O χρυσός κανόνας του κινηματογράφου λέει πως το sequel αποκλείεται να είναι καλύτερο του original.
Στο Zoolander 2 ο κανόνας επιβεβαιώνεται.
Κι αν ακόμα υπάρχουν έστω και κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις στον κανόνα αυτό, στο χώρο της κωμωδίας δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε μία.
Για να πιάσουμε μόνο τα σχετικά πρόσφατα, σκεφτείτε τα Hot Tub Machine 2, Anchorman 2, Ted 2 και δεν συμμαζεύεται.
Η εντελώς προβλέψιμη και ερχόμενη με καθυστέρηση 15 ετών συνέχεια του Zoolander του 2001, σκηνοθετημένη ξανά από τον Ben Stiller, δεν ξεφεύγει ούτε αυτή από τον κανόνα.
Ξεκινάει τουλάχιστον έξυπνα με κάτι πραγματικά ενδιαφέρον από μουσικής απόψεως, τη δολοφονία του Justin Bieber.
Μαθαίνουμε πως αυτή δεν είναι παρά ο τελευταίος κρίκος στη μακρά αλυσίδα των δολοφoνιών των σημαντικών εκπροσώπων της show biz, οπότε η ειδική πράκτορας του τμήματος μόδας της Interpol ονόματι Valentina (Penelope Cruz, The Brothers Grimsby) αναλαμβάνει δράση, ζητώντας τη βοήθεια του Derek Zoolander (Ben Stiller, Night at the Museum: Secret of the Tomb).
Ο εξαφανισμένος από προσώπου γης για δεκαπέντε χρόνια - όπως μαθαίνουμε από συνεχή flashback- και κορυφαίο μοντέλο, δέχεται να επιστρέψει στον κόσμο της πασαρέλας αρχικά μετά από πρόσκληση της σχεδιάστριας μόδας Alexanya Atoz (Kristen Wiig, The Martian).
To ίδιο συμβαίνει με τον κολλητό του Hansel (Owen Wilson, No Escape), o οποίος έχει επίσης φύγει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, για να γυρίσει σε αυτά μαζί με τον καλό του φίλο από τα παλιά και να συνειδητοποιήσουν όμως ότι οι μέρες της δόξας τους είναι πλέον μακρινό παρελθόν.
Μέσα σε όλα αυτά ο Zoolander θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του – μετά από αντίστοιχη συμφωνία με την Agent Valentina – προκειμένου να πάρει πίσω την κηδεμονία του γιου του (Cyrus Arnold), την οποία έχασε το διάστημα της αυτοεξορίας του.
Όλα αυτά τα ωραία διαδραματίζονται στην όμορφη Ρώμη, όμως πραγματικά το όποιο σενάριο δεν παίζει σχεδόν κανένα ρόλο.
Η ταινία δεν είναι παρά μια συρραφή από gangs, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι μετριότατα.
Η Wiig κλέβει την παράσταση σαν υπερεκκεντρική σχεδιάστρια Alexanya, μιλώντας με ακατάληπτη προφορά και όντας αγνώριστη από το make up.
Και ο Will Ferrell (Daddy's Home) έχει κάνα δυο καλές σκηνές στο ρόλο του σχεδιαστή Mugatu που ψάχνει λυσσασμένα να εκδικηθεί τον προαιώνιο εχθρό του Zoolander, αλλά απέχει από το να αφήσει τη σφραγίδα του όπως έκανε στο πρώτο φιλμ.
Το μεγάλο πρόβλημα του Zoolander 2 είναι πως οι τέσσερις σεναριογράφοι της (ουκ εν τω πολλώ το ευ που έλεγαν και οι αρχαίοι) δεν έλαβαν ίσως σοβαρά υπόψη τους την εύκολη βαρεμάρα του κοινού σε χαρακτήρες που συμπεριφέρονται σαν ηλίθιοι ή που πολύ απλά είναι ηλίθιοι (Dumb and Dumber 2 κανείς;).
Το αστείο αυτό παλιώνει γρήγορα κι έτσι μόλις περάσει το πρώτο τέταρτο και η όποια νοσταλγία, αρχίζει λίγο-πολύ η βαρεμάρα.
Γιατί τα όσα καθόλου συναρπαστικά και χωρίς καμία απολύτως σεναριακή συνοχή γίνονται στο έργο, βασίζονται κύρια στην ηλιθιότητα των ηρώων που την έχεις ξαναδεί και μάλιστα καλύτερα.
Οι Stiller, Wilson, Ferrell είναι εξαιρετικοί κωμικοί και πραγματικά υπάρχουν στιγμές στην ταινία που βγάζουν γέλιο.
Δεν φτάνουν όμως μερικές σκηνές μετρημένες στα δάχτυλα των χεριών, για να κάνουν μια κωμωδία καλή.
Ούτε βέβαια η παρέλαση από ένα σωρό διασημότητες που παίζουν τον εαυτό τους, από Katy Perry και Valentino μέχρι Billy Zane και Sting (με σχεδόν κανονικούς ρόλους αυτοί οι δύο) και τόσους άλλους που χάνεις το μέτρημα.
Δεκαπέντε χρόνια αναμονής για μερικά σκόρπια γέλια εδώ κι εκεί, δεν το λες ακριβώς και επιτυχία.
Στους κινηματογράφους από 10 Μαρτίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
