Δεν μπόρεσα να συμμεριστώ τον σάλο που είχε προκληθεί στα 90's με την «Έκτη Αίσθηση», εφόσον παρά την ευρηματική ανατροπή του τέλους της, στο μεγαλύτερο μέρος της με έκανε να νυστάξω.
Κάπως καλύτερα (αν και εξίσου παραφουσκωμένα από το hype) μου είχαν φανεί τα Unbreakable (2000) και Signs (2002), ενώ το The Village (2004) ήταν η μοναδική ταινία του Shyamalan που μου άρεσε πραγματικά και που μου έκανε ένα κλικ παραπάνω από τις προηγούμενες.
Ακριβώς επειδή δεν μπόρεσα ποτέ να συντονιστώ με το έργο του, έκρινα σκόπιμο να απέχω από τις επόμενες δουλειές του, έτσι ώστε μέχρι σήμερα να μην έχω δει καμία από τις ταινίες που έκανε μετά το 2005 και που υποτίθεται ότι προκάλεσαν μια μη αναστρέψιμη ζημιά στην καριέρα του.
Όλα αυτά τα εξηγώ για να γίνει κατανοητό ότι προσέγγισα το The Visit με παρθένο μυαλό, χωρίς να συμμερίζομαι τους διθυράμβους με τους οποίους στόλιζαν το έργο του σκηνοθέτη κάποτε, αλλά ούτε και έχοντας παρακολουθήσει τις θεωρούμενες ως «κακές» ταινίες, που τον έριξαν στα μάτια του κοινού...
Διαβάστε ολόκληρο το review στο Horrorant.
