Δύο θεότρελα παιδιά ξεκινούν ένα συνεχές παιχνίδι πρόκλησης και τόλμης, που τους κρατάει σε εγρήγορση, μα τους οδηγεί σε ολέθριους μπελάδες.
Η Σοφί (Marion Cotillard, Macbeth) και ο Ζυλιέν (Guillaume Canet, The Program) βρίσκουν καταφύγιο από τη βαρετή κι επώδυνη πραγματικότητα στα τολμηρά τους παιχνίδια και στη διάθεσή τους να καννιβαλίζουν κάθε σοβαροφάνεια και κάθε δείγμα ώριμης ενηλικίωσης.
Ο ένας προκαλεί τον άλλον σε όλο και μεγαλύτερα προβλήματα μέσα από τα παιδιάστικα κατορθώματά τους.
Ακολουθούμε την ιστορία τους από το τέλος στην αρχή της κι από κει πάλι ως το αιώνιο…τέλος…
Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Yann Samuell έπλασε ένα σκοτεινό ρομαντικό παραμύθι με επιρροές από τις μεσαιωνικές ιστορίες πάθους ως προς το σενάριο και εξόφθαλμες επιρροές από την τότε πρόσφατη Αμελί στη φωτογραφία και στο ύφος και τη νουβέλ βαγκ ως προς τη σκηνοθεσία.
Στους κριτικούς η ταινία δεν άρεσε ιδιαιτέρως, μα οι θεατές το λάτρεψαν και άφησε το στίγμα του.
Η σύνδεση μεταξύ των πρωταγωνιστών είναι υποδειγματική και δίνουν όλη τους την ενέργεια στην ενσάρκωση των εκνευριστικών και αξιαγάπητων συνάμα αυτών χαρακτήρων.
Οι διάλογοι της ταινίας έχουν ένα πνευματώδες χιούμορ και την απαραίτητη γαλλική πινελιά ερωτισμού, ρομαντισμού και υπερβολής.
Η κάμερα κινείται δραστήρια και με φαντασία έχουν δημιουργηθεί ξεχωριστής ομορφιάς εικόνες, με τη συμβολή της φωτογραφίας (Antoine Roch) και των εφέ.
Το στοιχείο που ίσως θα ξενίσει πολλούς είναι το χάσιμο του μέτρου ανά σημεία σε όλους τους τομείς.
Η χρήση (αν και πρόκειται περισσότερο για αξιοποίηση) των αισθηματικών κλισέ (φορέματα και μισάνοιχτα πουκάμισα κάτω από τη βροχή και φιλιά κλπ) άλλοτε κουράζει κι άλλοτε αποτελεί κομμάτι της όλης αισθητικής της ταινίας.
Δεκατρία χρόνια μετά επιστρέφει στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Ειδικά για καλοκαιρινή βραδιά σε θερινό σινεμά και με την κατάλληλη παρέα είναι ό,τι πρέπει.
Στους κινηματογράφους από 23 Ιουνίου 2016.
Γιώργος Κόνιαρης.
1.jpg)
