Ένας μοναχικός μεσήλικας γιατρός εγκαθίσταται στην Αντίπαρο, όπου θα γνωρίσει μία «μικρή Αφροδίτη» και θα έρθουν τα πάνω κάτω, όσο περισσότερο βυθίζεται στον ανικανοποίητο έρωτά του.
Ο Κωστής (Μάκης Παπαδημητρίου, Chevalier) είναι συνεσταλμένος, κρυμμένος από τη ζωή μέσα στην καθημερινή του ρουτίνα και στη φροντίδα των ασθενών του.
Κανείς δεν βρίσκεται κοντά του, όσο δεν ασκεί την επιστήμη του και δεν «απολαμβάνει» το κύρος και το σεβασμό που του προσφέρει η θέση του.
Μία νησίδα αποτελεί και ο ίδιος, αποκομμένη από τους πάντες.
Τι θα συμβεί όμως, όταν αυτή η ασφαλής νηνεμία ανατραπεί και εμφανιστεί ένα μπουρίνι, προσωποποιημένο σε έναν ξανθό, πανέμορφο άγγελο/διάολο ονόματι Άννα (η πρωτοεμφανιζόμενη Έλλη Τρίγκου);
Αυτό που κάνει στην πραγματικότητα ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος (Wasted Youth) είναι μεταφορά της «Lolita» του V. Nabokov στην Αντίπαρο του σήμερα και φυσικά σε μία πιο απλουστευμένη και καθ’ ημάς εκδοχή.
Πρόκειται για ένα ψυχολογικό δράμα που εκτυλίσσεται κάτω από τον καυτό ήλιο του ελληνικού καλοκαιριού.
Κάτω από ένα άπλετο φως που καίει τα πάντα και τους πάντες και οδηγεί τους ήρωες σε ένα ηδονιστικό, διονυσιακό όργιο (εσωτερικό και εξωτερικό) έξω από το οποίο μένει –αρχικά- ο βασικός ήρωας.
Κι όταν τού ανοίγεται το παραθυράκι, για να γευθεί κάτι από αυτό, κάτι από το «μεδούλι της ζωής», τότε πνίγεται με το κόκαλο…
Η φωτογραφία του Χρήστου Καραμάνη και η σκηνοθεσία του Παπαδημητρόπουλου επιτυγχάνουν ένα ελκυστικό και εκφραστικό εικαστικό κομμάτι.
Σε αντίθεση βέβαια με το αναμενόμενο, το πραγματικά απολαυστικό κομμάτι της ταινίας είναι στο σκοτάδι, στις σκιές και στα «θλιβερά» Χριστούγεννα, όπου και ξεκινάει η ιστορία.
Τα ηλιόλουστα τοπία μία χαρά όμορφα, αλλά θυμίζουν θερινές διαφημίσεις.
Τα κάδρα τους είναι πραγματικά μελετημένα και λειτουργούν και οι ελλειπτικές στιγμές τους είναι αξιοσημείωτες.
Σχεδόν αιχμάλωτος της «εφηβικής» παρόρμησης και των ίδιων των ηρώων, όμως, ο δημιουργός χάνεται και μαζί και η ροή της ταινίας του και το κέντρο βάρους της.
Για ένα εύλογο διάστημα απορεί ο θεατής γιατί ακριβώς βλέπει, αυτά που βλέπει.
Αποπροσανατολίζεται η ταινία και χάνεται σε εντυπωσιακές εικόνες και τεχνικά μέρη.
Ακόμη κι αν υποθέσουμε πως ακολουθούν την πορεία του ήρωα, εν τέλει δεν λειτουργεί.
Επίσης αρκετές σκηνές που αποτελούν «πάθηση» του νέου ελληνικού κινηματογράφου δεν χρειάζονταν καν στην ταινία και δεν συμβάλλουν σε κάτι (υπερβολικά πολύ γυμνό χωρίς πραγματική δραματουργική αιτία και «σοκαριστικές» εικόνες, που ούτε σοκάρουν κι ούτε επίσης συνεισφέρουν στην καλλιτεχνική αξία του συνόλου).
Οι ερμηνείες των ηθοποιών με τους δύο πρωταγωνιστές βεβαίως να διακρίνονται είναι πραγματικά δυνατές, δουλεμένες και αποδίδουν.
Φρέσκια και γεμάτη ενέργεια είναι η νέα πρωταγωνίστρια, η οποία δείχνει δυνατότητες για ακόμη περισσότερα.
Ο δε Παπαδημητρόπουλος, ως συνήθως, είναι απολαυστικός και η ημι-καρικατούρα του Γιάννη Τσορτέκη αποτυπώνει επιτυχώς αυτή την πάστα χαρακτήρα.
Εν ολίγοις είναι μία καλογυρισμένη και πλούσια τεχνικά, ημιτελής και αποπροσανατολισμένη καλλιτεχνικά ταινία, η οποία όμως βουλιάζει σε βασικά σημεία.
* Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανείς λόγος να καταδεικνύεται το μέρος όπου διαδραματίζεται η ιστορία.
Δεν παίζει ρόλο το ότι είναι η Αντίπαρος, εκτός βέβαια από τους προφανείς πρακτικούς λόγους.
Χάνει τη συμβολική του αξία και την καθόλικότητά του.
Στους κινηματογράφους από 31 Μαρτίου.
Γιώργος Κόνιαρης
