Η αυστηρή δασκάλα ενός μικρού επαρχιακού σχολείου κάνει πάντα το «σωστό» και προσπαθεί να παραμείνει άμεμπτη, ενόσω γύρω της όλα καταρρέουν.
Η Margita Gosheva στον πρωταγωνιστικό ρόλο δίνει μία δυναμική και ατόφια ερμηνεία, στο ρόλο της δασκάλας που διδάσκει το σωστό και το λάθος.
Παλεύει εντός και εκτός σχολείου ανάμεσα σε ανθρώπους που την καταπνίγουν.
Στην τάξη της γίνεται μία κλοπή από μαθητή.
Υπόσχεται πως θα ανακαλύψει τον θύτη και θα του δώσει ένα «μάθημα».
Οι ρόλοι θύτη/θύματος όμως δεν είναι ούτε αμετάβλητοι κι ούτε πάντα ευδιάκριτοι…
Η σημερινή μικρή κοινωνία της Βουλγαρίας παρουσιάζεται ιδιαιτέρως γλαφυρά εχθρική στην ταινία των Kristina Grozeva και Petar Valchanov.
Οι χαρακτήρες όλοι είναι αναγνωρίσιμοι και αληθινοί και τα τοπία το ίδιο.
Η νατουραλιστική τους προσέγγιση δίνει μία αξία αλήθειας στο έργο τους και σίγουρα αγγίζει το μέσο θεατή.
Από την άλλη όμως γίνεται αρκετά κουραστική και τετριμμένη ανά μέρη.
Φυσικοί φωτισμοί, γκρίζα χρώματα, λιτή κινηματογράφηση και αργοί μα υπερβολικά αργοί ρυθμοί χαρακτηρίζουν το σύνολο.
Ο βασικός προβληματισμός του σεναρίου είναι εξαιρετικός και εγείρει ερωτήματα με τόλμη και οξυδέρκεια, μα η ανάπτυξή του χωλαίνει και καθυστερεί να βρει το στόχο του.
Στα μειονεκτήματά της ταινίας θα πρέπει να προστεθεί και η έντονη μελοδραματική χροιά και η μονόπλευρη ματιά πάνω στους ήρωες και στο θέμα (όλοι οι αντρικοί ρόλοι είναι είτε ανίκανοι losers, είτε απατεώνες, είτε νταβατζήδες εκβιαστές).
Η μη χρήση μουσικής, ο χρόνος που δίνεται απλόχερα στις ψυχοσυνθέσεις των ηρώων για να εκτεθούν εκτενέστερα και η όλη απλότητα του ύφους (αν και κατά βάθος υπάρχει υπερβολή στη βάση του ίδιου του σεναρίου) προσδίδουν ένταση και αυθεντικότητα.
Προβλήθηκε σε αρκετά κινηματογραφικά φεστιβάλ, όπου και απέσπασε συνολικά δεκατρία βραβεία.
Μεταξύ αυτών κέρδισε τον Χάλκινο Αλέξανδρο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Στους κινηματογράφους από 31 Μαρτίου.
Γιώργος Κόνιαρης.
1.jpg)
