Θάνατοι, βιασμοί, έρωτες, μαύρο χιούμορ και εξαιρετικά φορέματα, σε μια παράξενη ηθογραφία εκδίκησης από την Αυστραλία.
Βασισμένη σε μια νουβέλα της Rosalie Haim, η ταινία ξεκινάει με την Myrtle “Tilly” Dunnage (Kate Winslet, Steve Jobs) να επιστρέφει στο μικροσκοπικό και απομονωμένο χωριό της ονόματι Dungatar, στην Αυστραλία του 1951.
Η Tilly που είχε φύγει από εκεί σε μικρή ηλικία και κάτω από παράξενες συνθήκες, επιστρέφει χρόνια μετά σαν φτασμένη μοδίστρα και κάτω από τη γενική έκπληξη των συγχωριανών της, ακόμα και της ημίτρελης μητέρας της Molly (Judy Davis, To Rome With Love).
Γρήγορα γνωρίζουμε αρκετούς από τους κατοίκους του Dungatar, στους οποίους περιλαμβάνονται ένας gay αστυνομικός (Hugo Weaving, The Hobbit: The Battle of the Five Armies), ο δήμαρχος με το μυστήριο παρελθόν (Shane Bourne), ένας νεαρός γόης ποδοσφαιριστής ονόματι Teddy (Liam Hemsworth, The Hunger Games: Mockingjay - Part 2) και ένα μάτσο γραφικές γυναίκες, με την Kerry Fox (Intruders) να είναι μία από αυτές.
Όλοι αυτοί αναρωτιούνται ποιος είναι ο σκοπός της επιστροφής της Tilly, μιας και όπως μαθαίνουμε ο λόγος της πολυετούς εξαφάνισης της ήταν ότι είχε κατηγορηθεί για το φόνο ενός συμμαθητή της.
Έτσι η Tilly προσπαθεί να διαλευκάνει τι πραγματικά συνέβη τότε με τον υποτιθέμενο φόνο, χρησιμοποιώντας τις εξαιρετικές της ικανότητες στην υψηλή ραπτική προκειμένου να πάρει με το μέρος της κάποιες τουλάχιστον από τις γυναίκες του χωριού, ενώ σύντομα θα μπλεχτεί σε ρομαντικό ειδύλλιο με τον Teddy, προσπαθώντας ταυτόχρονα να συμφιλιωθεί με τη μητέρα της Molly.
Ενδιαφέρων αν μη τι άλλο υλικό, όμως το πρόβλημα είναι πως η σκηνοθέτης Jocelyn Moorhouse δεν έχει αποφασίσει εάν θέλει να γυρίσει κωμωδία, σάτιρα ή δράμα, με αποτέλεσμα να τα μπλέκει και τελικά να χάνεται.
Κατά τη γνώμη μου μάλιστα η ταινία λειτουργεί καλύτερα στις καθαρά δραματικές στιγμές της (κυρίως μέσω του love story της Tilly και του Teddy), όμως αυτές είναι οι φανερά λιγότερες αφού το βάρος πέφτει πιο πολύ στο εντελώς γραφικό-καρτουνίστικο περιβάλλον του Dungatar (το χωριό είναι τόσο μικρό που έχει μόλις έναν δρόμο) που όμως είναι δοσμένο με έναν τόσο υπερβολικό τρόπο, που γίνεται συχνά σκέτη καρικατούρα.
Ένας πάντως βασικός λόγος που το φιλμ παρακολουθείται σχετικά ευχάριστα είναι το καστ του, αφού ειδικά οι Winslet-Hemsworth-Davis είναι εξαιρετικοί στους ρόλους τους.
Ένας δεύτερος είναι η επιτυχημένη κινηματογράφηση και ατμόσφαιρα της εποχής (με αναφορές στην ποπ κουλτούρα της περιόδου, από το μιούζικαλ South Pacific μέχρι το αριστούργημα του Billy Wilder, Sunset Boulevard), ενώ ειδική μνεία πρέπει να γίνει στα απίθανα κοστούμια και φορέματα που μπορεί να είναι και λόγος από μόνα τους για να δει κάποιος το φιλμ.
Περισσότερο πάντως με χαμένη ευκαιρία μοιάζει το Dressmaker, παρά με κάτι το αξιοζήλευτο.
Στους κινηματογράφους από 2 Ιουνίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
