To 2002, κατά τη διάρκεια μιας νύχτας γεμάτης αλκοόλ, στο φεστιβάλ του Βερολίνου, ο παραγωγός Shinya Kawai, ο οποίος έχει γίνει γνωστός από τη σειρά ταινιών The Ring, προκάλεσε τους σκηνοθέτες Ryuhei Kitamura και Yukihiko Tsutsumi σε μια μονομαχία για το ποιος θα δημιουργούσε την καλύτερη ταινία, κάτω όμως από συγκεκριμένους, ελαφρώς περίεργους κανόνες, οι οποίοι ήταν:
1) Διάρκεια 60 λεπτά (+/- 10)
2)να μην είναι ακατάλληλη για ανηλίκους
3) όλη η δράση να εξελίσσεται σε ένα σκηνικό
4) να εμφανίζονται το πολύ 2 χαρακτήρες
5) Ο πρώτος θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει μόνο άνδρες ηθοποιούς και ο δεύτερος μόνο γυναίκες
6) Τα φιλμ θα έπρεπε να γυριστούν σε μία εβδομάδα και να έχουν τον ίδιο, μικρό προϋπολογισμό
7)Τουλάχιστον ένας από τους χαρακτήρες πρέπει να πεθαίνει.
Στο τέλος της προβολής του όλου εγχειρήματος, το οποίο ονομάστηκε Dual Project, ζητήθηκε από τους θεατές να τοποθετήσουν το απόκομμα του εισιτηρίου τους στην αντίστοιχη κάλπη, ανάλογα με ποια από τις δύο προτιμούν.
Οι ταινίες που δημιουργήθηκαν, ήταν αντίστοιχα τα Aragami και 2LDK.
2LDK είναι η καταχώρηση στην Ιαπωνία για διαμέρισμα με δύο ξεχωριστές κρεβατοκάμαρες, και κοινό σαλόνι, τραπεζαρία και κουζίνα.
Σε ένα τέτοιο σπίτι λοιπόν μένουν δύο γυναίκες ηθοποιοί, η Nozomi και η Lana, οι οποίες ανήκουν στο ίδιο πρακτορείο και ανταγωνίζονται για το ρόλο της πρωταγωνίστριας στην ταινία 'Yakuza Wives', πιστεύοντας πως θα αποτελέσει αφετηρία για μια μεγάλη καριέρα στο χώρο του κινηματογράφου.
Οι διαφορές ανάμεσα στις δύο είναι φανερές δια γυμνού οφθαλμού, μιας και η Nozomi είναι μια απλή κοπέλα, από ένα μικρό νησί, με μέτρια εμφάνιση, αρκετά συνεσταλμένη, η οποία αγαπάει το θέατρο και έχει μετακομίσει στο Τόκιο, με σκοπό να φτιάξει τη ζωή της τόσο επαγγελματικά, όσο και συναισθηματικά, ενώ η Lana διαθέτει εμφάνιση φωτομοντέλου, έχει μεγάλη επιτυχία στους άντρες, και παρουσιάζεται αδίστακτη μπροστά στην επίτευξη των στόχων της.
Οι αντιθέσεις τους όμως δεν σταματούν εκεί, με την Nozomi να έχει μανία με την τάξη, σε σημείο που να γράφει τα αρχικά της σε όλα τα πράγματα που της ανήκουν, ακόμα και σε αυτά του ψυγείου, ενώ η Lana είναι άκρως τσαπατσούλα και δεν φαίνεται να νοιάζεται καθόλου για τέτοιες λεπτομέρειες.
Το μόνο κοινό που μοιράζονται είναι πως και οι δύο κάνουν πραγματικά άσχημες σκέψεις εκατέρωθεν, ενώ παράλληλα φέρονται μεταξύ τους, με τυπική έστω ευγένεια, τουλάχιστον στην αρχή του φιλμ.
Γιατί όσο εξελίσσεται η πλοκή, η ένταση όλο και μεγαλώνει και αφού ξεκινάνε με κάποιες φωνές, στη συνέχεια η κατάσταση εκτραχύνεται με γεωμετρική πρόοδο και περνάει από χαστούκια, σε μπουνιές, μονομαχίες με σπαθιά, φωτιές, αλυσοπρίονα, πυροσβεστήρες, ηλεκτροπληξίες, πνιξίματα και όλα αυτά τα υπέροχα, τα οποία τόσο συχνά συναντούμε στον ιαπωνικό κινηματογράφο, αν και σε άλλου είδους φιλμ.
Το τι γίνεται στο τέλος βέβαια, θα σας αφήσω να το ανακαλύψετε μόνοι σας.
Εκπληκτική δουλειά από τον Yukihiko Tsutsumi, τόσο στην σκηνοθεσία όσο και στο σενάριο, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε την δυσκολία του εγχειρήματος.
Σίγουρα πρόκειται για κατόρθωμα, το ότι κατάφερε να αναλύσει τους χαρακτήρες σε τέτοιο βάθος και να περιλάβει τόση πολύ δράση σε μόλις 70 λεπτά.
Εξαιρετικό επίσης και το τέλος, το οποίο δίνει πραγματικά νόημα στον όρο τραγική ειρωνεία.
Παρατηρώντας το όλο στήσιμο του 2LDK νομίζω πως θα μπορούσε κάλλιστα να σκηνοθετεί και θεατρικές παραστάσεις.
Πάρα πολύ καλή η παρουσία τόσο της Eiko Koike (Rebirth) ως Nozomi και της Maho Nonami ως Lana, σε άκρως αντίθετους μάλιστα ρόλους από την πραγματική τους ζωή, μιας και η Koike είναι είδωλο της pop και η Nonami η κατ'εξοχήν ηθοποιός.
Κύριο πλεονέκτημα της παρουσίας τους, η απόδοση στο έπακρο μιας ευρείας γκάμας συναισθημάτων, τα οποία περιλαμβάνουν ηρεμία, εκνευρισμό, οργή, υστερία και φυσικά, παράνοια.
Δεν είναι τυχαίο πως η παρούσα, θεωρείται σταθμός στην καριέρα και των δύο.
Με λίγα λόγια, μπορούμε να πούμε πως ο σκηνοθέτης πήρε το μέγιστο και από τις δύο.
Τέλος, αξιοσημείωτο είναι πως τα γυρίσματα ήταν ουσιαστικά ασταμάτητα, για να προλάβει ο σκηνοθέτης την προθεσμία, ενώ προς το τέλος και οι δύο ηθοποιοί υπέφεραν από υψηλό πυρετό, κατά τη διάρκεια των πιο δύσκολων, σωματικώς, σκηνών, γεγονός όμως, το οποίο ουσιαστικά εξυπηρέτησε το αποτέλεσμα που ήθελε ο Tsutsumi, μιας και οι δύο έδειχναν (και ήταν) πραγματικά εξουθενωμένες.
Το 2LDK είναι ένα από τα σχετικά άγνωστα «διαμαντάκια» του ανεξάρτητου ιαπωνικού κινηματογράφου, και μια άκρως ενδιαφέρουσα παραγωγή, από όλες τις απόψεις.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
