Ο Al Pacino και ο Anthony Hopkins σε δικαστικό θρίλερ, πρωταγωνιστής του οποίου είναι ο Josh Duhamel.
Είναι φαίνεται τεράστια τα οικονομικά προβλήματα των άλλοτε γιγάντων του κινηματογράφου...
Εάν πριν καμιά εικοσαριά χρόνια έβγαινε ταινία θρίλερ, με τους δύο βραβευμένους με Όσκαρ ηθοποιούς, μπορεί και να ήταν και το γεγονός της χρονιάς.
Σήμερα όμως που η καριέρα τους έχει πάρει την κατιούσα – με δική τους ευθύνη βέβαια μιας και στο λήμμα "επιλεκτικότητα" του λεξικού τους, έχουν βάλει το σήμα του δολαρίου - κάτι τέτοιο μόνο θλίψη μπορεί να φέρει για την κατάντια τους.
Ο Ben Cahill (Josh Duhamel, Safe Haven) είναι ένας χαμηλόβαθμος δικηγόρος που εργάζεται στην εταιρεία κολοσσό του Charles Abrams (Al Pacino, Stand Up Guys).
Όταν έρχονται στα χέρια του μέσω της πρώην του Emily (Malin Akerman, The Numbers Station), επιβαρυντικά στοιχεία σχετικά με τη φαρμακευτική εταιρεία του Arthur Denning (Anthony Hopkins, Noah), o οποίος εκτός από νυν της Emily έχει και ανοιχτούς λογαριασμούς με τον Abrams, τότε μπλέκει σε μια σκοτεινή και επικίνδυνη υπόθεση, όπου κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται (για να γράψω και ένα από τα καλύτερα κλισέ της κατηγορίας «κριτική σε δικαστικά θρίλερ»).
Οι παραγωγοί εκτός από τους δύο μεγάλους σταρ, έχουν χρησιμοποιήσει ένα σωρό αναγνωρίσιμα ονόματα, τα οποία δεν είναι και οι μεγαλύτεροι ηθοποιοί όλων των εποχών αλλά έχουν μια αξιοπρεπή γενικά παρουσία στις καριέρες τους - Julia Stiles (Closed Circuit), Alice Eve (Criminal), Malin Akerman ακόμα και ο Duhamel - μπας και τσιμπήσει κανείς και δει την ταινία, γιατί άλλος λόγος πέραν τούτου δεν υπάρχει.
Η ανοησία του σεναρίου είναι πάντως εντυπωσιακή.
Στοιχεία καθώς και μελέτη αυτών, που θα χρειάζονταν μήνες για να εκτιμηθούν, ξεπετάγονται μέσα σε δυο μέρες.
Οι σεναριογράφοι δεν δείχνουν να νοιάζονται ιδιαίτερα να μας εξηγήσουν για ποιον λόγο γίνονται οι σεναριακές ανατροπές που βλέπουμε μπροστά μας, με το τελευταίο τέταρτο της τελικής ολοκληρωτικής ανατροπής να σπάει όλα τα ρεκόρ αστειότητας και κακής σκηνοθεσίας.
Η δε χρήση επικής μουσικής, με βιολιά και τύμπανα για να μεγαλώσει η αγωνία, γίνεται συνεχώς ακόμα και στις πιο άσχετες στιγμές, μιας και αφού την έχουμε τη μουσική γιατί να μην την βάλουμε να παίζει, όπως προφανώς θα σκέφτηκε ο σκηνοθέτης Shintaro Shimosawa.
Για το τέλος άφησα τους δύο μεγάλους του φιλμ: ο Pacino πιάνει πάτο (αν και αυτό μπορεί να ειπωθεί για κάθε μια από τις τελευταίες του εμφανίσεις στο σινεμά) χρησιμοποιώντας όλα του τα κόλπα σαν να παίζει όμως σε καρτούν (αυτό το άνοιγμα των ματιών και το σήκωμα του μετώπου πια...), ενώ ο Hopkins στο γνωστό του στιβαρό-σκοτεινό ύφος, μετράει τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα για να τελειώσουν τα γυρίσματα και να εξαργυρώσει την επιταγή του.
Γενικά πάντως το καστ σου δίνει την εντύπωση πως το καθένα από τα μέλη του, παίζει σε διαφορετική ταινία.
Εμφανίζεται και ένας σατανικός Κορεάτης δολοφόνος, που καβαλάει μηχανή.
Διότι ως γνωστόν χωρίς κακούργο μηχανόβιοκαι Κορεάτη, δουλειά δεν γίνεται.
Στους κινηματογράφους από 14 Ιουλίου.
Νίκος Παλάτος.
