Πρώτα απ’ όλα το όνομα: «Stranger Things».
Έχει ένα στόμφο και μια αυτοπεποίθηση.
Σου λέει «αυτό που θα σου δείξω εγώ είναι ΠΙΟ περίεργο από το περίεργο που έχεις δει!»
Ε πόσο περίεργο ρε μάστορα;
Έχω δει πολικές αρκούδες να κάνουν σολάριουμ σε τροπικό νησί στο «Lost», έχω δει την Paris Hilton να παίζει αδίστακτο δαίμονα με τιάρα και φόρεμα Μπάρμπι στο «Supernatural», τις προάλλες είδα και τον Ολυμπιακό να αποκλείεται με κάζο από την Ευρώπη, ε δηλαδή πόσο πιο περίεργα κι ασυνήθιστα πράγματα θα μου δείξεις εσύ;
Είμαστε στο Νοέμβριο του 1983 σε μια μικρή πόλη της Ιντιάνα, όπου ένα 12χρονο αγόρι εξαφανίζεται.
Ο τοπικός σερίφης ξεκινά μια-όπως αποδεικνύεται- απροσδόκητα δύσκολη έρευνα για τον εντοπισμό του, ενώ αλλόκοτες καταστάσεις αντιμετωπίζουν και οι κολλητοί του στην δική τους αναζήτηση, την ίδια ώρα που στην πόλη κάνουν την εμφάνισή τους αιμοδιψή πλάσματα.
Δε λέω, ενδιαφέρον.
Ωστόσο, εκ πρώτης όψεως η ιστορία δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας.
Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, πληθαίνουν οι τηλεοπτικές σειρές με χαμένα παιδιά ή εφήβους που τα ψάχνει η αστυνομία από το πρώτο επεισόδιο (βλ. The Killing, Broadchurch, The Missing κ.α)
Γενικά μιλάμε για ιστορία προσεκτικά και σωστά δομημένη.
Δεν αφήνει μεγάλα κενά, ούτε χαρακτηρίζεται από χάσματα λογικής.
Ξεκινά σχετικά αργά, ανεβάζει στροφές στη μέση και προς το τέλος ρέει γρήγορα η πλοκή φτάνοντας σε ένα συμπαγές φινάλε, πλην όμως αρκετά προβλέψιμο και πολυφορεμένο.
Χώρια που με τέτοιο τέλος αφήνεται όχι απλώς παραθυράκι, αλλά αεροδιάδρομος για δεύτερη σεζόν.
Αυτό είναι το πρώτο αξιοσημείωτο ψεγάδι.
Ως προς τους χαρακτήρες, μην περιμένετε καφκικά αδιέξοδα.
Οι περισσότεροι είναι αρχετυπικοί ή κλισέ (πχ. ο άβουλος κι αδιάφορος μπαμπάς, η υπερ-προστατευτική μάνα, το κακομαθημένο τσογλάνι της τάξης, ο εσωστρεφής και μυστηριώδης έφηβος, ο σερίφης-ρεμάλι που κατά βάθος είναι πληγωμένος από τη μοίρα κ.α.) με ορισμένες, όχι απλά φωτεινές αλλά υπέρλαμπρες, εξαιρέσεις.
Ειδικά για μία από τις εξαιρέσεις χάρηκα πάρα πολύ γιατί μιλάμε για μια υπέροχη περίπτωση ήρωα-ερμηνείας.
Πάντως αυτό δεν θα σας ενοχλήσει ιδιαίτερα, καθώς θα διασκεδάσετε πολύ όσο προχωρούν τα επεισόδια.
Η πρωτοτυπία της εν λόγω σειράς –όπως ίσως να έχετε ήδη ακούσει– έγκειται στον παράγοντα «νοσταλγία».
