Βίαιη περιπέτεια που δεν παίρνει ανάσα ποτέ και για κανέναν λόγο, γυρισμένη σε υποκειμενικό πλάνο, στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του νεαρού Ρώσου Ilya Naishuller.
Μέλος του ροκ γκρουπ Biting Elbows, ο Naishuller ουσιαστικά μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη την ιδέα που είχε για το βίντεο κλιπ του τραγουδιού του συγκροτήματος του “Bad Motherfucker”, και που αφενός είχε σκηνοθετήσει ο ίδιος, αφετέρου έχει γίνει viral στο You Τube καθώς μέχρι σήμερα έχει πάνω από 30 εκατομμύρια χτυπήματα.
Όποιος δει το εν λόγω βίντεο κλιπ, θα πάρει μια πεντάλεπτη γεύση για το πως ακριβώς είναι η 90λεπτη ταινία.
Γυρισμένη μάλλον για αυτούς που βαριούνται να παίζουν videogames, μοιάζει με ένα sci-fi παιχνίδι δράσης, στο οποίο ο παίχτης πρέπει να περνάει τις πίστες για να φτάσει στην τελική αναμέτρηση με τον ανίκητο κακό.
Φυσικά όπως σε όλα τα videogames, υπάρχουν οι βοήθειες που σου δίνουν τις απαραίτητες λύσεις και τις ζωές για να συνεχίσεις όταν τα πράγματα σκουραίνουν.
O Henry λοιπόν του τίτλου, ξυπνάει σε ένα εργαστήριο όπου πληροφορείται από μια γυναίκα ονόματι Estelle (Hayle Bennett, The Equalizer) πως έχει σωθεί από βέβαιο θάνατο, με το τίμημα όμως να είναι πως έχει μεταμορφωθεί σε cyborg-στρατιώτη.
Αδυνατώντας να θυμηθεί οτιδήποτε από το παρελθόν του, προσπαθεί από τη μία να μάθει την αλήθεια για το τι του έχει συμβεί και από την άλλη να ξεφύγει από το λυσσασμένο κυνηγητό του μυστήριου σούπερ κακού τυπά Akon (Danila Kozlovsky, Vampire Academy), ο οποίος συν τοις άλλοις διαθέτει τηλεκινητικές ικανότητες (με αυτόν φυσικά θα γίνει η μεγάλη μάχη της τελικής πίστας).
Για να φτάσει όμως μέχρι εκεί, θα πρέπει να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες των προηγουμένων, στις οποίες θα έχει τη βοήθεια ενός τρελαμένα παράξενου Άγγλου, ονόματι Jimmy (η βοήθεια που λέγαμε με το πρόσωπο του Sharlto Copley, Maleficent).
Η υπόθεση πιστέψτε με έχει ελάχιστη σημασία.
Από ένα σημείο και μετά παύεις να ασχολείσαι με το ποια τροπή θα πάρει η ιστορία ή με το πως διάολο ο Jimmy εμφανίζεται κάθε τρεις και λίγο μπροστά στον Henry.
Γίνονται όλα τόσο μα τόσο γρήγορα, ενώ η σκηνοθετική βιρτουοζιτέ του POV είναι τέτοια που μερικές φορές αναρωτιέσαι “μα πως το γυρίσανε αυτό;”.
H δε καταδίωξη -λίγο μετά την αρχή- μετά κυνηγητού στους δρόμους της Μόσχας είναι απίθανη.
Αυτά όμως στο πρώτο εικοσάλεπτο άντε ημίωρο.
Γιατί μετά καθώς τα πτώματα στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο (όλο και κάποιο σχετικό ρεκόρ θα έχει σπάσει δεν μπορεί), οι πυροβολισμοί και οι εκρήξεις δεν έχουν σταματημό και ο Akon αρχίζει να εμφανίζεται περισσότερο δίνοντας μια γραφική νότα στο εγχείρημα, η ταινία μοιραία αρχίζει να ρετάρει πέφτοντας εκτός των άλλων στην παγίδα της επανάληψης.
Tουλάχιστον οι επαναλήψεις αυτές γίνονται υπό τους ήχους ενός πολύ καλού soundtrack που περιλαμβάνει από Stranglers μέχρι Temptations.
Μετά από όλα αυτά θα ήταν μάλλον αστείο να μιλήσουμε για ερμηνείες, όμως δεν γίνεται να μην πω μια καλή κουβέντα για τον Sharlto Copley, ο οποίος είναι εντελώς στο στοιχείο του και παίζει άνετα -σε βαθμό παρεξηγήσεως- τον τρελαμένο Jimmy.
Να δώσουμε κι έναν πόντο στην ομάδα της κινηματογράφησης καθώς η δουλειά που έχει κάνει με την κάμερα είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακή ώρες-ώρες.
Δεν αποκλείεται μάλιστα αυτό το στυλ ταινιών σε πρώτο πρόσωπο, να αποτελέσει ίσως την επόμενη μανία του Hollywood, όπως είχε γίνει πχ. με τα φιλμς βασισμένα και καλά σε found footage.
Σαν πρώτο δείγμα δεν είναι και άσχημο, θέλει όμως δουλειά ακόμα για να γίνει πραγματικά καλό.
Γιατί εδώ που τα λέμε εάν βαριέσαι μια φορά να παίζεις videogames, δεν θα βαρεθείς δύο να βλέπεις κάποιον άλλον να το κάνει επί ενενήντα λεπτά;
Στους κινηματογράφους από 7 Απριλίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
