Ο Michel Racine (Fabrice Luchini, Το αγόρι στο τελευταίο θρανίο) είναι ένας απόμακρος κι αυστηρός Πρόεδρος Κακουργιοδικείου, του οποίου όμως η ζωή αναστατώνεται όταν ανάμεσα στους ενόρκους εμφανίζεται μία μέρα το κρυφό αντικείμενο του πόθου του…
Η Ditte (Sidse Babett Knudsen) είναι αναισθησιολόγος, χωρισμένη με μία κόρη και πολύ γοητευτική ...σύμφωνα με το Michel είναι η «ομορφότερη γυναίκα του κόσμου».
Την ερωτεύτηκε όταν νοσηλευόταν στην κλινική της και μετά τη βλέπει στην αίθουσα του δικαστηρίου, όπου προεδρεύει, να κάθεται στη θέση της ενόρκου.
Στο σημείο αυτό ξεκινά και η δεύτερη παράλληλη ιστορία της ταινίας.
Ένα νεαρό ζευγάρι από τις φτωχές εργατικές πολυκατοικίες κατηγορείται για φόνο εξ αμελείας του βρέφους τους.
Οι μαρτυρίες και οι καταθέσεις είναι αντικρουόμενες και τα στοιχεία είναι λίγα και καθόλου ξεκάθαρα.
Ποιος είναι ο ένοχος;
Τι ακριβώς συνέβη;
Ο ήρωας θα επιβάλλει την αυστηρότερη των ποινών;
Θα λάμψει η αλήθεια;
«Στα δικαστήρια δεν λάμπει η αλήθεια, παρά μόνο επιβάλλεται ο νόμος.
Υπενθυμίζεται τι είναι σωστό και τι λάθος», λέει ο Ρασίν.
Ο Christian Vincent (Υψηλή μαγειρική, Ο Χωρισμός) σκηνοθετεί με λιτότητα και υπομονή, αλλά το αποτέλεσμα είναι μία αρκετά άνιση και ακαδημαϊκή ταινία.
Από τη μία το κομμάτι του δικαστικού δράματος με τις ενδιαφέρουσες κοινωνικό-πολιτικές προεκτάσεις, το ψυχογράφημα των ενόρκων (όχι πολύ βαθύ βέβαια – δεν τον ενδιαφέρει ακριβώς να κάνει κάτι σαν τους «12 Ενόρκους») και τον προβληματισμό πάνω στο θέμα του είναι/φαίνεσθαι – ψέμα/αλήθεια – προσωπική/συνολική ευθύνη και από την άλλη το love story του πρωταγωνιστή και οι εσωτερικές του συγκρούσεις.
Ο Πρόεδρος να φλερτάρει και να βγαίνει ραντεβού με μία ένορκο «δεν είναι παράνομο, αλλά ασυνήθιστο», όπως λέει και ο ίδιος.
Οι ερμηνείες όλων είναι πράγματι αληθινές και λεπτοδουλεμένες.
Ειδικά ο Luchini είναι ως συνήθως απολαυστικός, αν και όχι στα καλύτερά του εδώ.
Οι διάλογοι όλοι είναι καθημερινοί, απλοί κι ενδιαφέροντες, αλλά σε ορισμένα σημεία αρκετά φλύαροι, όπως και όλο το ύφος της ταινίας.
Οι σκηνές στο δικαστήριο κεντρίζουν περισσότερο το ενδιαφέρον και την προσοχή και το χλιαρό ερωτικό κομμάτι, όπως και τα διλήμματα και η εσωτερική πάλη του βασικού ήρωα, κυλούν αναίμακτα και σε ρηχά νερά, ενώ απορυθμίζουν τη ροή του συνόλου.
Παρ’ όλα αυτά βραβεύθηκε δις στο Φεστιβάλ Βενετίας και η Sidse Babett Knudsen κέρδισε Σεζάρ Β’ Γυναικείου Ρόλου.
* Ο πρωτότυπος τίτλος είναι πολύ πιο ενδιαφέρων και αινιγματικός («Η Ερμίνα»).
Στους κινηματογράφους από 10 Μαρτίου.
Γιώργος Κόνιαρης.
1.jpg)
