Η κοσμική Νεοϋορκέζα Florence Foster Jenkins (Meryl Streep, Into the Woods) πιστεύει πως είναι το αηδόνι της όπερας ενώ στην πραγματικότητα είναι εντελώς φάλτσα.
Ο σύζυγος και ατζέντης της, St Clair Bayfield (Hugh Grant, The Man From U.N.C.L.E.), ένας Άγγλος αριστοκράτης και ηθοποιός, συντηρεί αυτή της την ψευδαίσθηση.
Όταν η Florence αποφασίζει να δώσει κονσέρτο στο θρυλικό Carnegie Hall το 1944, ο St Clair ξέρει ότι καλείται να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του.
Η τρεις φορές βραβευμένη με Όσκαρ Meryl Streep ενσαρκώνει τη Florence Foster Jenkins, μια τουλάχιστον κακόφωνη, καλτ τραγουδίστρια όπερας που «μεσουράνησε» στη Νέα Υόρκη τις δεκαετίες του ’30 και του ’40.
Η ταινία βασίζεται σε πραγματική ιστορία, ενώ τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει Stephen Frears.
Ξεκινώντας, πρέπει να αναφερθεί ότι την ίδια ακριβώς ιστορία είδαμε και πέρσι, με την γαλλική ταινία Marguerite.
Και γεννιέται το ερώτημα: «Γιατί να δω κι αυτή;».
Αν έχετε δει την γαλλική ταινία, δεν υπάρχει κανένας λόγος να δείτε κι αυτή.
Οπότε, ήδη, το Florence Foster Jenkins έχει ένα αρνητικό.
Αλλά ας κρίνουμε την ταινία…
Στην αρχή, η ταινία έχει αρκετό χιούμορ και προϊδεάζει τον θεατή ότι θα περάσει καλά.
Στη συνέχεια, όμως, μπαίνει και το δραματικό στοιχείο, με αποτέλεσμα η ταινία να μην έχει ταυτότητα.
Είναι κωμωδία ή δράμα;
Πολύ δραματική για να είναι κωμωδία, πολύ κωμική για να είναι δράμα.
Έχει αρκετό χιούμορ, αν και στη συνέχεια κουράζει.
Τα αστεία θα μπορούσαν να μην είναι μόνο για την κακή φωνή της πρωταγωνίστριας, που μετά από κάποια στιγμή και πολλές επαναλήψεις δεν είναι πια αστείο.
Ένα πολύ ωραίο κωμικό στοιχείο είναι τα ιδιαίτερα ρούχα της ηρωίδας, κάτι στο οποίο θα μπορούσαν να δώσουν περισσότερο βάρος.
Η ιστορία έχει αρκετό ενδιαφέρον.
Πως η μουσική (ή γενικότερα κάτι που αγαπά κάποιος πολύ) μπορεί να κρατήσει ζωντανό έναν άνθρωπο.
Πως γίνεται σκοπός της ζωής κάποιου να κάνει ευτυχισμένο τον άνθρωπο που αγαπά.
Και πως δημιουργείται μια δυνατή φιλία, από κει που δεν το περιμένεις.
...Αν και υπάρχουν πολλές στιγμές που το όλο πράγμα γίνεται μελό.
Ίσως η πιο αδιάφορη σκηνοθετικά, αλλά και γενικότερα καλλιτεχνικά, δουλειά του Stephen Frears.
Το καστ όμως, είναι συμπαθέστατο.
Η Meryl Streep είναι καλή στον ρόλο της, ενώ ο Hugh Grant είναι καλός σε έναν όχι και τόσο κωμικό ρόλο, που τον έχουμε συνηθίσει, αλλά αρκετά αδιάφορος γενικά, καθώς μετά το τέλος της ταινίας δεν θα τον θυμάστε ιδιαίτερα.
ιδιαίτερα.
Το πιο κωμικό και ίσως καλύτερο στοιχείο της ταινίας είναι ο Simon Helberg (A Serious Man), ο οποίος κάνει την έκπληξη ανάμεσα στα μεγάλα ονόματα.
Υπάρχουν όμως και κάποια αντικρουόμενα σημεία που είναι λίγο παράλογα.
Στο ένα κονσέρτο της πρωταγωνίστριας οι καλεσμένοι την χειροκροτούν και την επευφημούν και στην επόμενη, οι ίδιοι καλεσμένοι, γελάνε μαζί της.
Σε γενικές γραμμές, το Florence Foster Jenkins είναι μια συμπαθητική ταινία για ένα καλοκαιρινό βράδυ.
Περνάει ευχάριστα η ώρα.
Τίποτα, όμως, περισσότερο.
Στους κινηματογράφους από 16 Ιουνίου.
Χριστίνα Φακίνου.
1.jpg)
