High Tech κατασκοπευτικό θρίλερ, με ολίγην από sci fi και οικογενειακό δράμα.
Ναι, είναι όσο κακό ακούγεται.
O Bill Pope (Ryan Reynolds, Deadpool) είναι πράκτορας της CIA στο Λονδίνο.
Πέφτει θύμα ενέδρας και τελικά δολοφονείται, καθώς προσπαθεί να έρθει σε επαφή με έναν σούπερ χακερ-ά με το παρατσούκλι «ο Ολλανδός» (Michael Pitt, Seven Psychopaths).
Επειδή όμως ο μακαρίτης είναι ο μόνος που γνώριζε που κρύβεται ο χακερ-άς, το αφεντικό του στην υπηρεσία Quaker Wells (Gary Oldman, Robocop), παίρνει την παράτολμη απόφαση να χρησιμοποιήσει το πειραματικό πρόγραμμα του Dr.Franks (Tommy Lee Jones, The Homesman) προκειμένου να μεταφέρει τις μνήμες του στο μυαλό ενός πρόθυμου δέκτη.
Ο δέκτης βρίσκεται στο πρόσωπο του όχι και τόσο πρόθυμου είναι η αλήθεια, ψυχάκια και τελειωμένου καταδίκου Jericho Stewart (Kevin Costner, Batman vs. Superman: Dawn of Justice), ο οποίος πάντως παραδόξως κρίνεται ιατρικώς ότι είναι ο πλέον κατάλληλος να επωμιστεί αυτό το βάρος.
Εάν αυτό σας φαίνεται κάπως τραβηγμένο, με το τέλος της ταινίας θα είναι και αυτό που θα σας έχει ενοχλήσει το λιγότερο.
Γιατί αυτά που ακολουθούν- όσα περιέγραψα διαδραματίζονται στο πρώτο εικοσάλεπτο της ταινίας- είναι ένα ρεσιτάλ απιθανοτήτων (οι οποίες γενικά δεν είναι ντε και καλά κατακριτέες), τόσο ασύνδετων όμως και κακοσκηνοθετημένων που αναρωτιέσαι εάν ο σκηνοθέτης Ariel Vromen (του καλού προ τριετίας The Iceman) του΄δινε να καταλάβει στις αγγλικές pubs.
Δεν βοηθιέται βέβαια καθόλου εδώ που τα λέμε και από το κάκιστο σενάριο του διδύμου Douglas Cook/David Weisberg (που κάποτε είχαν γράψει τον απόλυτο χαβαλέ The Rock), αλλά εδώ η συνταγή τους δεν πετυχαίνει σχεδόν σε τίποτα.
Καταφέρνει δε να πάρει τον χειρότερο εαυτό από όλους τους ηθοποιούς του καστ, είτε καλών είτε κακών (γιατί δεν είναι και όλοι φοβεροί και τρομεροί).
Ο Kevin Costner πχ. δεν ήταν ποτέ τίποτα καταπληκτικός ηθοποιός.
Εδώ δίνει μια σχεδόν κωμική παράσταση, φουλ στις γκριμάτσες και τα ουρλιαχτά.
Πλακώνει όποιον βρει μπροστά του, δεν είναι καθόλου συνεργάσιμος, μαλακώνει όμως κάπως όταν γνωρίζει καλύτερα την οικογένεια του Pope (τις μνήμες του οποίου κουβαλάει για όποιον το ξέχασε), δηλαδή την γυναίκα του Jill (Gal Gadot, Batman vs. Superman: Dawn of Justice) και κυρίως τη μικρή τους κόρη Emma (το οικογενειακό δράμα που λέγαμε).
Όταν δε, μπαίνει στο πλάνο και ο κακός της υπόθεσης (Jordi Molla, In The Heart of the Sea), ένας καλοβαλμένος Ισπανός αναρχοαυτόνομος, με μούσι και μαλλί προς τα πίσω ώστε να θυμίζει μάλλον τον ηγέτη των Podemos (να μην ξέρεις δηλ. αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις) και ο οποίος θέλει να βρει τον Ολλανδό πρώτος για να πετύχει τους σκοτεινούς σκοπούς του, η παρωδία μπαίνει σε ένα επίπεδο ιδιαιτέρως ψηλό.
Ο εξαιρετικός και αγαπημένος μου κατά τα άλλα Tommy Lee Jones, βαριέται επιδεικτικά, παίζοντας με ένα ύφος «παιδιά άντε να τελειώνουμε για να εισπράξω την επιταγή, γιατί έχω και σοβαρές δουλειές να κάνω», ενώ η παρουσία του Gary Oldman μάλλον έχει να κάνει με την εντοπιότητα, μπας και ρίξουμε λίγο το κόστος δηλαδή, καθώς ως γνωστόν τα ξενοδοχεία στο Λονδίνο είναι πανάκριβα.
Μόνο η εναρκτήρια σεκάνς διασώζεται, που έχει σωστό timing και κατασκοπευτικό σασπένς στους δρόμους της αγγλικής πρωτεύουσας -καθώς και την ολιγόλεπτη εμφάνιση του Reynolds- και που τελικά ξεγελάει γιατί η συνέχεια είναι απογοητευτική.
Από το σταδιακό ξύπνημα των αναμνήσεων του Pope/Jericho, μέχρι το λυσσαλέο κυνηγητό του από τη CIA και τους λοιπούς κακούς της υπόθεσης, το Criminal στέκεται πιστό στον τίτλο του, καθώς είναι πράγματι σκέτο έγκλημα.
Στους κινηματογράφους από 14 Απριλίου.
Νίκος Παλάτος.
