Ο εκ των αγαπημένων των Ελλήνων σινεφίλ Ιταλός σκηνοθέτης Giuseppe Tornatore, επιστρέφει με ένα αισθηματικό δράμα που το μόνο το οποίο προσφέρει είναι αφόρητη πλήξη.
H Amy (Olga Kurylenko, A Perfect Day) είναι μεταπτυχιακή φοιτήτρια της αστρονομίας και έχει σχέση με τον κατά πολύ μεγαλύτερό της καθηγητή Ed Phoerum (Jeremy Irons, Batman vs. Superman: Dawn of Justice).
Αυτός όμως της έχει κρύψει ότι είναι βαριά άρρωστος, με αποτέλεσμα όταν χάνει τη ζωή του το σοκ το οποίο βιώνει η Amy να είναι μεγάλο.
Αυτά συμβαίνουν στο πρώτο εικοσάλεπτο (για να μην νομίζετε ότι σας είπα το τέλος δηλαδή).
Από εκεί κι έπειτα, για εκατό γεμάτα λεπτά, παρακολουθούμε τη συνεχή μεταθανάτια επικοινωνία του καθηγητή και της αγαπημένης του, μέσω μια σειράς email, video μηνυμάτων κτλ, τα οποία είχε φροντίσει ο μακαρίτης να λάβει η Amy σε συγκεκριμένες στιγμές και με συγκεκριμένο τρόπο, όπως θα συνέβαινε πιθανότατα εάν ο ίδιος ήταν ζωντανός.
Έτσι πέραν της πρώτης σκηνής στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, το φουλ ερωτευμένο ζεύγος δεν μοιράζεται καμιά άλλη όπως είναι φυσικό, παρά βλέπουμε συνεχώς τον Irons να εμφανίζεται σε μια οθόνη υπολογιστή ή να διαβάζει με voice over τα γράμματα που είχε γράψει στη νεαρή Amy.
Η οποία Amy μέσω αυτής της διαδικασίας θα επανεκτιμήσει τη ζωή της, τη σχέση της με τη μητέρα της αλλά και με την οικογένεια του καθηγητή Ed.
Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, διότι όλα αυτά παρουσιάζονται με έναν τόσο βαρετό και μονότονο τρόπο που πραγματικά καμία σημασία δεν έχει το τι θα απογίνει η ηρωίδα της ταινίας ή το πως θα χειριστεί τις σχέσεις της με τους γύρω της.
Για κάποιο αδιευκρίνιστο επίσης λόγο, η Amy πέραν από τις σπουδές της, ασχολείται και με τον κινηματογράφο σαν κασκαντέρ, καθώς την βλέπουμε συχνά-πυκνά να εκτελεί επικίνδυνα νούμερα σε διάφορα γυρίσματα (γι΄αυτό τον λόγο ο Ed την αποκαλεί «καμικάζι»).
Είναι αυτή μια εντελώς άσχετη παράμετρος στην όλη υπόθεση, που εκτός του ότι δεν κολλάει ποτέ και με τίποτα, δεν οδηγεί και απολύτως πουθενά (εκτός αν πούμε ότι είναι μια προσπάθεια της Amy να συμφιλιωθεί με τον θάνατο, που το λες και αστείο έτσι όπως παρουσιάζεται).
Γενικά πάντως το σενάριο έχει συγκλονιστικά προβλήματα, καθώς πέραν της βασικής ιδέας που είναι αδύνατον να υποστηρίξει δίωρη γεμάτη ταινία (άγνωστος ο λόγος της τόσο μεγάλης διάρκειας), προσπαθεί να μας πείσει πως είναι απολύτως φυσιολογικό για μια νέα γυναίκα σαν την Kurylenko, να μην κάνει τίποτα άλλο μετά τον θάνατο του αγαπημένου της, παρά να επικοινωνεί μαζί του με τον τρόπο που περιέγραψα.
Πολύ καλή μουσική ως συνήθως από τον ανεξάντλητο Ennio Moricone, ωραία γυρίσματα σε Εδιμβούργο και Borgoventoso της Ιταλίας (ειδικά σε αυτό), αλλά η ταινία του Tornatore συστήνεται μόνο σε όσους έχουν σοβαρά προβλήματα αϋπνίας, η επίλυση των οποίων είναι βέβαιη άπαξ της παρακολούθησης του φιλμ.
Στους κινηματογράφους από 14 Ιουλίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
