Είκοσι χρόνια μετά την πρώτη απειλή οι εξωγήινοι επιστρέφουν ισχυρότεροι από ποτέ, με σκοπό να καταστρέψουν τον πυρήνα της Γης.
Γνώριμοι χαρακτήρες όπως ο Πρόεδρος Γουίτμορ (Bill Pullman, The Equalizer), ο Δρ. Λέβινσον (Jeff Goldblum, Tim and Eric's Billion Dollar Movie) και ο Δρ. Οκούν (Brent Spiner) πλαισιώνονται από νέους (για την ακρίβεια γιούς, γαμπρούς και λοιπούς συγγενείς των παλαιών) και συστήνουν μία επίλεκτη ομάδα, που καλείται να αντιμετωπίσει το νέο θανάσιμο κίνδυνο.
Ο μαιτρ των αδιάφορων ταινιών καταστροφής Roland Emmerich (White House Down, 2012, The Day After Tomorrow) επιστρέφει πίσω από την κάμερα για το ανεκδιήγητο αυτό σίκουελ που μοιάζει με ξαναζεσταμένο ποπκορν.
Σίγουρα δεν απαιτεί κανείς κάποιο σενάριο περιωπής στο κινηματογραφικό αυτό είδος, αλλά εδώ δεν τηρούνται ούτε τα προσχήματα.
Χαρακτήρες ξυπνούν μετά από είκοσι χρόνια κώμα, άλλοι πετάνε το μπαστούνι με το οποίο περπατούσαν για πάνω από μία ώρα ταινίας, με το που πρόκειται να επιβιβαστούν στο μαχητικό αεροσκάφος, κλπ.
Αν εξαιρέσει κανείς τα εξαιρετικά ειδικά εφέ και την εντυπωσιακή παραγωγή, τότε μιλάμε για ένα απαράδεκτο κατασκεύασμα (προσπαθώ να το χαρακτηρίσω ταινία) με βλαχοπατριωτική προσέγγιση που απευθύνεται στο μέσο ψηφοφόρο του Τραμπ και επικίνδυνα σχηματικό, προπαγανδιστικό ύφος.
Τα κλισέ πάνε κι έρχονται εν ριπή οφθαλμού και βομβαρδίζουν την κοινή αισθητική και νοημοσύνη του θεατή.
Απορίας άξιο είναι πώς πείστηκαν να συμμετέχουν σε αυτό το βλακώδες blockbuster ηθοποιοί όπως ο Judd Hirsch (The Muppets)και η Charlotte Gainsbourg (Everything Will Be Fine) και τι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους οι δημιουργοί, όταν ανακοινώνουν και το επόμενο σίκουελ.
Στους κινηματογράφους από 23 Ιουνίου.
Γιώργος Κόνιαρης.
1.jpg)
