H έκρηξη της εξέδρας άντλησης πετρελαίου Deepwater Horizon στα ανοιχτά της Λουιζιάνα στον κόλπο του Μεξικό τον Απρίλιο του 2010, προξένησε τεράστια οικολογική καταστροφή, αφού είχε ως αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη πετρελαιοκηλίδα στην ιστορία των ΗΠΑ και προσφέρει μια τέλεια ευκαιρία στον σκηνοθέτη Peter Berg να κάνει αυτό που ξέρει καλά: ηρωισμός και θέαμα.
Δεν τον ενδιαφέρει να εξερευνήσει ιδιαίτερα τα αίτια του δυστυχήματος (11 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους), ούτε πολύ περισσότερο να εξετάσει τις επιπτώσεις στο περιβάλλον από τους τόνους του πετρελαίου που χύθηκαν στη θάλασσα.
Έτσι ξανασυνεργάζεται με τον αγαπημένο του ηθοποιό Mark Wahlberg και φτιάχνει μια ταινία προσανατολισμένη στους κανόνες της καθαρόαιμης περιπέτειας, η οποία διαδραματίζεται τη συγκεκριμένη μέρα της έκρηξης.
Ο Wahlberg (Daddy's Home) υποδύεται τον Mike, επικεφαλής μηχανικό της εγκατάστασης του Deepwater Horizon, ο οποίος μαζί με τον προϊστάμενό του Jimmy (Kurt Russel, The Hateful Eight) είναι υπεύθυνοι για την ασφάλεια της εξέδρας και όσων εργάζονται εκεί.
Δεχόμενοι αιφνιδιαστική επίσκεψη από τους χαρτογιακάδες της ΒΡ-εταιρείας που θα εκμεταλλευτεί το πετρέλαιο που πρόκειται να αντληθεί- με επικεφαλής τους τον Donald Vidrine (John Malkovich, Zoolander 2), αναγκάζονται σχεδόν να επισπεύσουν της διαδικασίες άντλησης, χωρίς να έχουν ολοκληρώσει τους απαραίτητους ελέγχους ασφάλειας, μιας και έχουν μείνει χαρακτηριστικά πίσω στο χρονοδιάγραμμα.
Το χτίσιμο της υπόθεσης είναι απολύτως τυπικό, καθώς ο Mike φεύγει από το σπίτι του για μια περίοδο τριών εβδομάδων υπηρεσίας στο Deepwater Horizon φιλώντας γυναίκα και παιδί [ένας ανύπαρκτος ρόλος για την Kate Hudson (Mother's Day)] και σύντομα βρίσκεται στο γνώριμο γι’αυτόν περιβάλλον της εξέδρας στη μέση της θάλασσας.
Εκεί ανταλλάσσει τυπικές χαβαλεδιάρικες κουβέντες με τα σκληρά εργαζόμενα παιδιά, δίνει οδηγίες στην Andrea (Gina Rodriguez, Our Family Wedding) για το πως να επισκευάσει το αυτοκίνητό της όταν θα γυρίσουν στη στεριά, ενώ άπαξ της συνάντησης του με τους τύπους της ΒΡ αρχίζει να έχει μια αόρατη ανησυχία για το πόσο ρουτινιάρικα θα κυλήσουν όλα.
Όλα αυτά είναι δοσμένα με μια κάπως ντοκιμαντερίστικη διάθεση καταγραφής των γεγονότων από τον Berg, χωρίς σε κανένα σημείο να δείχνει διατεθειμένος να ασχοληθεί με χαρακτήρες και άλλα τέτοια άχρηστα, αφού αυτοί δεν είναι απαραίτητοι για αυτό που έχει στο μυαλό του.
Αφού μας βομβαρδίσει με πληροφορίες για το πότε είναι ασφαλής η άντληση πετρελαίου από πλωτή εξέδρα, που ώρες-ώρες νομίζεις πως για να τις παρακολουθήσεις θα έπρεπε να έχεις πτυχίο μηχανικού, περνάει σε αυτό που έχει σκεφτεί και θέλει να κάνει εξαρχής, και το οποίο καταλαβαίνουμε από τη στιγμή της έκρηξης και μετά.
Το χάος που ακολουθεί είναι μια ορίτζιναλ ταινία καταστροφής, κάτι σαν τον Πύργο της Κόλασης αλλά γυρισμένο στη θάλασσα.
Σίδερα πετάγονται δεξιά και αριστερά, γερανοί γκρεμίζονται, φωτιές παντού- ακόμα και στη θάλασσα που κάνει τη βουτιά σωτηρίας σε αυτή σχεδόν αδύνατη- και βέβαια πάνω απ΄όλα αυτά ο κλασικός μοναχικός ήρωας Mike, που προσπαθεί να σώσει όσους περισσότερους μπορεί μην κωλώνοντας μπροστά σε τίποτα.
Σε αυτόν τον τομέα ο Berg παίρνει σχεδόν άριστα, αφού η δουλειά που κάνει στο στήσιμο της εντυπωσιακής δράσης είναι άρτια και είναι σχεδόν αδύνατον να προσάψεις κάτι εναντίον του ως προς αυτό, έστω με τις απαραίτητες δραματουργικές ευκολίες και τους διαλόγους που έχουν γραφτεί για να μιλήσουν κατευθείαν στην καρδιά.
Η μεγάλη μου ένσταση και αυτό που μου μετρίασε τις καλές εντυπώσεις που είχα εώς τότε, είναι το αδικαιολόγητα μεγάλο σε διάρκεια και φουλ πατριωτικό φινάλε που ακολουθεί της σωτηρίας των επιζώντων από το λιμενικό της Λουιζιάνα.
Η ταινία τελειώνει με τις απαραίτητες φωτογραφίες των έντεκα ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους εκείνη τη μέρα, όταν και συνειδητοποιείς πως δεν έμαθες ποτέ τίποτα για αυτούς αφού στο επίκεντρο ήταν πάντα ο ένας, με τη διάθεση μάλιστα να δοθεί στον άδικο θάνατο τους μια υπερηρωική-πατριωτική διάσταση.
Φυσικά κουβέντα για το οικολογικό έγκλημα δεν γίνεται ποτέ και για κανένα λόγο (μόνο ξώφαλτσα περνάει μέσω της εικόνας ενός πουλιού που δεν μπορεί να πετάξει εξαιτίας του πετρελαίου), μιας ακόμα στις κάρτες των τίτλων τέλους αναφέρονται απλά πόσοι τόνοι πετρέλαιο χύθηκαν στη θάλασσα, κάνοντας τις επιπτώσεις αυτού του γεγονότος να μοιάζουν δευτερεύουσες.
Θεωρώ αδύνατον να βαρεθεί κάποιος που θα αποφασίσει να παρακολουθήσει το Deepwater Horizon, αφού είναι μια καλή ταινία σε ότι έχει να κάνει με τη δράση και την καταστροφή, χάνει όμως την ευκαιρία να γίνει κάτι παραπάνω από αυτό.
Το υλικό υπήρχε έτοιμο, η διάθεση όμως όχι.
Στους κινηματογράφους από 29 Σεπτεμβρίου.
Νίκος Παλάτος.
