H Maggie Smith είναι η παράξενη περιπλανώμενη Αγγλίδα που ζει στο αυτοκίνητό της και παίρνοντας όλη την ταινία στις πλάτες της, σώζει πολλά από αυτήν.
Αρκεί μόνο ένα περιφρονητικό βλέμμα της Mary Shepherd (Maggie Smith, Quartet) στο ύφος και στυλ που η ίδια η μεγάλη ηθοποιός έχει λανσάρει σαν Violet Crawley στην τηλεοπτική σειρά Downton Abbey, για να καταλάβει κανείς τη μεγάλη της ερμηνευτική κλάση.
Η Mary, ένα πραγματικό πρόσωπο από το παρελθόν του θεατρικού συγγραφέα Alan Bennett (Alex Jennings, Belle), ήταν μια άστεγη ηλικιωμένη γυναίκα που ξεκινώντας από τη δεκαετία του 70, έζησε για 15 χρόνια στο κίτρινο φορτηγάκι της, το οποίο είχε παρκάρει στην αυλή του σπιτιού του στο Βόρειο Λονδίνο.
Η επί το πλείστον αληθινή ιστορία της - όπως πληροφορούμαστε στην αρχή της ταινίας - ανέβηκε πρώτα στο θέατρο το 1999, με τη Smith και τότε πρωταγωνίστρια να κερδίζει μάλιστα υποψηφιότητα στα βραβεία Olivier για την ερμηνεία της.
Τώρα γίνεται μια αρκετά διασκεδαστική ταινία με σκηνοθέτη τον Nicholas Hynter (ο οποίος έχει μεταφέρει άλλα δυο έργα του Bennett στη μεγάλη οθόνη, το πολύ καλό The Madness of King George το 1994 και το History Boys το 2006) και βασίζεται εξ ολοκλήρου στην ερμηνευτική δύναμη της κορυφαίας Βρετανίδας ηθοποιού.
Ο Hynter δεν κρύβει τις θεατρικές καταβολές του έργου.
Xωρίζει τον Bennett σε δύο πρόσωπα, τον συγγραφέα και τη φωνή της λογικής και τον βάζει συχνά πυκνά να συνομιλεί και να τσακώνεται με τον εαυτό του.
Ο Jennings τον υποδύεται με έναν εκκεντρικό τρόπο, δείχνοντας περισσότερο γοητευμένος από το μυστήριο της γηραιάς κυρίας που ζει έξω από το σπίτι του, παρά εξοργισμένος από τα προβλήματα που μια τέτοια αδόκιμη συγκατοίκηση επιφέρει.
Είναι αρκετά διασκεδαστικό να παρακολουθούμε την Shepherd να μισεί την κλασσική μουσική (ενώ έχει λάβει σχετική παιδεία όπως μαθαίνουμε), τα παλιόπαιδα που την ενοχλούν και τους δήθεν καλούς τρόπους.
Αλλά το subplot με τον μυστήριο τύπο που την εκβιάζει (Jim Broadbent, Brooklyn) δεν προσφέρει απολύτως τίποτα και μένει να χάσκει μετέωρο.
Η καλοσύνη και ανοχή που δείχνει ο Bennett στην Shepherd, δικαιολογείται από τις τύψεις που νιώθει για τη μη πρέπουσα φροντίδα που έχει δείξει στην άρρωστη μητέρα του.
Μέσω αρκετών flashback, γνωρίζουμε περισσότερες λεπτομέρειες για τη ζωή της Mary, η οποία μας γίνεται περισσότερο συμπαθής βλέποντας το παρελθόν της, για να καταλήξει το όλο πράγμα σε ένα φανταστικό, ειρωνικό ίσως φινάλε - σχόλιο για τον καιρό που πέρασε η Shepherd σε μοναστήρι, το οποίο μάλλον έρχεται ξεκάρφωτο.
Οι φίλοι του αγγλικού κινηματογράφου δεν θα απογοητευτούν από το The Lady in the Van, το οποίο έχει όλη τη φροντίδα και περιποίηση που μας έχουν συνηθίσει οι ανάλογες βρετανικές ταινίες, χωρίς πάντως σε καμιά περίπτωση να αποτελεί το σπουδαίο φιλμ.
Στους κινηματογράφους από 17 Μαρτίου.
Νίκος Παλάτος.
