Κινηματογραφική μεταφορά του πιο διάσημου ίσως θεατρικού έργου του Federico Garcia Lorka, «Ματωμένος Γάμος».
Δεν είναι η πρώτη φορά που το εν λόγω έργο μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, μιας και υπάρχει και η φλαμένκο εκδοχή του Κάρλος Σάουρα το 1981.
Η σκηνοθέτης/σεναριογράφος Paula Ortiz μένει εδώ ευλαβικά πιστή στο πρωτότυπο κείμενο, αποφεύγοντας έτσι τις όποιες συγκρίσεις με τις «πειραματικές» καινοτομίες του καλλιτεχνικά πετυχημένου προγενέστερου φιλμ.
Ο Lorka έγραψε το έργο το 1932, εμπνευσμένος από άρθρο που διάβασε σε εφημερίδα της εποχής σχετικά με ένα έγκλημα σε επαρχιακή πόλη της Ανδαλουσίας, και προσπάθησε μέσω αυτού να υπογραμμίσει την άρνηση της παραδοσιακής κοινωνίας της ισπανικής υπαίθρου να αντιμετωπίσει τις γυναίκες σαν κοινωνικά ίσες.
Ο Ματωμένος Γάμος είναι ένα έργο γεμάτο συμβολισμούς (από τον Λεονάρντο που είναι ο μόνος που ονοματίζεται, μέχρι τη ζητιάνα-σύμβολο του θανάτου) που έχει τύχει ανάλυσης επί αναλύσεων.
Σε έναν απροσδιόριστο χρόνο -κάπου γύρω στα μέσα του περασμένου αιώνα πάντως κρίνοντας από τα κοστούμια και τα αυτοκίνητα- ο Leonardo (Αlex Garcia), η Νύφη (Inma Cuesta) και ο Γαμπρός (Asier Etxeandria) είναι αχώριστοι φίλοι από μικρά παιδιά.
Οι δύο πρώτοι είχαν υπάρξει κάποτε αρραβωνιασμένοι-σε έναν έρωτα που δεν έχει σβήσει- όμως τώρα χρόνια μετά, η Νύφη ετοιμάζεται να παντρευτεί τον Γαμπρό στη Λευκή Έρημο όπου ζει με τον πατέρα της.
Μία μέρα όμως πριν το γάμο, μια ζητιάνα την επισκέπτεται και της λέει πως αν δεν είναι σίγουρη πως αγαπάει τον Γαμπρό, να μην προχωρήσει στο γάμο και της δίνει δύο κρυστάλλινα στιλέτα.
Γυρισμένη στην Καππαδοκία της Τουρκίας, χρησιμοποιεί άψογα το άνυδρο τοπίο της περιοχής και χάρη στους φυσικούς φωτισμούς είτε από κεριά είτε από τον εκτυφλωτικό ήλιο, πετυχαίνει ένα εξαιρετικό αρτιστικό αποτέλεσμα που είχε σαν αποτέλεσμα τη δίκαιη βράβευση της κινηματογράφησης στα Ισπανικά βραβεία Goya, έχοντας πετύχει συνολικά δώδεκα υποψηφιότητες, δύο όμως βραβεύσεις.
Η δεύτερη νικήτρια ήταν η καταπληκτική Luisa Gavasa, που είναι τόσο σπαραχτική όσο και δυναμική στο ρόλο της Μάνας του Γαμπρού, η οποία έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με την οικογένεια του Λεονάρντο, καταφέρνοντας να δώσει ένα πνεύμα αρχαίας τραγωδίας στο εγχείρημα.
Και το υπόλοιπο καστ στέκεται σε ικανοποιητικά επίπεδα, με την Cuesta να πετυχαίνει μια ιδιαίτερα παθιασμένη ερμηνεία στο ρόλο της μοιραίας Νύφης.
Ο συνεχής όμως θεατρικός-ποιητικός λόγος που έχει διατηρηθεί αυτούσιος από το κείμενο του Λόρκα εμένα τουλάχιστον με κούρασε, ενώ παρά τα τόσα καλά τεχνικά της ταινίας, δεν ένιωσα να παρασύρομαι στο πάθος του έρωτα του πρωταγωνιστικού τριγώνου, ούτε να με αγγίζει η τελική τους μοίρα.
Το βέβαιο είναι πως αν αποφάσιζα εγώ στα Goya, θα έδινα βραβείο στο σπουδαίο Ιάπωνα συνθέτη Shigeru Umebayashi, για το απίθανο score που έχει γράψει.
Στους κινηματογράφους από 14 Απριλίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
