1952. Η αγαπημένη γυναίκα της Αργεντινής, η Eva Peron, πεθαίνει από καρκίνο στην ηλικία των 33.
Ο Juan Peron αναθέτει σε έναν διάσημο ταριχευτή να διατηρήσει το σώμα της ώστε να γίνει λαϊκό προσκύνημα, όπως και έγινε, μιας και οι Αργεντινοί ήθελαν να είναι δίπλα στην “Evita”.
Τρία χρόνια αργότερα, όταν ανατράπηκε η κυβέρνησή του από στρατιωτικό πραξικόπημα, ο Peron έφυγε από την χώρα, πριν προλάβει να κανονίσει τα διαδικαστικά για την μεταφορά της σωρού της γυναίκας του.
Τώρα υπάρχει χούντα και ο στρατός απαγάγει το πτώμα.
Ήταν τόσο φοβισμένοι της δύναμης που είχε η Eva Peron, που έκαναν παράνομο το να προφέρουν το όνομά της.
Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι της σωρού της Peron στην Ευρώπη, το οποίο κράτησε δύο δεκαετίες, μέχρι που γύρισε τελικά στην Αργεντινή.
Βασισμένη σε απίστευτα αληθινά γεγονότα, η ταινία του Pablo Aguero διηγείται την ιστορία της χώρας του, τα όνειρα και τους εφιάλτες της Αργεντινής.
Η ταινία ξεκινά με ένα εντυπωσιακό πλάνο, το οποίο είναι εξαιρετικά στημένο, και συνεχίζει, χωρίζοντας την ιστορία σε τρία μέρη.
Στο πρώτο έχουμε τον ταριχευτή, στο δεύτερο τον μεταφορέα του πτώματος και στο τρίτο την απαγωγή του δικτάτορα.
Από μόνη της η ιστορία της Eva Peron έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Το πλούσιο αρχειακό υλικό της ταινίας το εντείνει ακόμα περισσότερο, με πολύ δυνατές εικόνες, αλλά και ήχο.
Ο λογοτεχνικός λόγος που υπάρχει σε πολλά σημεία, είναι όμορφος και βοηθάει ώστε να μην έχει ντοκιμαντερίστικο στυλ.
Ένα από τα κυριότερα προβλήματα της ταινίας, που γίνεται αντιληπτό από τα πρώτα κιόλας λεπτά, είναι ο κακός ήχος, καθώς είναι έντονο το ότι δεν είναι φυσικός, αλλά φορετός.
Αλλά και η επιλογή μιας υπερβολικά στυλιζαρισμένης φωτογραφίας (δηλαδή φωτισμού) ήταν ατυχής.
Πολύ άσχημο, επίσης, είναι το θεατρικό στήσιμο των ηθοποιών.
Και τελευταίο αρνητικό, είναι το γεγονός ότι το αρχειακό υλικό είχε περισσότερο ενδιαφέρον από τις υπόλοιπες σκηνές.
Το Eva no Duerme είναι επίκαιρο.
Και μάλλον θα είναι πάντα.
Η λατρεία που δείχνει ένας λαός στο πρόσωπο μιας γυναίκας που πάλεψε γι’ αυτόν και την ζωή τους.
Και πως κάποιοι ήθελαν να την εξουδετερώσουν, εκείνη και τις ιδέες της, ή όποιον άλλον θεωρούσαν ότι ήταν υπέρ της ελευθερίας και ενάντια στον αυταρχισμό.
Είναι εντυπωσιακό το πώς ο Aguero μας δείχνει το πόσο καλή ήταν η Peron, αλλά μέσα από την ιστορία κάποιου που την μισούσε.
Το καστ είναι πολύ καλό, με πιο αξιομνημόνευτους τον Denis Lavant (Michael Kohlhaas), στον ρόλο του μεταφορέα, και τον Gael Garcia Bernal (Rosewater), ο οποίος, αν και δεν έχει πολύ χρόνο στην οθόνη, είναι εξαιρετικός όσο τον βλέπουμε και είναι αυτός που αφηγείται την ιστορία.
Ο Bernal είναι ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του και ακόμα και η φωνή του είναι τόσο εκφραστική.
Το Eva no Duerme είναι ένα πολιτικό σχόλιο.
Σε πολλά σημεία είναι ειρωνικό, με έναν ωραίο, λεπτό τρόπο («Ο Θεός είναι δίκαιος»).
Δεν κερδίζει τόσο καλλιτεχνικά, όσο σαν ιστορία και σαν ματιά.
Στους κινηματογράφους από 24 Μαρτίου.
Χριστίνα Φακίνου.
1.jpg)
