Το σενάριο, το οποίο βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Mitsuyo Kakuta, έχει ως εξής: Οι Kyobashi είναι μια φαινομενικά φυσιολογική οικογένεια, η οποία αποτελείται από τέσσερα μέλη.
Η μητέρα, Eriko η οποία διατηρεί μια part time εργασία σε ένα εστιατόριο και ασχολείται κατά κύριο λόγο με το νοικοκυριό, ο πατέρας Takashi, ένας τυπικός Ιάπωνας, ιδιωτικός υπάλληλος γραφείου (salary man, όπως τους αποκαλούν συνήθως), και τα δύο παιδιά, η κόρη Mana και ο γιος Ko, 16 και 14 χρονών αντίστοιχα, οι οποίοι είναι μαθητές.
Στην ιστορία εμπλέκεται ακόμα η μητέρα της Eriko, Sacchin, η οποία νοσηλεύεται στο νοσοκομείο με καρκίνο του πνεύμονα, αλλά αρνείται να εγχειριστεί.
Αυτό που κάνει ξεχωριστή την οικογένεια, είναι πως τα μέλη της, με πρωτοβουλία της μητέρας, έχουν συμφωνήσει να είναι απόλυτα ειλικρινείς και να μην έχουν μυστικά μεταξύ τους.
Αυτό βέβαια οδηγεί σε κάποιες περίεργες καταστάσεις, όπως το να συζητάνε στο τραπέζι σε πιο μέρος έγινε η σύλληψη καθενός εκ των παιδιών ή το να γιορτάζουν όλοι μαζί την πρώτη περίοδο της κόρης.
Από δω και πέρα, όσο η ταινία εμβαθύνει στα μέλη της οικογενείας γίνεται κατανοητό πως τίποτα φυσιολογικό δεν υπάρχει.
Ο Takashi, o οποίος έχει να κάνει 5 χρόνια σεξ με την Eriko, διατηρεί σχέση με δύο γυναίκες, με τις οποίες συχνά επιδίδεται σε σαδομαζοχιστικές συνουσίες.
Η μία είναι συνάδερφος της γυναίκας του, ενώ η δεύτερη, λίγο αργότερα προσλαμβάνεται από το γιο του, για να του κάνει ιδιαίτερα, με αποτέλεσμα να έρχεται τακτικά στο σπίτι.
Ο Κο, του οποίου ο χαρακτήρας τον κατατάσσει στην κατηγορία του οργισμένου με τα πάντα εφήβου, είναι φανερό πως τρέφει σεξουαλικές σκέψεις για την δασκάλα του, από την οποία κάποια στιγμή ζητάει να κοιμηθούν μαζί, στο ίδιο ξενοδοχείο μάλιστα, όπου έγινε η σύλληψη της Mana.
Και εκείνη όμως πηγαίνει συχνά εκεί, για να κάνει σεξ με σχετικά άγνωστους, μιας και σπάνια πηγαίνει στο σχολείο, περνώντας τον περισσότερο καιρό της στο πολυκατάστημα της περιοχής.
Και σαν να μη φτάνουν αυτά, συχνά φωτογραφίζεται για περιοδικά για ενήλικους.
Η μητέρα, προσπαθεί να κρύψει την κατάθλιψη της πίσω από ένα μόνιμο χαμόγελο, το οποίο διατηρεί ακόμα κι όταν την εκμεταλλεύονται συνάδερφοι ή όταν φαντάζεται πως σκοτώνει τον συνομιλητή της με ένα πιρούνι.
Προσπαθεί απεγνωσμένα να μην επαναλάβει τα λάθη που έκανε η μητέρα της, όταν την μεγάλωνε, η οποία, με τη σειρά της, δίνει μια νέα έννοια στον όρο κακός γονιός, με την όλη, διαρκώς πνιγμένη στους καπνούς του τσιγάρου, συμπεριφορά της.
Όλοι λοιπόν διατηρούν μυστικά, παρά τη συμφωνία τους και παρ'όλα αυτά συνεχίζουν να παίζουν το θέατρο της "ανοιχτής" οικογένειας με πρωτοβουλία κυρίως της Eriko, η οποία φαίνεται να έχει και τα περισσότερα ψυχολογικά προβλήματα.
