Το Hollywood ανακαλύπτει ότι οι μαμάδες τη σήμερον ημέρα δεν μπορούν να τα προλάβουν όλα και μας σερβίρει ακόμα μια κρύα και χαζοχαρούμενη κωμωδία.
Το ντουέτο Jon Lucas και Scott Moore, απέκτησε φήμη όταν έγραψε το σενάριο του σούπερ επιτυχημένου αλλά και αστείου ταυτόχρονα The Hangover, το 2009.
Κατόπιν έκανε το ντεμπούτο του στη σκηνοθεσία (γράφοντας φυσικά και το σενάριο), με το σχετικά συμπαθές 21 and Over του 2013 και τώρα παρουσιάζει τη δεύτερη δουλειά του με το Bad Moms, κάνοντάς μας να πιστέψουμε πως το The Hangover ήταν για αυτούς μόνο μια ευτυχής συγκυρία, παρά δείγμα του ταλέντου τους στην κωμωδία.
Η Amy (Mila Kunis, Jupiter Ascending) είναι μια νεαρή εργαζόμενη μητέρα δύο παιδιών, που απλά δεν προλαβαίνει.
Είναι η μετενσάρκωση της Μαίρης Παναγιωταρά από το περίφημο τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη με την Αφροδίτη Μάνου να το τραγουδάει τότε, αλλά φυσικά στο πιο αμερικέν εδώ.
Φτάνοντας όμως στα όρια της τόσο από τον άπιστο άντρα της, όσο από το αφεντικό της που τη χώνει συνέχεια στη δουλειά χωρίς να την πληρώνει έξτρα (μπα, γίνονται και στο Αμέρικα αυτα;), αλλά και από την επιτομή της τέλειας Αμερικανίδας μητέρας που τυγχάνει να είναι και πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων του σχολείου των παιδιών της Gwendolyn (Christina Applegate, Hall Pass), τραβάει μια γραμμή και φωνάζει σαν άλλη Ρίτα Σακελλαρίου «τέρμα ως εδώ».
Αρχίζει να κάνει παρέα με δύο άλλες μητέρες με παρόμοια ας πούμε προβλήματα [Kristen Bell (Stuck in Love) και Kathryn Hahn (The Visit)] και υιοθετεί μια άκρως αντισυμβατική συμπεριφορά, που θα τη φέρει αντιμέτωπη τόσο με τα παιδιά της όσο και με τον φόβο και τον τρόμο του σχολείου, την αυστηρή και τυπική όσο δεν πάει Gwendolyn.
Τότε ξεκινάει μια σειρά από κακόγουστες και χοντροκομμένες όσο δεν πάει σκηνές, που υποτίθεται πως έχουν ως σκοπό να σατιρίσουν τον καθωσπρεπισμό και τα άγχη της σύγχρονης μητέρας, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να ανεβάσουν το αίμα στο κεφάλι του δύστυχου θεατή με αυτά που βλέπει.
Είναι τόσο ανέμπνευστο το χιούμορ της ταινίας που ούτε μια στιγμή δεν ένιωσα συμπάθεια για την Amy και για τα ζόρια που τραβάει.
Μέχρι δε να φτάσουμε στο φινάλε που όλα τακτοποιούνται όμορφα και ωραία και ο συνδυασμός φιλίας/οικογένειας θριαμβεύει, έχουμε δει τον απαραίτητο έρωτα με χήρο αντικείμενο του πόθου (Jay Hernandez, Takers), την Jada Pinkett Smith (Magic Mike XXL) στο ρόλο της κολλητής της Gwendolyn να πετάει αστείες (έτσι δηλαδή νομίζει) ατάκες, και ένα σωρό καφρίες από τις τρεις επαναστάτριες μαμάδες, που λογικά οι σεναριογράφοι τις εμπνεύστηκαν από την παρακολούθηση πενταήμερης εκδρομής λυκείου στη Ρόδο.
Η Mila Kunis δεν έχει απολύτως κανένα ταλέντο όχι μόνο στην κωμωδία αλλά και γενικά (σε κάνει να αναρωτιέσαι για το πως πέτυχε εκείνη την ερμηνεία στο Black Swan), η Kathryn Hahn είναι εδώ σκέτη καρικατούρα και μόνο κάπως η Applegate διασώζεται στον αβανταδόρικο ρόλο της κακιάς.
Έξυπνες πάντως οι συνεντεύξεις στους τίτλους τέλους των πραγματικών μαμάδων των πρωταγωνιστριών της ταινίας, οι οποίες διηγούνται διάφορα στιγμιότυπα από την παιδική ηλικία των διάσημων πλέον τέκνων τους, αλλά για να φτάσεις ως εκεί θα πρέπει να υποστείς τις κόρες τους στο πανί και κάπου θα ευχηθείς εδώ που τα λέμε, να μην είχαν γίνει διάσημες ποτέ.
Στους κινηματογράφους από 28 Ιουλίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
