Οι βιογραφικές ταινίες ήταν πάντα από τις αγαπημένες μου και ίσως μια αιτία για αυτό είναι ότι συνήθως περικλείουν μια δόση, μικρή είτε μεγάλη, επικότητας.
Το ίδιο συμβαίνει και με το Zen, η οποία αναφέρεται στη ζωή του Dogen Zenji, ενός Ιάπωνα Βουδιστή μοναχού, ο οποίος έζησε την περίοδο 1200 - 1253 και υπήρξε ο ιδρυτής του Soto Zen.
Ο Dogen λοιπόν, ήταν κατά πάσα πιθανότητα (για την παιδική του ηλικία τα στοιχεία είναι συγκεχυμένα) γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, αν και κατά πάσα πιθανότητα νόθος γιος ενός αυτοκρατορικού αξιωματούχου, ενώ η μητέρα του πέθανε όταν ο ίδιος ήταν 7 χρονών.
Ενώ ξεκίνησε την ενασχόληση του με τον Βουδισμό στο βουνό Hiei, δεν ικανοποιήθηκε με τις διδασκαλίες της σχολής Tendai και αφού αναζήτησε απαντήσεις σε άλλα μοναστήρια στην Ιαπωνία, χωρίς να ικανοποιηθεί από τις απαντήσεις, αποφάσισε να συνεχίσει την αναζήτηση του στην Κίνα.
Από αυτό το σημείο ξεκινάει και η ταινία.
Στην διάρκεια του ταξιδιού του γνωρίζει έναν μοναχό, τον Ji uen, ο οποίος του θυμίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό έναν παιδικό του φίλο.
Εκείνος, αφού ακούει τους προβληματισμούς του, τον συμβουλεύει να γίνει μαθητής του Rujing, ο οποίος δίδασκε Caodong (η αντίστοιχη κινέζικη λέξη για το Soto Zen) σε ένα μοναστήρι στο βουνό Tiantong.
Εκεί εντρυφεί στο νόημα του συνεχούς, σιωπηρού διαλογισμού, όπου και βρίσκει τελικώς τις απαντήσεις που έψαχνε, βοηθούμενος και από τις συμβουλές ενός γέρου μοναχού, ο οποίος είναι υπεύθυνος σιτισμού στο μοναστήρι.
Σε ηλικία 27 ετών και αφού ουσιαστικά έχει ολοκληρώσει την εκπαίδευση του στην Kίνα, επιστρέφει στο Kyoto, όπου ιδρύει τη σχολή του, η οποία αρχικά αποτελείται από μια μικρή ομάδα, συμπεριλαμβανομένου του Ji uen, που καταφθάνει από την Κίνα για να τον βοηθήσει, του Shunryo, ενός νεαρού μοναχού, ο οποίος αναλαμβάνει το σημαντικότατο πλέον, στη συνείδηση του Dogen, καθήκον του επισιτιστή και του Ejo, ο οποίος είναι ουσιαστικά ο δεύτερος στην ιεραρχία του ναού.
Την ίδια περίοδο, επανασυστήνεται με την Orin, την οποία είχε σώσει όταν ήταν μικρή από βέβαιο θάνατο και η οποία πλέον είναι ιερόδουλη.
Εκεί θα αντιμετωπίσει αρκετά προβλήματα από τους μοναχούς των άλλων σεκτών του Βουδισμού, προεξαρχόντων των μοναχών του μοναστηρίου Hiezan.
Τα υπόλοιπα θα σας αφήσω να τα παρακολουθήσετε μόνοι σας.
Σκηνοθέτης της ταινίας, ο Banmei Takahashi, σε μία από τις λίγες «mainstream» δουλειές του, μιας και έχει ασχοληθεί κυρίως με τον χώρο του pinku eiga.
Στη συγκεκριμένη πάντως, τα καταφέρνει αρκετά καλά, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε πως η βιογραφία του Dogen είναι μια ιστορία χωρίς σχεδόν καθόλου δράση, όπως αναμενόταν άλλωστε, μιας και μιλάμε για δάσκαλο του Zen.
Με λίγα λόγια, εφόσον κατάφερε η συγκεκριμένη να μην είναι διόλου βαρετή, είναι δεδομένο πως τα κατάφερε αρκετά καλά.
Ως Dogen, ο Kantaro Nakamura, ο οποίος είναι ηθοποιός του Kabuki κατά κύριο λόγο, γεγονός που του δίνει μια ποιότητα σαν ηθοποιό, η οποία δεν συναντάται εύκολα.
Ουσιαστικά η ταινία στηρίζεται στην απόδοση του και κυρίως στην ικανότητά του να αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο την ηρεμία, την πραότητα και την σοφία του χαρακτήρα του.
Ο ρόλος του είναι σαφέστατα μεγαλύτερος από τους αντίστοιχους τον υπολοίπων και ο ίδιος δίνει μια εκπληκτική παράσταση αποτελώντας ουσιαστικά το μεγάλο ατού της ταινίας.
Ως Orin, η Yuki Uchida, σε έναν μικρό σχετικά ρόλο, χωρίς όμως να εντυπωσιάζει.
Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε πως πρόκειται για μια αρκετά καλογυρισμένη παραγωγή, με μεγάλο της ατού τον πρωταγωνιστή, η οποία βλέπεται αρκετά ευχάριστα.
Δεν θα συναρπάσει, όπως άλλωστε προείπα, ουσιαστικά δεν έχει καθόλου δράση, αλλά δε θα κουράσει κιόλας.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