Σκηνοθέτης της ταινίας ο Toshiaki Toyoda, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο, κάνοντας καταπληκτική δουλειά και στα δύο, παρουσιάζοντας ακραίες εκφάνσεις καθημερινότητας, όπως συνηθίζεται άλλωστε σε ανάλογες παραγωγές του ιαπωνικού κινηματογράφου.
Εντυπωσιάζει η γενικότερη σκιαγράφηση των μελών της οικογένειας, με αποκορύφωμα την χαμογελαστή κατάθλιψη της Eriko και την ακραία συμπεριφορά της μητέρας της.
Και μια και μιλάμε για απεικόνιση, το Hanging Garden (Kuchu teien ο πρωτότυπος τίτλος) είναι επίσης πολύ εντυπωσιακό οπτικά, με τα έντονα χρώματα να κυριαρχούν τόσο στα σκηνικά όσο και στην φωτογραφία.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν η σκηνή, όπου η Eriko φαντάζεται πως σκοτώνει μια συνάδερφο της, καθώς και η βροχή από αίμα προς το τέλος, οι οποίες παρεμπιπτόντως είναι και οι μόνες σκηνές όπου υπάρχει κάποια μορφής βία.
Το μόνο που με ενόχλησε κάπως, ήταν τα πλάνα όπου η κάμερα περιστρεφόταν κυκλικά, πράγμα το οποίο μετά από λίγο γινόταν κουραστικό.
Ως Eriko, η Kyoko Koizumi, η οποία δίνει ακόμα μια καταπληκτική παράσταση, τόσο με τις σιωπές της, όσο και με τους διαλόγους της.
Αναμφίβολα από τα μεγάλα ατού της ταινίας.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως για την συγκεκριμένη κέρδισε τα βραβεία καλύτερης ηθοποιού στα Blue Ribbon Awards και Nikkan Sports Film Awards.
Ως Takashi, o Itsuji Itao, ο οποίος είναι και stand up comedian, κάτι που γίνεται φανερό, από τον διανθισμένο με χιούμορ τρόπο που υποδύεται τον χαρακτήρα του.
Έχει καλή απόδοση, χωρίς όμως να εντυπωσιάζει.
Ως Mana, η Anne Suzuki, η οποία αποδίδει άριστα το ρόλο της ψυχολογικά διαταραγμένης έφηβης.
Και αυτή από τα ατού της ταινίας.
Ως Κο, ο Masahiro Hirota, ο οποίος υποδύεται τον λιγότερο ενδιαφέροντα χαρακτήρα της ταινίας.
Είναι γενικά άπειρος σαν ηθοποιός και ίσως για αυτό να έχει ουσιαστικά συμπληρωματικό ρόλο.
Θεωρώ πως ο χαρακτήρας του ουσιαστικά εξυπηρετεί το σενάριο με την παρουσία της δασκάλας του\ερωμένης του πατέρα του, στο σπίτι.
Δεν αποτελεί μειονέκτημα πάντως.
Ως Sacchin, η Asami Imajuku, η οποία υποδύεται εκπληκτικά την κακότροπη μητέρα και γιαγιά.
Σίγουρα μένουν οι σκηνές, όπου καπνίζει στο λεωφορείο, ενώ απαγορεύεται και όταν συναντάει τον εγγονό της με την δασκάλα του στο ξενοδοχείο.
Να τονίσουμε επίσης πως, αν και παίζει την γιαγιά, όταν γυρίστηκε η ταινία ήταν μόλις 27 ετών, γεγονός που αποδεικνύει το πόσο καλή ηθοποιός είναι.
Δεν είναι ανάλαφρη ταινία, μιας και ουσιαστικά στη διάρκεια της δεν εκτυλίσσεται κάποια ιστορία, απλά παρατηρούμε πως κυλάει η ζωή των μελών της οικογενείας.
Είναι όμως άρτια σκηνοθετημένη, με πολύ καλές ηθοποιίες και γενικότερα διανθισμένη με λίγο χιούμορ και λίγο υπερρεαλισμό ώστε να μην γίνεται βαρύ, οικογενειακό δράμα.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
