμενο καλοκαίρι για να δω πως θα τελειώσει η σειρά, θα απέκλινα από την αλήθεια.
Στους κινηματογράφους από 10 Μαρτίου.
Νίκος Παλάτος.
