Η Val (Regina Case) αφήνει την κόρη της, Jessica (Camila Mardila), στα χέρια της γιαγιάς και πηγαίνει στο Σάο Πάολο για να εργαστεί ως οικονόμος σε ένα μεγαλοαστικό σπίτι και να αναλάβει τη φροντίδα του μικρού γιου της οικογένειας, Fabinho (Michel Joelsas).
13 χρόνια μετά, η Val έχει μεν κάνει κομπόδεμα, αλλά αισθάνεται τύψεις για την κόρη που άφησε πίσω της.
Ξαφνικά, η κόρη της Jessica ανακοινώνει ότι πρόκειται να έρθει στο Σάο Πάολο για να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις σε κάποια σχολή.
Οι εργοδότες την υποδέχονται αρχικά εγκάρδια και της προτείνουν αμέσως να μείνει μαζί τους.
Εξάλλου, η Val είναι «μέλος της οικογένειας», αφού ήταν εκείνη που ουσιαστικά μεγάλωσε τον γιο τους.
Όμως η συμβίωση μάνας και κόρης, μετά από 13 χρόνια απουσίας, δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Πρόκειται για τη νέα ταινία της Anna Muylaert, που κέρδισε το Βραβείο Κοινού (Πανόραμα) στο Φεστιβάλ Βερολίνου και το Βραβείο Ερμηνείας στο τμήμα Σινεμά του Κόσμου στο Φεστιβάλ του Sundance.
Η ταινία έχει μια απλή, ενδιαφέρουσα και καθημερινή ιστορία.
Αγγίζει το θέμα της μητρότητας, της ανατροφής των ξένων παιδιών και των κοινωνικών διαφορών.
Ανθρώπινο και αληθινό θέμα, παρουσιασμένο με πετυχημένο τρόπο.
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, η ταινία παρουσιάζει πολύ ενδιαφέρον στο στήσιμο των πλάνων και των σκηνών.
Η σκηνοθεσία είναι καλή, αλλά αυτό που κλέβει την παράσταση είναι η ερμηνεία της Regina Case.
Αληθινή, δυναμική, κάνει τον ρόλο πολύ συμπαθητικό και ανθρώπινο.
Ο θεατής συμπονά την πρωταγωνίστρια.
Κάποιοι γράψανε για “υποκριτικό βάθος” κι έχουν δίκιο.
Η ταινία είναι όμορφα δομημένη, βάζει συνεχώς καινούργια στοιχεία για να κρατήσει το ενδιαφέρον και έχει αρκετό ρυθμό.
Σε κάποιο σημείο, όμως, μένει στάσιμη, με αποτέλεσμα να γίνει λίγο βαρετή, αλλά σύντομα αυτό αλλάζει.
Από την μέση και μετά, παρουσιάζει σκηνοθετικό ενδιαφέρον ο τρόπος που περνάει πια η ιστορία προς άλλη κατεύθυνση.
Η σκηνή που τα τρία νεαρά παιδιά βρίσκονται στην πισίνα, η οποία είναι η μόνη σκηνή που είναι σε slow motion, ξεχωρίζει.
Ωραία είναι και η τροπή που παίρνει η ιστορία και η κατάληξή της.
Το Second Mother είναι μια λιτή, ήρεμη, αλλά ταυτόχρονα εσωτερικά δυνατή ταινία.
Δεν κρίνει τις καταστάσεις, απλά παρουσιάζει τα γεγονότα.
Προκαλεί συναισθήματα, χωρίς να γίνεται μελό.
Πετυχαίνει να σε κερδίσει με την απλότητά της.
Στους κινηματογράφους από 14 Απριλίου.
Χριστίνα Φακίνου.
1.jpg)