Δηλαδή, η σειρά δεν ενδιαφέρεται μόνο να δομήσει μια σφιχτοδεμένη ιστορία μυστηρίου, αλλά να (ξανα)φέρει στο κοινό το άρωμα της αγνής, ρομαντικής, αφελούς 80-ίλας με όχημα την ίδια την ιστορία.
Κι αυτό το καταφέρνει περίφημα χάρη στην εξαιρετική μουσική επένδυση (άφθονες ροκ, ποπ, dance και «μπαλαντοειδείς» επιτυχίες από πχ. The Clash, Foreinger, Joy Division), τα ενδιαφέροντα των χαρακτήρων, ειδικά των παιδιών (ναι, είναι Star Wars και DnD φανς <3 font="" nbsp="">
Ειδικά για το τελευταίο, μόνο να δείτε το κούρεμα «ψόφιο-πόσουμ-με-χωρίστρα» του Στιβ, αρκεί.
Πιο πολύ όμως, η σειρά προσπαθεί να σε παρασύρει στη νοσταλγία για τα ‘80s, επενδύοντας σε αξέχαστες ταινίες της δεκαετίας.
Συνεπώς, ποντάρει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, στην κινηματογραφική σου νοσταλγία για το (Χολυγουντιανό) ‘80.
Οπότε, η παρέα των 12χρονων που μπλέκουν σε περιπέτειες για να ανακαλύψουν κάτι (στην προκειμένη περίπτωση τον χαμένο φίλο τους) θυμίζει έντονα «Goonies:Το κυνήγι της μεγάλης περιπέτειας», ενώ οι τσακωμοί τους μου έφεραν κάτι από «Στάσου Πλάι μου» στο μυαλό.
Παράλληλα, το παραφυσικό στοιχείο παραπέμπει σε μια μίξη «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» και «Άλιεν: Ο επιβάτης του διαστήματος» πασπαλισμένο με λίγο «The Evil Dead» ανά στιγμές, ενώ η ρομαντική πλευρά της ιστορίας προσθέτει μια νότα «Breakfast Club» με κοφτή τζούρα από «Grease» ειδικά για το ζευγαράκι Steve-Nancy.
Σε αυτό το σημείο θα αναφέρω το δεύτερο και σπουδαιότερο, νομίζω, ψεγάδι της σειράς.
Ενώ οι δημιουργοί της, τα αδέρφια Duffer, δεν αφήνουν μεγάλα σεναριακά κενά στο πόνημά τους, μου φάνηκε πως δεν ισχύει ακριβώς το ίδιο σκηνοθετικά.
Η σειρά προσπαθεί να συγκεράσει με αρμονία α) τρόμο, β) αστυνομικό θρίλερ, γ) επιστημονική φαντασία, δ) εφηβικό δράμα και ε) παιδικό buddies movie στην ίδια πλοκή.
Αυτό έχει μια επίπτωση στον ρυθμό, ειδικά στην αρχή του κύκλου.
Εκεί που «φτιάχνεσαι» με τη διάσταση του τρόμου, η σειρά σε πετάει σε εφηβικό δράμα, κόβοντας ελαφρώς τον ρυθμό.
Και ναι, κατ’ εμέ αυτή ακριβώς η διάσταση του εφηβικού δράματος μοιάζει μακράν η πιο αταίριαστη στο «Stranger Things», σα να κολλάει λιγότερο στο κλίμα της σειράς σε σχέση με τις υπόλοιπες.
Έτσι, στα πρώτα τρία επεισόδια ενώ ξεκινάς με αέρα ατόφιου αστυνομικού μυστηρίου λόγω των ερευνών του σερίφη Hopper, στη συνέχεια σε πετάνε στην παρέα του χαμένου αγοριού, άρα και στην παιδική, σπιρτόζικη περιπέτεια, ακολούθως σε τραβάνε στο teen drama της Nancy και κατά πόσο αισθάνεται έτοιμη να «φασωθεί» με τον Steve, και καταλήγεις με παραφυσικό τρόμο ρίχνοντας μια ματιά στα απόκοσμα τέρατα που περιτριγυρίζουν την πόλη.
