Ισπανικό heist movie με μια ληστεία τράπεζας που πηγαίνει εντελώς λάθος και που τελικά αφήνει ανάμεικτες εντυπώσεις.
Με το πρώτο σχεδόν πλάνο της ταινίας, συμμορία ληστών σε μια έντονα βροχερή Βαλένθια, μπουκάρει σε κεντρική τράπεζα της πόλης προκειμένου να την... ξαλαφρώσει από τα περιττά βάρη.
Ο Ισπανός σκηνοθέτης Daniel Calparsoro καταφέρνει με το ξεκίνημα της ταινίας του να φτιάξει την ατμόσφαιρα και την ένταση που απαιτείται σε τέτοιου είδους φιλμ, καθώς μας παρουσιάζει την ομάδα των ληστών και τους επικεφαλής τους: Rodrigo De la Serna και Luis Tosar (Sleep Tight), στους ρόλους του αρχηγού και υπαρχηγού αντίστοιχα της συμμορίας.
Ενώ όμως δείχνουν να είναι -αρχικά τουλάχιστον- αδίστακτοι εγκληματίες, στη συνέχεια δεν αποδεικνύονται ιδιαίτερα τέτοιοι, αφού ο σεναριογράφος με το όνομα σιδηρόδρομο Jorge Guerricaechevarria διαλέγει να τους παρουσιάσει με έναν πιο αθώο και ανθρώπινο τρόπο που δεν συμβαδίζει και τόσο με το αρχικό τουλάχιστον πνεύμα του φιλμ.
Όσο πάντως η ταινία διαδραματίζεται μέσα στην τράπεζα, με τους ομήρους να ζουν στην αγωνία τους και με τους ληστές να σκέφτονται πως θα βγουν από εκεί μέσα μιας και το τέλειο σχέδιο διαφυγής τους πήγε κατά διαόλου εξ΄αιτίας της βροχής, τα πράγματα δείχνουν να έχουν ενδιαφέρον.
Όταν όμως στο δεύτερο μισό, μπαίνει σε πρώτο πλάνο η πολιτική ίντριγκα που έχει να κάνει με μια συγκεκριμένη θυρίδα της τράπεζας και το σκάνδαλο μεγατόνων που θα ακολουθήσει εάν διαρρεύσει το περιεχόμενό της και την πιθανή γνώση του αρχηγού των ληστών για όλα αυτά, το πράγμα κάπου ξεφεύγει.
Η υπόθεση μπερδεύεται αδικαιολόγητα πολύ, με διάφορους αξιωματούχους της κυβέρνησης να παρελαύνουν μπροστά από την κάμερα και την αστυνομία που έχει περικυκλώσει το κτίριο της τράπεζας και είχε ως τότε τον πρώτο λόγο, να περιορίζεται σε διακοσμητικό ρόλο.
Το δε σενάριο παρουσιάζει σημαντικές τρύπες και αρχίζει να μπάζει νερά, ταιριάζοντας ασορτί με τον βροχερό καιρό της Βαλένθια.
Σε γενικές γραμμές πάντως καταφέρνει να τη σκαπουλάρει η ταινία, χάρη και στους δυο πρωταγωνιστές της, αφού ειδικά ο Luis Tosar είναι σταθερά καλός.
Θα ήταν προτιμότερο βέβαια και πιο ταιριαστό κατά τη γνώμη μου να ήταν αυτός ο αρχηγός των ληστών, σε κάθε περίπτωση όμως το δίδυμο που φτιάχνει με τον De la Serna είναι ικανοποιητικότατο και δεν ξεπέφτει σε καμιά περίπτωση σε καρικατούρα κακών.
Αρκετά καλό ευρωπαϊκό αστυνομικό θρίλερ το Cien Anos de Perdon (που θυμίζει αρκετά σε κάποια σημεία του το αγγλικό και καλύτερο του πάντως, The Bank Job του 2008) που εάν «μάζευε» κάπως το πολιτικό του κομμάτι, θα τα κατάφερνε πολύ καλύτερα.
Στους κινηματογράφους από 28 Ιουλίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
