Η παράδοση του καλοκαιρινού γαλλικού κινηματογράφου είναι και φέτος φυσικά εδώ, με μια κομεντί που θαρρεί κανείς πως έχει φτιαχτεί για αυτό το σκοπό: να προβληθεί σε θερινά σινεμά.
Γυρισμένη κατά κύριο λόγο σε δύο γειτονικά διαμερίσματα, η ταινία πλάθει εξ’αρχής έναν θεατρικό μάλλον κόσμο και δεν δείχνει να την ενδιαφέρει ότι δύσκολα αυτός μπορεί να γίνει πιστευτός.
Νεαρή πιανίστρια λοιπόν που προετοιμάζεται για το κονσέρτο των εξετάσεων της (Melanie Bernier, Χτυποκάρδια στο Γραφείο) μετακομίζει στο νέο της διαμέρισμα.
Από την άλλη πλευρά του τοίχου που χωρίζει το σπίτι της με το διπλανό, μένει ένας κατασκευαστής παζλ για ενήλικες που έχει παραιτηθεί από την όποια κοινωνικότητα κι έχει αφοσιωθεί στη δουλειά του (Clovis Cornillac που είναι επίσης και ο σκηνοθέτης της ταινίας).
Ο τοίχος όμως που τους χωρίζει είναι ιδιαίτερα λεπτός, με αποτέλεσμα ο παραμικρός θόρυβος που γίνεται να ακούγεται και να είναι ιδιαίτερα ενοχλητικός.
Γρήγορα αναπτύσσεται μεταξύ τους μια σχέση μίσους βασισμένη στους... θορύβους, που ακόμα πιο γρήγορα και όπως αναμένεται φυσικά, γυρίζει σε σχέση αγάπης.
Το παράξενο σε όλα αυτά είναι πως οι δυο τους συμφωνούν να μην δουν ο ένας τον άλλον, παρά να επικοινωνούν πίσω από τον τοίχο (κάτι που πιθανόν θα μείνει στην ιστορία σαν ο έρωτας δια μεσοτοιχίας μιας και ο δι΄αλληλογραφίας μας έχει τελειώσει).
Έτσι φλερτάρουν, εξομολογούνται, αρπάζονται, βγαίνουν ραντεβού με φίλους (κι όμως γίνεται κι αυτό σε μια αν μη τι άλλο σουρεαλιστική σκηνή), χωρίς να ξέρει ο ένας το πρόσωπο του άλλου, αλλά και ούτε το όνομα του.
Τραβηγμένο θα πει κάποιος, αλλά κάτι τέτοιο δε γίνεται και με τα σύγχρονα διαδυκτιακά ειδύλλια;
Το πρόβλημα είναι (εάν βεβαίως συνηθίσεις τη σεναριακή ιδέα) πως οι κωμικές καταστάσεις που προκύπτουν από όλη αυτήν την κατάσταση είναι συνήθως χοντροκομμένες και άτσαλες, ενώ ο Cornillac χάνει την ευκαιρία να εξερευνήσει το πως μπορεί να εξελιχθεί μια σχέση, όταν ο προστατευτικός τοίχος της ανωνυμίας πέφτει.
Όλα αυτά οδηγούν σε ένα εντελώς ανάλαφρο αποτέλεσμα με έντονα στοιχεία φάρσας, σε ένα φιλμ που δεν αξιοποιεί όσο θα μπορούσε τις δυνατότητες που δημιουργούνται στην αρχή.
Στους κινηματογράφους από 2 Ιουνίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
