Μετά τον θάνατο της γυναίκας του Julia (Heather Lind) σε αυτοκινητικό δυστύχημα, ο Davis Mitchell (Jake Gyllenhaal, Everest) προσπαθεί να αγοράσει ένα σακουλάκι Μ&Μs από το μηχάνημα αυτόματης πώλησης του νοσοκομείου όπου μόλις έχει μάθει τα καθέκαστα.
To σακουλάκι δεν πέφτει κι έτσι ο Davis γράφει ένα γράμμα παραπόνων στην εταιρεία συντήρησης, στο οποίο αναφέρει το γεγονός αυτό, σημειώνοντας όμως πως «Πιστεύω πρέπει να σας διηγηθώ ολόκληρη την ιστορία».
Έτσι ξεκινάει μια σειρά ιδιότυπης αλληλογραφίας με την εν λόγω εταιρεία, μέχρι που τα γράμματα του κεντρίζουν το ενδιαφέρον της υπεύθυνης εξυπηρέτησης πελατών Karen (Naomi Watts, The Divergent Series: Allegiant) η οποία συγκινείται από το δράμα που ζει ο Davis.
Ο ίδιος έχει εκμυστηρευθεί σε αυτά πως δεν αγαπούσε ιδιαίτερα τη σύζυγο του και πως μάλλον είχε βολευτεί στο γάμο, αλλά και στη μεγαλοχρηματιστηριακή εταιρεία του πεθερού του (Chris Cooper, The Amazing Spider-Man 2) στην οποία εργάζεται.
Όλοι σχεδόν οι χαρακτήρες της ταινίας βρίσκονται εν μέσω κρίσης ταυτότητας, όμοιας με του Davis.
H Karen είναι η ανύπαντρη μητέρα που καπνίζει χόρτο και συζεί με το αφεντικό της, ενώ ο γιος της Chris (Judah Lewis, Point Break) έχει προβλήματα συμπεριφοράς προσπαθώντας να καταλάβει εάν είναι ομοφυλόφιλος.
Το πρόβλημα της ταινίας του Jean Marc Vallee (του Οσκαρικού Dallas Buyers Club) είναι πως αφενός αδυνατεί να αποφασίσει εάν θα κάνει μια μαύρη κωμωδία ή μια ρομαντική κομεντί, ενώ αφετέρου αφήνει τους χαρακτήρες- πλην του Davis- ανολοκλήρωτους (ειδικά αυτόν της Karen).
Ο Jake Gyllenhaal είναι σταθερά καλός και παίζει στα δάχτυλα τέτοιους ρόλους μοναχικών ανθρώπων άνευ αισθημάτων, που κάτι γίνεται και παίρνουν τη ζωή τους αλλιώς.
Έτσι αποφασίζει να καταστρέψει τα πάντα που έχουν να κάνουν με την παλιά του ζωή (εξ΄ου και το Demolition) διαλύοντας από το γραφείο του στη δουλειά, μέχρι το ίδιο του πολυτελές σπίτι, εξωτερικεύοντας το καινούργιο ξεκίνημα που επιχειρεί.
«‘Ολα έχουν γίνει μια αλληγορία» λέει και ο ίδιος προτού ορμήσει με μια μπουλντόζα να γκρεμίσει τους τοίχους του σπιτιού του (Ηλία Ρίχτο! που είπε και ο Γιώργος Αρμένης στο Όλα είναι Δρόμος).
Κάπως απλοϊκή η σεναριακή προσέγγιση της λύτρωσης μέσω της καταστροφής, αλλά χάρη στον Gyllenhaal βασικά το όλο πράγμα δεν καταντάει γραφικότητα, αφού ο ίδιος πείθει απόλυτα στον ρόλο του που τον θέλει να καταστρέψει τον παλιό του εαυτό για να φτιάξει έναν καινούργιο.
Το ίδιο καλός είναι και ο Judah Lewis στο ρόλο του πιτσιρικά γιου της Karen, με τους δυο τους να μοιράζονται μια άκρως αφοπλιστική - εώς κυνική- σκηνή στην οποία ο Davis τον συμβουλεύει τι πρέπει να κάνει με την αμφισεξουαλικότητα του.
Η ταινία όμως πάσχει από ενέργεια, αφού οι εκπλήξεις σπανίζουν (μία βασικά υπάρχει που όμως δεν αλλάζει και πολλά στην πορεία του φιλμ), ενώ ούτε η επίπεδη και τυπική σκηνοθεσία του Vallee είναι ικανή να ανάψει μια σπίθα ζωντάνιας και να ανεβάσει το Demolition σε ένα ανώτερο επίπεδο από αυτό της καλής μετριότητας...
Στους κινηματογράφους από 15 Σεπτεμβρίου.
Νίκος Παλάτος.