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, αυτό το «πέρα-δώθε» από τη μέση της σεζόν και μετά είτε μειώνεται δραματικά είτε απλώς πραγματοποιείται με πολύ πιο ομαλό τρόπο, πάντως δεν γίνεται τόσο αισθητό.
Προχωράω στις ερμηνείες.
Είναι αξιοπρεπέστατες καθώς υπηρετούν με όλα τα εκφραστικά μέσα τον εκάστοτε ρόλο.
Κι όταν ο ρόλος είναι λίγο καρικατούρα, τον υποδύονται έτσι, αλλά το κάνουν με στοργικά ομαλό τρόπο, όχι χοντροκομμένα.
Βέβαια, προσωπικά με ξένισε στην αρχή το μονίμως υπερκινητικό και γουρλωμένο βλέμμα της Winona Ryder (Homefront), ίσως λίγο να το παράκανε στην προσπάθεια της να προβάλλει πόσο αποφασισμένα και κόντρα στη μάζα συμπεριφέρεται ο χαρακτήρας της, αλλά αυτό είναι μια προσωπική εντύπωση, σε πολλούς άρεσε.
Και, επιτέλους, ήρθε η ώρα για την «υπέροχη περίπτωση ήρωα-ερμηνείας» που έγραψα πριν.
Ρε τι αποκάλυψη είναι αυτή η Millie Bobby Brown στο ρόλο της Eleven!
Μιλάμε για 12χρονο κορίτσι που υποδύεται έναν από τους πιο πολυεπίπεδους χαρακτήρες όχι απλώς της σειράς αλλά ολόκληρης της τηλεοπτικής σεζόν που τελειώνει.
Το ποια είναι η Eleven σας αφήνω να το ανακαλύψετε μόνοι σας, απλώς να πω πως η πιτσιρίκα εκφράζει την ηρωίδα της μόνο με τα μάτια και τη στάση του κορμιού της, χωρίς να αρθρώνει καν λέξη στο 70% των σκηνών που παίζει!
Ως προς το τεχνικό σκέλος, τα εφέ είναι ικανοποιητικά, μην περιμένετε όμως επιβλητική τεχνολογία τύπου «Game of Thrones», η φωτογραφία άκρως ατμοσφαιρική και τα τοπία σου μεταδίδουν την αίσθηση που πρέπει: όλα γίνονται σε μια κλειστή, απομονωμένη πόλη.
Συμπερασματικά, ναι το «Stranger Things» είναι μια αισθητικά και σεναριακά αξιόλογη σειρά αλλά πολύ περισσότερο είναι ένα εξαιρετικά ελπιδοφόρο διαβατήριο (καλλιτεχνικής κι εμπορικής) επιτυχίας προς τους νεοφερμένους στο χώρο αδερφούς Duffer και την δεσποινίδα Brown.
Δικαιολογεί το τόσο ντόρο που έχει προκαλέσει εδώ και τουλάχιστον δυο μήνες;
Εξαρτάται.
Αν νιώθετε νοσταλγία για τα 80’s και δη τις ταινίες τους, τον δικαιολογεί στο 1000%!
Αν δε νιώθετε, δε θα έλεγα ότι τον δικαιολογεί απόλυτα.
Σε κάθε περίπτωση συνιστά μια έξοχη πρόταση, άκρως διασκεδαστική, ευχάριστη και ατμοσφαιρική ταυτόχρονα υπό την εξής προϋπόθεση: ότι ξέρετε πως αυτό που θα δείτε δεν είναι ούτε αστυνομικό μυστηρίου, ούτε παιδική περιπέτεια, ούτε τρόμου, ούτε teen movie, αλλά λίγο από όλα αυτά, με δόσεις.
Πασχάλης Μαντζαρίδης.
