Τέσσερις ετερόκλητες γυναίκες ενώνουν τις δυνάμεις τους, απέναντι στα απόκοσμα στοιχεία που απειλούν τη Νέα Υόρκη, συστήνοντας τους Ghostbusters.
Αφού πρώτα αντιμετωπίσουν τις μεταξύ τους διαφορές και διαφωνίες, όπως και την δυσπιστία όλων όσων τις περιβάλλουν, καλούνται να κατατροπώσουν δαιμόνια και φαντάσματα, που απελευθερώνονται από ένα μανιακό τιμωρό.
Η καθωσπρέπει ακαδημαϊκή Erin (Kristen Wiig, Zoolander 2), η δυναμική ερευνήτρια παραψυχολογίας Abby (Melissa McCarthy, Spy), η απρόβλεπτη μηχανολόγος Jillian (Kate McKinnon, Ted 2) και η γκαφατζού Patty (Leslie Jones, Trainwreck) αποτελούν τα νέα μέλη των θρυλικών Ghostbusters, σε αυτή τη σύγχρονη, μεταμοντέρνα εκδοχή του εμβληματικού –για τη δεκαετία του ’80- μύθου.
Το 1984 κατέκλυσαν τις κινηματογραφικές αίθουσες οι γραφικοί τύποι που έπλασαν οι Dan Aykroyd και Harold Ramis και η κοσμοσυρροή που προσέλκυσαν.
Οι τότε εκπρόσωποι της νέας μεγάλης γενιάς κωμικών που αναδείχθηκαν μέσω του αμερικανικού τηλεοπτικού σόου Saturday Night Live και του καναδικού Second City TV πλαισίωσαν το όλο concept και κάτι καινούριο γεννήθηκε.
Ένας μοναδικός συνδυασμός κωμωδίας, περιπέτειας επιστημονικής φαντασίας, εφετζίδικου θεάματος και ολίγων στοιχείων θρίλερ που κατάφερε να αναδειχθεί στη πιο επιτυχημένη εισπρακτικά κωμωδία –μέχρι τότε- στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου.
Μία νέα αντίστοιχη γενιά χαρισματικών κωμικών του σημερινού Saturday Night Live έρχεται να ξανασυστήσει στη νέα γενιά τους «Κυνηγούς Φαντασμάτων» των παιδικών μας χρόνων.
Ο Paul Feig των Bridesmaids και The Heat φάνταζε η καλύτερη επιλογή για να αναλάβει τη σκηνοθεσία και τη γενική καλλιτεχνική επιμέλεια της ταινίας.
Παρ’ ότι η κυκλοφορία και μόνο της ταινίας έχει ξεσηκώσει θύελλα παράλογων αντιδράσεων, ο ίδιος και οι συνεργάτες του δεν τα πήγαν και άσχημα.
Για να είμαστε ειλικρινείς, το reboot αυτό που παρουσιάζουν είναι πολύ καλύτερο από το Ghostbusters 2 (1989) και -σε ορισμένα σημεία- καλύτερο ακόμη κι από το πρωτότυπο – όσο κι αν το αγαπάμε η γενιά του ’80-’90, ως πιστοί θαυμαστές του.
Μάλιστα αν έλειπαν δυο-τρεις αστοχίες και περιττές ιδέες της τρίτης πράξης (ειδικότερα στη σεκάνς της κλιμάκωσης) θα το ξεπερνούσε με αισθητή διαφορά.
Πρώτα πρώτα οι ρυθμοί είναι πολύ πιο γρήγοροι – κάτι που είναι σημαντικό και στοιχειώδες στην κωμωδία.
Οι διάλογοι κυλούν σαν νερό και είναι καλά χτισμένοι, ούτως ώστε σχεδόν κάθε ατάκα να πηγαίνει την ιστορία μπροστά και να προκαλεί άλλοτε ένα γλυκό μειδίαμα κι άλλοτε πηγαίο γέλιο.
Τα σινεφίλ κλεισίματα του ματιού, όπως και τα inside jokes και οι αναφορές στην ποπ κουλτούρα είναι πραγματικά έξυπνα, χαριτωμένα κι αποτελεσματικά.
Οι πρωταγωνίστριες είναι δεμένες μεταξύ τους και η σωστή επικοινωνία τους συμβάλει στις ζωντανές, ενεργητικές ερμηνείες τους.
Τα δε εφέ είναι ό,τι πρέπει για το είδος της ταινίας που υπηρετούν και οι εικόνες της «Αποκάλυψης» στην πόλη σίγουρα εντυπωσιάζουν, όπως και η ζωηρή – επινοητική ανά διαστήματα – «ενορχήστρωση» από το σκηνοθέτη.
Εν κατακλείδι οι νέοι (νέες για την ακρίβεια) Ghostbusters αξίζουν να μείνουν.
Διασκεδάζουν το θεατή και τον κάνουν να γελάσει, να ανατριχιάσει λιγάκι (τρομακτικότερη από τις προγενέστερες ταινίες – ειδικά για τους «ευαίσθητους»), ακόμη και να αναπηδήσει από το κάθισμά του με τους τίτλους τέλους, τη μουσική, τη γιορτινή ατμόσφαιρα που δημιουργούν και το απολαυστικό τους χιούμορ.
Απλώς χαλαρώστε και απολαύστε ένα χορταστικό θέαμα κι δείτε καμιά ύποπτη σκιά στην αίθουσα, ξέρετε «who you gonna call»…
Στους κινηματογράφους από 28 Ιουλίου.
Γιώργος Κόνιαρης.
1.jpg)
