Κινηματογραφική μεταφορά του διάσημου video game από τον υποσχόμενο σκηνοθέτη Duncan Jones (Source Code, Moon) - γιου του David Bowie για να μην ξεχνιόμαστε - που όμως εδώ παρουσιάζει μια επικών διαστάσεων πατάτα.
Πιθανότατα οι φανατικοί φίλοι του παιχνιδιού να ενδιαφέρονται πραγματικά για την τύχη του βασιλείου του Azeroth και την προσπάθεια του στρατού των Ορκ να φτιάξουν μια μαγική πύλη η οποία θα τους βοηθήσει να περάσουν στον κόσμο των ανθρώπων και να τον κατακτήσουν.
Οι υπόλοιποι που ίσως και να μην ενδιαφέρονται και τόσο αλλά είναι λάτρεις του σινεμά του επικού και του φανταστικού, είναι απόλυτα βέβαιο πως από το πρώτο κιόλας πεντάλεπτο θα εύχονται να μην τους άρεσε και τόσο αυτό το είδος.
Γιατί για κάθε Lord of the Rings, υπάρχει και ένα Dungeons & Dragons (ή ένα Warcraft πλέον, το ίδιο κάνει).
Ο ηρωικός λοιπόν πολεμιστής Αnduin Lothar (Travis Fimmel, The Experiment), o μάγος Medivh (Ben Foster, The Program), ο έντιμος μαχητής των Ορκ ονόματι Durotan (Toby Kebbell, Fantastic 4), ο ευγενής βασιλιάς Llane (Dominic Cooper, The Lady in the Van) και η ημι-Ορκ Garona (Paula Patton, 2 Guns) είναι οι πρωταγωνιστές της φανταστικής αυτής ιστορίας, που όσοι έχουν παίξει το παιχνίδι σίγουρα θα γνωρίζουν απ΄ έξω και ανακατωτά.
Τους άλλους που δεν, ο Jones δεν τους λαμβάνει και πολύ στα σοβαρά υπ΄όψη, αφού μέσα σε έναν καταιγισμό ψεύτικων CGI, ξεχνάει να ασχοληθεί στοιχειωδώς με τους χαρακτήρες και το σενάριο θεωρώντας και τα δύο δεδομένα, με αποτέλεσμα οι μεν πρώτοι να είναι ανύπαρκτοι, το δε δεύτερο – ειδικά κατά το πρώτο ήμισυ του φιλμ- μπερδεμένο (κάτι που αποτελεί κατόρθωμα για μια τέτοια απλοϊκή ιστορία).
Καταλαβαίνουμε τελικά πάντως πως το βασικό θέμα είναι να μην καταφέρουν τα Ορκ να ανοίξουν την πύλη που θα τους περάσει στον κόσμο των ανθρώπων, γιατί τότε θα χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.
Έτσι μέσα από μια σειρά κόλπων μαγείας, προδοσίας εκατέρωθεν των στρατοπέδων και ατελείωτων συζητήσεων της πλάκας για την τιμή των όπλων και της οικογένειας, οδηγούμαστε στη μεγάλη (;) μάχη του φινάλε, η κατάληξη της οποίας δείχνει κατευθείαν προς sequel μεριά.
O Jones όπως ανέφερα στην αρχή, έχει δείξει με τις δυο άλλες του sci fi ταινίες (ειδικά με το Moon) πως είναι ταλαντούχος σκηνοθέτης.
Ακόμα κι εδώ καταφέρνει να φτιάξει κάποιες καλογυρισμένες σκηνές δράσης που φυσικά από μόνες τους δεν μπορούν να σώσουν με τίποτα την ταινία από το ναυάγιο.
Αν λάβουμε δε και υπόψη μας πως ο γενικός κανόνας λέει πως οι ταινίες που βασίζονται σε video games βγαίνουν γενικά μάπα, τότε μπορούμε να του συγχωρήσουμε κάπως πιο εύκολα αυτήν του την πλήρη αποτυχία.
Στους κινηματογράφους από 9 Ιουνίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
