Ο Jafar Panahi προσποιείται τον ταξιτζή και μέσα από τις κρυφές του κάμερες, αποτυπώνει καταστάσεις και χαρακτήρες από την καθημερινότητα του σημερινού Ιράν.
Το ιρανικό κράτος έχει απαγορεύσει στον πολυβραβευμένο σκηνοθέτη να εργάζεται, να δημιουργεί, να δίνει συνεντεύξεις, ακόμη και να ταξιδεύει στο εξωτερικό.
Παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να αποτυπώνει με τα καλλιτεχνικά του μέσα όλες τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στη χώρα του, οι οποίες καταπιέζουν τους ανθρώπους που θέλουν να προχωρήσουν, να ξεφύγουν από τα στεγανά του πουριτανισμού και της θρησκοληψίας.
Σε αυτή την ήμι-ντοκιμαντερίστικη δημιουργία του παρακολουθούμε άλλοτε αστείες, άλλοτε παράλογες κι άλλοτε για γέλια και για κλάματα καταστάσεις.
Ο χειρισμός του δύσκολου αυτού εγχειρήματος από πλευράς του σκηνοθέτη χαρακτηρίζεται επιτυχημένος και χωρίς να παιδεύει πολύ το μοντάζ και χωρίς να χρησιμοποιεί πολύ τη μουσική επένδυση/σχολιασμό μας δίνει μία αρκετά αυθεντική αίσθηση.
Όλοι οι χαρακτήρες και οι τύποι που εμφανίζονται δίνουν τη δική τους ξεχωριστή πινελιά και δίνουν στο θεατή μία ανάγλυφη εικόνα της «σύγχρονου» Ιράν.
Σε ορισμένα σημεία ίσως η αναγκαστική στατικότητα και μερικές μικροεπαναλήψεις κουράσουν, αλλά η διάρκεια της ταινίας είναι σοφά μικρή και το φινάλε δίνει μία δυνατή γροθιά.
* Αρχικά ο Panahi κινηματογραφούσε 100% αυθεντικούς ανθρώπους, χωρίς καθόλου βοήθεια από ηθοποιούς, αλλά αποφάσισε να προστατεύσει από κίνδυνο εκείνους που εμφανίζονταν στο υλικό του κι έτσι προσέθεσε επαγγελματίες.
Χρυσή Άρκτος και βραβείο FIPRESCI στο φεστιβάλ του Βερολίνου.
Στους κινηματογράφους από 10 Μαρτίου.
Γιώργος Κόνιαρης.
1.jpg)
