Εάν υποθέσουμε ότι χρειάζεται μια μόνο αφορμή για να ψηφιστεί o κινηματογραφικός νόμος της κατάργησης των sequels, τότε ας χαιρετήσουμε το My Big Fat Greek Wedding 2, γιατί καλύτερη αφορμή από αυτήν αποκλείεται να βρεθεί.
Η ταινία - συνέχεια της τεράστιας επιτυχίας του 2002 (με 5 εκ. δολάρια μπάτζετ έκανε παγκόσμιες εισπράξεις κοντά στα 370 εκ. κάνοντάς την έτσι μια από τις πιο επικερδής όλων των εποχών) είναι ένα βασανιστήριο τόσο σκληρό, που ακόμα και οι πιο σκληροί βασανιστές των Ερυθρών Χμερ θα έστρεφαν αλλού το βλέμμα μπροστά σε αυτό το θέαμα, μην αντέχοντας να δουν αυτά που διαδραματίζονται στην οθόνη.
Πραγματικά αδίστακτη η Nia Vardalos, έγραψε ένα (ο Θεός να το κάνει) σενάριο τίγκα στην κιτς μπαλαφάρα, τόσο θλιβερό και κακόγουστο, που κάνει τις βήτα διαλογής ελληνικές βιντεοταινίες της δεκαετίας του '80 να μοιάζουν με αριστουργήματα.
Κι όταν λέω Β' διαλογής δεν μιλάω για ταινίες του στυλ Η Μεγάλη Απόφραξη με Κώστα Τσάκωνα κι έτσι.
Αυτές είναι διαμάντια.
Μιλάω για εκείνες με Πάνο Σουπιάδη, Νατάσα Γερασιμίδου και πιο κάτω.
Τόσο χάλια.
To sequel λοιπόν του φιλμ, θέλει την Toula Portokalos (Nia Vardalos, For A Good Time, Call...) να είναι ακόμα παντρεμένη με τον Ian (John Corbett, Ramona and Beezus) και να έχουν μια κόρη ονόματι Paris [η Elena Kampouris (The Cobbler) είναι η μόνη που κάπως διασώζεται], έτοιμη να πάει στο κολέγιο.
Sci-Fi καθαρόαιμο βέβαια, όπως έχουμε ήδη γράψει στο Filmboy, μιας και πως να το κάνουμε, αριθμητικώς τα χρόνια δεν βγαίνουνε.
Η Paris (ποιο Παρίσι ρε Nia, Athina θα έπρεπε να λέγεται το κορίτσι) μέσα σε 13 χρόνια μεγάλωσε 17 και προσπαθεί να αποφασίσει σε ποιο κολέγιο θα πάει.
Μακριά από τους γονείς ή κοντά τους;
Την ίδια στιγμή ο Kostas (Michael Constantine), o πατέρας της Toula, ανακαλύπτει πως εξ’ αιτίας γραφειοκρατικού λάθους δεν είναι επίσημα παντρεμένος με τη γυναίκα του Maria (Lainie Kazan, Pixels) οπότε της κάνει πρόταση γάμου, προκειμένου έτσι να υποστηριχθεί και ο τίτλος της ταινίας.
Υπάρχουν φυσικά οι γνωστές από την πρώτη φορά προσπάθειες του πάτερ φαμίλια να πείσει πως όλες οι λέξεις του κόσμου έχουν ελληνική ρίζα (με γαρνιτούρα τον Μέγα Αλέξανδρο εδώ), όλος ο αφόρητος συρφετός της οικογένειας Portokalos, ένα και καλά gay subplot για να δείξουμε ότι πιάνουμε τον σφυγμό της εποχής και μια άξια θαυμασμού κάκιστη σκηνοθεσία (Kirk Jones) και μοντάζ.
Ένα πέρασμα κάνει και ο John Stamos, με την ελληνικής καταγωγής βεβαίως-βεβαίως παραγωγό του φιλμ και σύζυγο του Tom Hanks, Rita Wilson.
Καρικατούρες της συμφοράς και οι δύο, μπαίνουν άνετα και χωρίς κόπο στο πνεύμα της ταινίας.
Ειδικά ο Stamos στη μία σκηνή που παίζει είναι για λύπηση.
Μετά από όλα αυτά, το μόνο για το οποίο εύχομαι είναι να βγάλει κάτιτις από την ταινία η Vardalos , μιας κι απ΄ότι φαίνεται η γερή μπάζα- του συμπαθητικού πάντως- πρώτου φιλμ τέλειωσε (και γι αυτό λογικά επανήλθε), και να ζήσει ήσυχα κι ευτυχισμένα με την οικογένειά της και πρωτίστως μακριά από τον κινηματογράφο και τους ελληνικούς γάμους.
Στους κινηματογράφους από 7 Απριλίου.
Νίκος Παλάτος.
